41. Czymże jest życie bez kłopotów?

Dobry wieczór, witam wszystkich szamanów po pierwszym dniu szkoły. Nie wiem, jak Wy, ale ja już mam dość... xD Nie to, że nie lubię szkoły, bo nie jest wcale taka zła, jednak jako śpioch po prostu nienawidzę wcześnie wstawać... No i jeszcze na moim cudownym planie mam w jednym dniu cztery znienawidzone przedmioty.... Super, nie..?

 -.-

Co do rozdziału, nie będę się wypowiadać... Może od następnej notki opowiadanie nabierze trochę więcej sensu... Nienawidzę pisać przerywników spowalniających akcję...

Na koniec zamówione obrazki z Rutherford :D

Dedykacja dla wszystkich, którzy znają "Zwiadowców" i czytają opowiadanie na blogu Zwiadowcy New Story ^^ 

EDIT (25.10.2014): Ten rozdział nie jest już oficjalną kontynuacją bloga, który zakończył się wraz z 37 rozdziałem.

41. Czymże jest życie bez kłopotów?

Było wczesne popołudnie, kiedy jedna z mieszkanek ogromnej rezydencji Króla, a właściwie Książąt Szamanów, szła spokojnie korytarzem, ściskając w rękach swój nieodłączny szkicownik. Jej różowe włosy podskakiwały lekko przy każdym kroku, łaskocząc ją nieco w szyję, a duże, amarantowe oczy zdawały się być nieobecne, tak jakby właścicielka przebywała myślami zupełnie gdzie indziej.

         Korytarz, którym się przemieszczała, nie różnił się zbyt wiele od innych w pałacu. Tak jak wszędzie, podłogę pokrywał dywan, a ściany przyozdobiono różnego rodzaju obrazami i freskami. W tym skrzydle motywem przewodnim zdobień były gwiazdy i komety, przez co sufit wyglądał zupełnie jak niebo nocą. Kunszt artysty dało się wyczuć w każdym szczególe, momentami mając wrażenie, że obiekty na malowidle są prawdziwe.

         Tę część zamku zajmowały komnaty przeznaczone do pracy książąt: biura, archiwa i biblioteki. Kilka pomieszczeń było też zamkniętych i nikt poza opiekunami rezydencji oraz Asakurami nie wiedział, co znajduje się wewnątrz. Tamao podejrzewała, że mogły tam być świątynie, dzięki którym miało się bezpośredni dostęp do Króla Duchów lub też portale do innych wymiarów. Nigdy jednak nie ciągnęło jej, żeby poznać tajemnice tych kilku komnat. Szanowała stanowisko książąt i nie miała zamiaru wtrącać się w nieswoje sprawy.

         Tak naprawdę, Tammamura znalazła się w północnym skrzydle pierwszy raz. Wciąż jeszcze nie orientowała się dobrze w ogromnej rezydencji, jednak przy śniadaniu Jun powiedziała jej, że tutaj można znaleźć ogromny księgozbiór, jakiego pozazdrościć mogłaby nawet biblioteka Aleksandryjska. Młodej szamance zależało zaś na kilku pozycjach związanych ze zdolnością przewidywania przyszłości, o których kiedyś wspominała jej pani Kino.

         Minęła właśnie kolejne zamknięte drzwi, kiedy usłyszała czyjeś kroki, dochodzące zza zakrętu korytarza. Po chwili przed nią pojawili się John i Meene, zapatrzeni w siebie tak, jakby na świecie nie było nikogo innego. Mężczyzna trzymał w ręce paczkę ciasteczek z kawałkami czekolady, a jego towarzyszka ze śmiechem go nimi karmiła. Byli członkowie X-laws wyglądali na naprawdę szczęśliwych. Różowowłosa, która szybko usunęła się na bok, by przepuścić parę zakochanych, zauważyła na palcu panny Montgomery błyszczący pierścionek z zielonym kryształkiem, którego ta nigdy wcześniej nie nosiła. Czyżby miał to być prezent od Johna…?

         Już same te myśli sprawiły, że twarzyczka nastolatki przybrała lekko czerwonego odcienia. Najwidoczniej spędzała za dużo czasu w towarzystwie Piriki, skoro automatycznie zaczęła już rozglądać się za tematami do plotkowania…

         Aby pozbyć się uczucia skrępowania, dziewczyna skuliła się nieco w sobie i przyspieszyła, zostawiając Johna i Meene samych. Skupiona na niemyśleniu o parze zakochanych, nie zauważyła, że na jej drodze pojawił się ktoś jeszcze. Ktoś, kto również nie patrzył przed siebie…

- Au! – pisnęła Tamao, kiedy jej czoło zaliczyło dość bliskie spotkanie z podbródkiem Horo.

- Au… - zawtórował jej chłopak, przecierając bolącą szczękę. Dopiero po chwili zorientował się, z kim się zderzył. – Nic ci nie jest, Tamciu? – spytał z zaskakującą troską.

         Dziewczyna podniosła na niego zaskoczony wzrok i pokręciła głową z lekkim uśmiechem. W duchu przeklinała się, że rumieniec nie zszedł jeszcze z jej policzków, o czym mogła się przekonać rzucając szybkie spojrzenie do lustra, które zdobiło ścianę po jej lewej stronie.

         Między dwójką przyjaciół nastąpiła trochę niezręczna cisza. Oboje miało się właśnie udać w swoją stronę, kiedy do ich uszu doszedł dziwny dźwięk, przypominający brzęczenie stada pszczół. Jego głośność co chwila się zmieniała, niczym w przypadku syreny strażackiej.

- C-co to takiego? –spytała zaskoczona szamanka, rozglądając się w poszukiwaniu źródła owego sygnału.

- Dochodzi chyba stamtąd… - Horo wskazał ręką na uchylone drzwi, kilka metrów od nich. Tamao zdała sobie sprawę, że prowadziły one do jednego z tajemniczych, wiecznie zamkniętych pomieszczeń. Przez wąską szparę nie dało się nic zobaczyć, w komnacie nie paliło się także światło.

         Chłopak ostrożnie podszedł bliżej, kładąc dłoń na klamce. Różowowłosa wstrzymała oddech. Słysząc to, szaman z Hokkaido odwrócił się w jej stronę.

- Coś nie tak? – spytał.

- N-nie… Tylko… Tam nie wolno przecież wchodzić… - powiedziała cicho dziewczyna, ze wzrokiem skierowanym w podłogę.

- E tam! – Usui machnął ręką. – Co takiego mogłoby się…

         Nie dokończył, bo nagły powiew silnego wiatru strącił go z nóg. Horo upadł na plecy, a jedyne co zobaczył nad sobą, to łuna światła, która przeleciała zaledwie kilkanaście centymetrów od jego twarzy.

         Tammamura w ostatniej chwili uskoczyła przed świetlistym pociskiem, w którym dopiero po chwili rozpoznała coś na kształt ptaka. Przypomniało jej się stworzenie, które przeniosło Yoh do innego wymiaru po jego zwycięstwie w półfinale. To, z czym mieli do czynienia, wyglądało bardzo podobnie, aczkolwiek było zdecydowanie mniejsze. Ptak poleciał wzdłuż korytarza, a następnie zniknął za zakrętem.

         Tymczasem, Horo podniósł się już do pozycji siedzącej i ocierał teraz obolałe plecy.

- Nic ci nie jest? – spytała dziewczyna, podbiegając do kolegi.

- Nie, w porządku. – Chłopak stęknął podczas wstawania, jednak widać było, że nie odniósł żadnych poważniejszych obrażeń. – Ciekaw jestem, o co chodzi z tym ptakiem. Założę się, że leciał do Yoh albo do Hao. Sprawdzimy to? – zaproponował z uśmiechem.

         Tamao nie zdążyła nawet odpowiedzieć, kiedy Usui chwycił ją za rękę i pociągnął w kierunku, w którym poleciał posłaniec Króla Duchów.

♥♥♥

A teraz czas na reklamy!

Przepraszam, że w tym miejscu, ale zależy mi, żebyście to mimo wszystko przeczytali :D

Ponieważ obecnie przeprowadzamy rewolucję w Spisie SK, chcę zaprosić wszystkich na na Oficjalny Funpage na Facebooku, gdzie znajdziecie dużo ciekawostek i obrazków o tematyce szamańskiej :) Pragnę też dodać, że obecnie sprawuję pieczę nad Szamańską Galerią, którą stale uzupełniam o nowe obrazki ^^

Koniec reklam, dziękuję za uwagę :)

♥♥♥

„…To był tylko demon Hydra, coś w rodzaju psa obronnego. Poza tym: „Już dom jej ku śmierci się chyli, ku cieniom jej droga”. Wygląda mi to na żeńskiego demona. A właśnie…”

- Aaa…psik!

         Słysząc to, Cassie potrząsnęła tylko głową i wróciła do lektury.

„…A właśnie sekty czczące żeńskie demony wyprawiają straszne rzeczy z niemowlętami. Mają różne dziwaczne poglądy na temat…”

- Aaaa… PSIK!

         Tym razem dziewczyna nie wytrzymała i zamknęła książkę, uprzednio umieszczając w środku ulotkę z kina zamiast zakładki. Spojrzała na leżącą w łóżku przyjaciółkę, której zaczerwieniony nos i lekko podkrążone oczy świadczyły o dosyć poważnym przeziębieniu.

- Na zdrowie – powiedziała, zresztą nie pierwszy raz tego dnia. Tak właściwie, to były jedyne słowa, które kierowała bezpośrednio do Anabelle od momentu, kiedy razem z Natalie znalazły ją w ogrodzie po północy. Chociaż chimera Belgijki dość szybko złapała trop, labirynt z żywopłotu uniemożliwił im wcześniejsze dotarcie do zmarzniętej uciekinierki. Panna Wilson nic nie powiedziała, jednak już po samym jej wyglądzie dało się zauważyć, że się przeziębiła.

- Trzeba było nie siedzieć na dworze w taką pogodę, to byś nie musiała teraz leżeć chora w łóżku – stwierdziła, podchodząc bliżej i kładąc dłoń na czole zwiadowczyni. Gorączka na szczęście już opadła, co było dziewczynom bardzo na rękę. Żadna nie chciała wzywać Fausta do pomocy.

- Wiem… - powiedziała Anabelle, po raz pierwszy tego dnia. Jej głos był nieco słaby, prawdopodobnie przez bolące gardło. – Przepraszam…

- Powiesz mi w końcu, co takiego się stało? – spytała Cassandra, siadając na skraju łóżka. Jednak jej przyjaciółka nie wyglądała na skorą do zwierzeń. Starsza z dziewcząt tylko westchnęła i wstała, zastanawiając się, gdzie tak długo podziewa się Natalie, którą wysłała po miseczkę rozgrzewającego rosołu. Jako, że babcia panny Brooks była Polką, dziewczyna już od dziecka znała niezwykłe lecznicze właściwości tej zupy.

         Ledwo szatynka o tym pomyślała, a drzwi komnaty otworzyły się, ukazując blondwłosą przyjaciółkę z tacką, na której oprócz bulionu znajdowało się też opakowanie jakiegoś lekarstwa na kaszel i pudełko chusteczek. Tuż za nią do pomieszczenia wszedł wysoki, ciemnowłosy młodzieniec, którego twarz rozjaśniał szeroki uśmiech.

         Niemalże jednocześnie Ann i Cassie zawołały z radością:

- Michael!

         Panna Brooks od razu podbiegła do gościa, omal nie wytrącając Natalie tacy z rąk. Chłopak chwycił dziewczynę w ramiona i okręcił ją dookoła, mówiąc szybko po francusku. Kiedy w końcu ją puścił, Belgijka miała lekki problem z odzyskaniem równowagi. Mimo to, jej morskie oczy lśniły radością.

- Tak strasznie się cieszę, że cię widzę, braciszku!

- Moja mała Cassie – zaśmiał się Michael i potargał szatynce włosy. Zaraz potem przeniósł wzrok na jej chorą przyjaciółkę. – Annie!

         Nowozelandka, mimo, że poznała brata przyjaciółki dopiero rok wcześniej, traktowała go niemalże jak własne rodzeństwo, którego nigdy nie miała. Tylko on poza jej babcią zdrabniał imię „Anabelle” do „Annie”, jednak jej wcale to nie przeszkadzało. Obecność tego wysokiego bruneta zawsze poprawiała jej humor. Nie zważając na chorobę, wyskoczyła z łóżka i pobiegła go uściskać. Młodzieniec podniósł ją z taką łatwością, jakby ważyła nie więcej niż małe dziecko.

- Michael, co tutaj robisz? – spytała zaskoczona, kiedy chłopak odstawił ją na ziemię. Jej głos nadal był trochę niewyraźny przez katar i ból gardła. – Nie miałeś być teraz we Francji?

- Miałem. – Szczerość tego stwierdzenia wręcz powalała. – Załatwiłem, co trzeba i uznałem, że pora odwiedzić moje dziewczątka. – Zaśmiał się. Jego morskie oczy, takie same jak siostry, odbijały światło palącej się na stoliku świecy.

         Anabelle przypomniała sobie, jak podczas pierwszej rundy Michael pełnił rolę ich trenera, po czym wraz z nimi wyruszył na poszukiwania Patch Village. Nie zliczyłaby wieczorów, kiedy w czwórkę siedzieli przy ognisku i opowiadali sobie różne historie.

         A niedługo po tym, jak dotarli do szamańskiej wioski, brat Cassie musiał wyjechać do Francji w jakiejś ważnej sprawie.

- A gdzie Church i Gilan? – zapytał Michael, rozglądając się za stróżami dziewczyn. Jak na zawołanie, tuż za nim zmaterializował się zwiadowca, a o jego nogi otarła się chimera. – Ach, rozumiem – zaśmiał się brunet, drapiąc futrzaka za uszami.

- A twoja… - Cassie nawet nie zdążyła zadać pytania, kiedy na ramieniu jej brata pojawiło się niewielkie rude stworzonko o długim, puszystym ogonie. Wiewióreczka spojrzała na dziewczynę swoimi czarnymi, paciorkowatymi oczkami i przekrzywiła lekko główkę. Taki duch stróż pozornie wydawał się niegroźny i bezużyteczny, jednak nastolatka dobrze wiedziała, że to tylko pozory.

- Dziękujemy za pomoc, Nat… Ciebie też dobrze widzieć, Nat… - mruknęła tymczasem pod nosem blondynka, której nie spodobał się sposób, w jaki została jawnie zignorowana przez przyjaciółki. To nie tak, że nie lubiła Michaela, jednak znała go tylko rok, a podczas pierwszej i drugiej rundy on bardziej zaprzyjaźnił się z Anabelle niż z nią. Może to przez ich wspólne zainteresowanie średniowieczem…

- Aaa… psik! – Zwiadowczyni kichnęła po raz kolejny, na co Cassie natychmiast chwyciła ją za rękę i niemalże siłą zaciągnęła do łóżka.

- A tes souhaites! (fr. „na zdrowie!”) – zawołał na to młodzieniec, zabierając z tacki Natalie miseczkę z gorącą zupą i kładąc ją na stoliku nocnym obok chorej. – Ktoś tu się, jak widzę, przeziębił.

- Tak… Merci… - odparła tylko dziewczyna i opadła głową na poduszkę.

         W tym momencie drzwi komnaty otworzyły się z hukiem, a do środka wpadł zdyszany Choco. Na jego twarzy malował się jakiś dziwny, niepokojąco poważny wyraz.

- Zebranie w jadalni, Asakurowie dostali wiadomość od Króla Duchów… Nie jest dobrze.

         Obecni w pomieszczeniu wymienili pomiędzy sobą porozumiewawcze spojrzenia, po czym natychmiast pobiegli za Amerykaninem.

♥♥♥

          

         Hao i Yoh pochylali się nad wielką mapą świata rozłożoną na stole w jadalni. Stary pergamin, miejscami nieco postrzępiony na brzegach, poza standardowymi opisami obiektów posiadał też zaznaczone miejsca o szczególnej wartości dla szamańskiego świata, takie jak Patch Village czy Yomi.

         Oprócz bliźniaków, w komnacie znajdowali się już Lyserg, Ren, Manta, Anna i Faust. Diethel trzymał w ręce wypełnione foryoku kryształowe wahadełko i poruszał nim powoli nad poszczególnymi kontynentami. Skupiał się na swoim zadaniu, sprawiając, że przyrząd do namierzania drgał coraz mocniej, przybliżając szamanów do poznania celu ich przyszłej podróży.

         W pewnym momencie jednocześnie otworzyły się drzwi z dwóch przeciwnych stron jadalni. Przez jedne wbiegły dziewczęta z dawnej „The Oak Leaf Team” wraz z Choco i jakimś wysokim, przystojnym młodzieńcem, a przez drugie Tamao, Horo, Ryu, Pirika, Jun, Meene i John.

– Co się dzieje?! – spytało jednocześnie dwanaście osób, które wpadły do pomieszczenia.

- Dostaliśmy wiadomość od Króla Duchów – powiedział Hao, śmiertelnie poważnym tonem. Jego twarz była dziwnie blada, a źrenice rozszerzone, choć przy ciemnych tęczówkach nie było to aż tak widoczne. – Chodzi o Gwiazdę Zniszczenia.

- A jaśniej? – zniecierpliwił się Horo. Nadal jeszcze trzymał nadgarstek Tamao, mimo, że nie było to konieczne.

- Dowiedzieliśmy się, że jej maleńki odłamek dostał się na Ziemię – wyjaśnił Yoh.

- Skoro jest maleńki to czym się przejmować? – Ryu nie wyglądał na przerażonego. Ren rzucił mu znużone spojrzenie.

- Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę z tego, jak olbrzymie są gwiazdy. Nawet fragment, który w tym przypadku nazywamy maleńkim, może mieć wielkość ciężarówki. I wyrządzić niewyobrażalne szkody.

         Dopiero teraz do wszystkich dotarła groza sytuacji. Zbliżyli się do stołu, przy którym Lyserg nadal próbował coś odkryć za pomocą wahadełka. W pewnym momencie, kiedy Anglik oddalił nieco swój kryształ od mapy, zdarzyło się coś niezwykłego. Niezależnie od woli szamana, wskaźnik zaczął wariować: rzucał się w różne strony, zupełnie jak pies, który złapał więcej niż jeden trop.

- Co jest…? – mruknął do siebie detektyw, próbując zmusić wahadełko do zatrzymania się. Jednak ono zaczęło dziwnie wibrować i błyszczeć. W pewnym momencie nastolatek zobaczył dziwne pęknięcie na dotychczas nieskazitelnej powierzchni kryształu. Zaczęło się ono powoli powiększać, aż nagle wahadełko rozpadło się na pięć mniejszych, utrzymujących się na cienkich niteczkach. Każde wskazywało teraz inny punkt na mapie.

         Kilka osób gwałtownie wciągnęło powietrze, pozostali z zaskoczeniem wpatrywali się w zaznaczone miejsca: dwa w Europie, dwa w Azji i jedno w Północnej Afryce.

- Obawiam się, że nasz maleńki odłamek się trochę pokruszył… - powiedział Hao, pocierając w zamyśleniu brodę.

- I co teraz? – spytała Jun, która stała po przeciwnej stronie stołu i całość widziała do góry nogami.

- Jak to co? To chyba oczywiste, że musimy udać się do wszystkich tych miejsc i sprawdzić co i jak – oznajmił Yoh swobodnym tonem, jednak jego twarz pozostawała poważna.

- To może się rozdzielimy? – zaproponował John. – Jest nas prawie dwudziestu, jeżeli dodamy jeszcze kogoś, możemy stworzyć na przykład pięć zespołów po cztery osoby…

- Nie – przerwał mu Hao. – To nasze zadanie. – To mówiąc, Asakura położył dłoń na ramieniu brata. – Gwiazda Zniszczenia ma potężną moc, kto wie, jakie szkody mogła wyczynić. Nie zrozumcie mnie źle, jednak nasza wspólna moc jest wystarczająco potężna, by stawić jej czoła. Nie chcemy ryzykować, że komuś z was stanie się krzywda.

- Chyba żartujesz. – Ren, który stał obok siostry, oparł dłonie o stół i spojrzał Hao prosto w oczy.

- Właśnie – uzupełnił jego wypowiedź Horo. - Myślicie, że puścimy was samych, kiedy szykuje się przygoda?

- Nie weźmiemy was wszystkich! – zawołał ognisty szaman, obrzucając spojrzeniem przyjaciół. Wiedział, że ich pomoc mogłaby okazać się nieoceniona, zarazem jednak nie chciał narażać ich na niebezpieczeństwo. To była rola książąt.

- Bez nas zginiecie! – Ren także podniósł głos, nachylając się bardziej nad stołem.

- Jesteśmy książętami, mamy moc Króla Duchów! – Hao również oparł się o stół, mierząc wzrokiem Chińczyka.

- Nie poradzicie sobie!

- A właśnie, że tak!

         Przez chwilę, która wydawała się wiecznością, dwaj szamani spoglądali na siebie z wściekłością. Dłonie obu zaciśnięte były w pięści, a ciała naprężone, zupełnie jakby szykowali się do skoku.

         Aby zapobiec bójce, która mogła się zacząć w każdej chwili, Ryu zaproponował:

- A może mistrz Yoh i mistrz Hao sami wybiorą dla siebie zespół, który wraz z nimi uda się do tych pięciu miejsc?

         Władca płomieni oprzytomniał i odsunął się od stołu. Ren także zdjął ręce z blatu, jednak po jego postawie widać było, że nadal jest, delikatnie mówiąc, zdenerwowany.

- Niech będzie – odparł krótko, po czym odwrócił się plecami do wszystkich i podszedł do uchylonego okna.

- Mnie też pasuje. Chodźmy, Hao. – Yoh uśmiechnął się i pociągnął brata za rękę do sąsiedniego pomieszczenia.

         Pozostali, nie wiedząc, gdzie się podziać, rozeszli się po jadalni. Nikt nie zauważył nawet, że w pomieszczeniu znajdowała się obca osoba. No, prawie nikt.

- Ktoś ty? – Przed Michaelem stanęła nagle Anna, mierząc bruneta przenikliwym spojrzeniem. – Nie pamiętam, by ktoś cię zapraszał.

         Dopiero jej słowa zwróciły uwagę naszej gromadki na wysokiego młodzieńca. Wszyscy zbliżyli się, tworząc przed nim coś w rodzaju półkola.

- Przepraszam, gdzie moje maniery – zaśmiał się chłopak, przyciągając do siebie Cassie i tarmosząc jej włosy. – Jestem Michael, a ta ślicznotka jest moją kochaną, młodszą siostrzyczką. Właściwie przyjechałem tu tylko w odwiedziny, jednakże, jeżeli będę mógł jakoś pomóc, służę. – To mówiąc, młodzieniec skłonił się po rycersku, uśmiechając szeroko. W tym momencie na jego ramieniu pojawiła się wiewiórka.

- Jaka kochana! – zawołała Pirika, patrząc na zwierzątko jak zauroczona.

- To mój duch stróż – przedstawił stworzonko chłopak.

         Ktoś parsknął. Michael natychmiast zwrócił głowę w kierunku Rena, który jako jedyny nie przyszedł przywitać się z nowym towarzyszem. Chińczyk stał pod ścianą, a światło, które wpadało przez okno za jego plecami sprawiało, że twarz fioletowowłosego skrywał cień.

- To ma być stróż? Zwykłe leśne zwierzę? Przecież ono nawet nie mówi, a siły ma niewiele więcej niż mucha…

         Następne słowa chłopaka zostały stłumione przez ostrze miecza, które nagle pojawiło się tuż przy gardle panicza Tao. Nikt nie potrafił powiedzieć, w jaki sposób Michael tak szybko znalazł się przy bracie Jun. Jednak nikt też nie miał pojęcia, że ten brunet nigdy nie dopuści do dwóch rzeczy: skrzywdzenia tych, których kocha oraz obrażania jego małej, rudej przyjaciółki.

- Nie oceniaj po pozorach – szepnął młodzieniec, po czym schował miecz do pochwy zawieszonej na plecach.

         W tym momencie otworzyły się drzwi jadalni i weszli przez nie bliźniacy. Yoh trzymał w ręce kartkę papieru, na której najwidoczniej znajdowały się imiona wybranych osób. Nie wyglądał jednak na szczęśliwego. W sumie, czemu się tu dziwić? Nie dość, że czeka ich niełatwe zadanie, musiał wykluczyć część przyjaciół z udziału w wyprawie. Hao też sprawiał wrażenie niepewnego swojej decyzji, co chwila posyłając w stronę brata krótkie spojrzenia.

         Młodszy z braci wziął głęboki oddech i oznajmił uroczyście, odwracając trzymaną listę, która okazała się być… zupełnie pusta:

- Jadą ci, którzy mają ochotę! – Po tych słowach na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Hao i Ren zaliczyli glebę.

 Czas na Rutherford! Dziewuszka rzadko się  pojawia, więc wstawiam od razu więcej ^^ (Przypominam, że rozdział 42 nie ma jeszcze zamówionych obrazków!)