29. "Kiedy wydaje się, że wszelka nadzieja wygasła..."

Ohayo! Normalnie nie mogę uwierzyć! Wyrobiłam się w czasie! *tańczy z radości* Dokładnie tydzień po ostatniej notce ;)

Szczerze mówiąc nie chce mi się pisać opisu, leń ze mnie xD Więc krótko: rozdział dedykuję Spokoyoh (sorry, musiałam użyć bardziej mandarynkowej czcionki xD) i Yochiemu za pomoc :D Oraz wszystkim tym, którzy odpowiedzieli w ankiecie i zgłosili się potem do mnie na gg. Mam nadzieję, że nie zawiodę ^^

29. "Kiedy wydaje się, że wszelka nadzieja wygasła..."

„Stróżem… stróżem…” – te słowa odbijały się echem w głowie długowłosego szamana. Nie! To nie mogła być prawda… To by oznaczało, że…         

W ułamku sekundy Hao znalazł się tuż przy swoim przeciwniku, a jego ognisty miecz, teraz zmniejszony do rozmiaru sztyletu, znajdował się tuż przy gardle Antonia. Przez moment w oczach Włocha błysnął strach. Zaraz jednak został ponownie zamaskowany spojrzeniem pełnym wyższości.

- Jeśli coś mi zrobisz, Aku zrobi to samo z twoim braciszkiem – oznajmił pewnie z pogardliwym uśmieszkiem na twarzy.

- Jeśli Aku zrobi coś Yoh, ja zrobię to samo z tobą – odparł na to Asakura.

         Znaleźli się w sytuacji bez wyjścia. Ktoś ambitniejszy rzekłby zapewne, że była to sytuacja patowa, Mosuke użyłby porównania „między młotem a kowadłem”, a wielbiciel mitologii wykorzystałby związek frazeologiczny „między Scyllą a Charybdą”. Do wyboru, do koloru można by rzec…

W: Można jeszcze powiedzieć, że to błędne koło ^^

R: Dobrze Will… Zrozumieliśmy.

W: Ja tylko chciałem pomóc…

R: … =.= Kontynuuj, Yohao… *westchnienie*

Yh: Rozkazujesz mi?!

R: C-co…? Nie, ja tylko…

Yh: *groźne spojrzenie*

R: Dobra, już się zamykam…

         W każdym razie, jak to już chłopcy zdążyli ładnie wyjaśnić, mogłoby się wydawać, że Hao i Antonio utknęli w martwym punkcie. I w ten sposób walka mogłaby teoretycznie ciągnąć się w nieskończoność… Ale Yohao nie byłaby sobą, gdyby pozwoliła aby jej opowiadanie opierało się teraz już tylko na: „Zrób to mi, a on zrobi to jemu”, „Zrób to jemu, a zrobię to tobie.” et cetera, et cetera…

- Hej! – rozległ się nagle głos Silvy. – Nie masz prawa trzymać zakładnika! – zwrócił się do przedstawiciela drużyny „€1”.

- Non ho? (wł. „Nie mam?”)– ironicznie spytał brunet. – Nie ma tego w regulaminie…

- Nie ma…?- zdziwił się członek rady. - Zaraz… Jak to nie ma?!

- Ano nie ma – uśmiechnął się Pessimo.

         Zdezorientowany Indianin rozejrzał się po stadionie. Ku swojej uldze ujrzał biegnącego w jego stronę Thallima z jakimś pergaminem w ręce. Miał właśnie odetchnąć z ulgą, gdy zobaczył, że jego przyjaciel nie ma wcale zadowolonej miny…

- Tego… nie ma… w regulaminie… - wydyszał kelner.

- Że c-co?!

- Kiedy spisywaliśmy zasady… Chyba uznaliśmy, że zakaz trzymania zakładników jest zbyt oczywisty… I go nie wpisaliśmy…

         Jak tylko to powiedział, cofnął się o kilka kroków. Silva wyglądał, jakby miał zaraz eksplodować. Część osób na widowni, która miała okazję usłyszeć słowa Thallima, tylko przejechała dłonią po twarzy. Ehh… Rozgarnięcie rady jest już chyba legendarne…

         Tymczasem Antonio i Hao nadal wściekle wpatrywali się w siebie, prowadząc niemalże wojnę „kto prędzej mrugnie”. Silva i Thallim przyglądali się im bezsilnie. Nie mogli wtrącić się do walki. Po chwili sędzia przeniósł wzrok na górę trybun. Aku nadal trzymał Yoh, a na ostrzu jego noża odbijały się refleksy światła. Cały rząd pod nimi był pusty. Że też akurat dzisiaj nikomu nie chciało się wdrapywać na sam szczyt…

         Jednak… Nieco niżej siedziała pewna… interesująca grupka szamanów. Składali się na nią między innymi:

·         Niewysoka blondynka z włosami prawie do ramion o błękitnych oczach w mandarynkowym stroju sportowym;

·         Długowłosa brunetka z grzywką o zielono-szaro-niebieskich oczach;

·         Wysoka, nieco blada brunetka o zielonych oczach;

·         Średniego wzrostu chłopak w czarnym stroju o ciemnych włosach z grzywką;

·         Wysoki blondyn w okularach oraz ciemnym stroju i glanach, z których wystawał nóż;

·         I inni ^^

Wszyscy patrzyli w górę trybun. Po ich twarzach łatwo można było wywnioskować, że nie podoba im się zachowanie Aku. Ba! Powiem więcej, byli delikatnie mówiąc mocno wkurzeni… Dziewczęta wymieniły z chłopakami porozumiewawcze spojrzenia. Iskierki w ich oczach mówiły same za siebie. Onaji nie zwracał jednak na nich uwagi. W ten sposób popełnił chyba największy błąd swojego życi… yyy… życia po życiu xD (Nie zapominajmy, że on jest duchem).

Nagle, cała grupa utworzyła kontrole ducha i niemalże ułamek sekundy później, dookoła Aku pojawiły się najróżniejsze postaci. Zaskoczony blondyn rozejrzał się niepewnie i w pewnym momencie aż krzyknął ze strachu. Zaledwie kilka centymetrów od jego nosa lewitowała sobie mandarynka. Chłopak zrobił zeza, aby lepiej jej się przyjrzeć. Wtem, niewielki (a jakże smaczny ^^) owoc, zrobił coś nieoczekiwanego. Prysnął sokiem prosto w błękitne oczy Onajiego. Klon Hao aż krzyknął i odruchowo wypuścił nóż z dłoni, od razu przykładając ręce do piekących niemiłosiernie paczadełek. I to był błąd, gdyż zasłaniając sobie widok, nie miał zbytnich szans zauważyć czającej się na niego chimery… A także asasyna (nizaryty, jeśli ktoś woli) z nieco stępioną piłą. Oprócz tego jeszcze kilku innych, równie groźnych i niezadowolonych duchów.

Tymczasem, gdy Aku wciąż próbował załagodzić koszmarny ból, Yoh udało się wymknąć. Stał teraz z boku i przyglądał się z niedowierzaniem całej zgrai szamanów. A skoro już mowa o przyglądaniu się… O ile Asakura wydawał się być, co najmniej zaskoczony zachowaniem nieznajomych i widać to było wyraźnie w jego ślicznych oczkach, tak owi szamani spoglądali na niego w… jeszcze ciekawszy sposób ^^.

- Yohś! – wykrzyknęły nagle dziewczęta i rzuciły się z piskiem w stronę zaskoczonego szatyna.

 W tym samym czasie chłopcy z owej gromadki mieli zamiar raz na zawsze skończyć z Onajim. Niestety pojawiły się drobne komplikacje. Gdy wielki, majestatyczny feniks oraz tajemniczy asasyn przygotowywali się do ataku, Aku nagle zniknął.

- To nie fair! – fochnął się chłopak z długą grzywką. - My go atakujemy, a ten @#$ sobie tak po prostu ucieka?!

- Normalnie powiedziałabym, żebyś nie przeklinał. Ale masz stuprocentową rację – powiedziała do niego blondynka w mandarynkowym stroju, odrywając się w końcu od zdezorientowanego Yoh.

- Dziękuję wam… - odezwał się w końcu cicho szatyn, zaraz potem jednak jego spojrzenie zupełnie zmieniło wyraz, gdy przeniósł wzrok na arenę. – Hao! Nieeee!!!!

♥♥♥

         Odgłosy walki nie uszły uwadze Hao i Antonia. Ognisty szaman, nie odrywając sztyletu od szyi przeciwnika, obserwował wydarzenia na trybunach. W pewnym momencie, gdy wydawało się, że dwóch chłopaków zaraz pozbędzie się Aku, Włoch szepnął coś cicho i blondyn zniknął.

         Nie minęło kilka sekund, a Asakura poczuł nagle ostry ból w boku. Na moment oczy zaszły mu mgłą. Zdawało mu się, że upadnie. Jednak po krótkim zachwianiu zdołał jakoś utrzymać równowagę. Odwrócił się i zobaczył przed sobą nieco pokiereszowanego Onajiego z nożem w ręku. Na ostrzu broni znajdowała się świeża krew. Władca płomieni chciał chyba zaatakować, jednak czuł, że z każdą sekundą traci siły. Uniósł rękę i… zaledwie moment później upadł na ziemię.

         Mogłoby się wydawać, że to już koniec. Rana zadana przez Aku była głęboka, doskonale wypracowana. Tak, aby potencjalny przeciwnik cierpiał, ale dopiero po pewnym czasie mógł umrzeć. Hao podniósł wzrok na swoją kopię. Blondyn uśmiechał się złośliwie z pewną wyższością. Kilka kroków za nim stał Antonio z identycznym wyrazem twarzy. Z każdym momentem szatyn czuł coraz większy ból, zarazem zatracając się w rzeczywistości. 

         I w tym momencie, ognisty szaman, jakby z innego świata usłyszał głośny krzyk swojego bliźniaka:

- Hao! Nieeee!!!!!

- Yoh…? – szepnął cicho długowłosy, unosząc lekko głowę.

         Jego przeciwnicy wyglądali na zaskoczonych. „Jak to możliwe, że on ma jeszcze siłę? Przecież nóż pokryty był trucizną!„ – zastanawiał się Antonio. Jednak zanim jeszcze zrozumiał do końca to dziwne zjawisko, zdarzyło się coś jeszcze bardziej szokującego. Hao uniósł się na rękach i powoli wstał. Nagle, w stronę Włocha i jego ducha poleciała olbrzymia kula ognia. Pessimo upadł na ziemię z szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami. Aku natomiast spojrzał z lekkim strachem na Hao i… po prostu… spadł. Jednak stało się to zanim kula płomieni osiągnęła cel. W miejscu, gdzie jeszcze przed momentem stał blondyn, obecnie znajdowały się tylko ubrania i siedem kryształów, o dziwnie ciemnym wnętrzu. Tak, jakby ktoś zgasił ich wewnętrzny blask.

         Jednak tego starszy z bliźniaków już nie widział. Zaraz po zadaniu ciosu opadł na piasek bez sił. Ostatnie słowa, które usłyszał należały do Silvy:

- Wygrywa „Drużyna Gwiazdy”!

        

♥♥♥

         Widownia wręcz oszalała. Wszyscy wiwatowali i cieszyli się z przegranej drużyny „€1”. Tylko jedna osoba wcale nie widziała powodu do radości. Yoh biegł jak najszybciej mógł w stronę areny. Gdy znalazł się na dole trybun, zręcznie przeskoczył przez barierkę. Już po chwili znalazł się przy bracie, który leżał bez ducha w kałuży własnej krwi, która obficie wypływała z głębokiej rany.

- Nie… Hao… To nie może być prawda… - szepnął słuchawkowy, przykładając dłoń do szyi bliźniaka, aby sprawdzić puls. Jednak nic nie wyczuł.

         Poczuł dziwne drżenie na całym ciele. Oczy zaszły mu łzami. Nie! Tak nie może być! Przecież to nie może tak się skończyć!

- Przepraszam cię, Hao… Tak strasznie tego żałuję… - załkał Yoh, chwytając bezwładną dłoń brata. Gdyby tylko mógł, zamieniłby się z nim miejscem. Czuł niemalże jak serce pęka mu z bólu. W tym momencie poczuł czyjąś delikatną dłoń na swoim ramieniu. Odwrócił powoli głowę i zobaczył pochylającą się nad nim Annę. W jej oczach dostrzegł łzy. Niewiele myśląc przytulił się mocno do ukochanej.

- Jak mogłem być takim głupcem… Jak mogłem nie uwierzyć własnemu bratu… i tobie… Przepraszam, przepraszam cię Anno. Ja…

         Blondynka nic nie powiedziała, tylko pocieszająco pogłaskała Asakurę po głowie. Tymczasem do zebranych zdążyli już podejść chłopcy z NWG oraz Luchist z Opacho na rękach.

- Mistrzu Hao…? – zapłakał murzynek i objął małymi rączkami szyję pastora.

- Nie! Hao! – zawołał Manta i przyklęknął obok Yoh. Nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Ostatnio tak zżył się z ognistym szamanem… Zostali przyjaciółmi. Tak jak on i Yoh.

         Oprócz Oyamady, do Hao zbliżył się też Faust z Elizą. Przyłożył głowicę stetoskopu do klatki piersiowej szatyna i przez chwilę nasłuchiwał. Zaraz potem uniósł nieco głowę i rzekł:

- On żyje.

         Załamany Asakura na chwilkę odsunął się nieco od Anny i spojrzał oczami pełnymi nadziei na nekromantę.

-  Ale ma bardzo słaby puls. Nóż, którym został zraniony prawdopodobnie był nasączony jakąś trucizną. Nie wiem jeszcze, jaką – dodał poważnym tonem lekarz.

- Przeżyje…? – zapytał Yoh prawie bezgłośnie, jednak nawet nie musiał tego wypowiadać. Łzy w jego oczach mówiły same za siebie.

- O ile znajdę antidotum to tak. Jednak muszę wiedzieć, co to była za substancja.

         Tylko tyle wystarczyło wielbicielowi cheeseburgerów. Chłopak wstał, otarł łzy z oczu i stanowczym, szybkim krokiem podszedł do stojących pod ścianą Fernando i Björna. Niemal natychmiast wyciągnął katanę i zatrzymał jej ostrze niecały centymetr od gardła Hiszpana.

- Co to za trucizna? – spytał bez owijania w bawełnę. Nie było czasu na bezsensowne rozmowy. Każda sekunda się liczy.

- J-ja n-nie wiem… - wyjąkał wystraszony Banavidez.

- Ani ja – mruknął blondyn. – Antonio o niczym nam nie mówi.

- Kłamiecie! – krzyknął Yoh, wściekły z powodu swojej bezradności, przemieszczając ostrze w kierunku Norwega.

- ¡Tranquilo, amigo! Nie miej do nas pretensji! My do niedawna nie wiedzieliśmy nawet o tym całym Aku.

         Asakura ponownie poczuł, że w jego oczach gromadzą się łzy. Nie, nie może pozwolić Hao umrzeć! Zdał sobie sprawę, że w tej chwili jest tylko jedna osoba, która może mu pomóc. Myśl, że będzie musiał poprosić tego osobnika o pomoc była dlań koszmarna. Ale nie było innego wyjścia.

         Słuchawkowy podszedł do wciąż leżącego na piasku Antonia. Właściwie nawet nieco zdziwił się, że towarzysze z drużyny nie przyszli do przywódcy po walce. Brunet oddychał w miarę spokojnie, właściwie tak jakby spał. Tak więc Yoh, niezbyt kulturalnie obudził go lekki kopniakiem w piszczel.

- Au! – wrzasnął Włoch. Chciał zerwać się z miejsca, jednak powstrzymało go ostrze samurajskiego miecza.

- Jakiej trucizny użyłeś w przypadku noża? – spytał groźnie Yoh.

- Guzik cię to obchodzi – mruknął niezadowolony Pessimo. Szatyn zbliżył katanę do brzucha leżącego szamana, powodując lekkie wgłębienie na jego skórze.

- Radzę powiedzieć i to szybko.

- Jak mnie zabijesz to się nie dowiesz.

         Nastolatek był na granicy wytrzymałości. Nie wiedział, co zrobić. W pewnym momencie zdał sobie jednak z czegoś sprawę. Odsunął miecz i schował go z powrotem do pochwy. Następnie podszedł do leżących bezładnie „pozostałości” po Aku i wyszukał wśród nich nóż.  Zaraz potem podbiegł do zaskoczonego Włocha i jednym ruchem naciął mu skórę na dłoni.

- Aaaa!!! – krzyknął Antonio, wyrywając rękę. – Coś ty zrobił?!

- Trucizna. Odpowiadaj – powiedział tylko chłopak. – Jak dobrze powiesz, to Faust poda odtrutkę także tobie.

- T-to… - wyjąkał Pessimo. – T-to był wyciąg z p-pianta velenosa…

- A jednak na coś się przydajesz.

         Yoh odwrócił się i podbiegł do Fausta, który nadal czuwał przy Hao. Mina nekromanty, jak zawsze opanowana, nie pozwalała mu domyśleć się, jakie wiadomości go czekają. Anna jakby czytała w jego myślach.

- Żyje – powiedziała krótko.

- Ta trucizna to pianta velenosa – poinformował Asakura.

- Jesteś pewny? – spytał Manta.

- Tak. Faust…?

- Jest antidotum – odpowiedział lekarz, ku uciesze Yoh. Zaraz jednak nieco ostudził jego zapał. - Niestety nie mam go przy sobie. Można je jednak zdobyć. Myślę, że wystarczyłby sok z pianta medicinale. Niestety, tą roślinę zdobyć można tylko we Włoszech.

- Zrobię wszystko – powiedział natychmiast Asakura. – Byle tylko go uratować.

- Utrzymam go przy życiu może dwa dni… Dasz radę?

         Słuchawkowy nic nie odrzekł, tylko pokiwał głową z poważnym wyrazem twarzy.

- Idę z tobą – niemal jednocześnie oświadczyli Manta i Anna, po raz pierwszy od pewnego czasu wywołując uśmiech na twarzyczce przyjaciela.

         Yoh uklęknął jeszcze na moment przy Hao i pogłaskał go opiekuńczo po głowie.

- Dziękuję braciszku. Obiecuję ci, że wrócę z antidotum. Nie dam ci umrzeć. Kocham cię.

Nic tu nie piszę, bo i tak jestem w stresie, że mnie zabijecie...

To teraz obrazki z... BLIŹNIAKAMI! 

Ten obrazek totalnie mnie rozwala xD 

A ten jest po prostu przesłodki *.*

Ankieta (yay! nie zapomniałam!):

1. Horo
2. Ren
3. Ryu :D

Chłopaki rzadko maja okazję się wykazać ;)
Do następnej notki!