21. Gdy śmierć czai się tuż za rogiem...

Dawno, dawno temu... 

A właściwie to nie tak dawno, tylko w obecnych czasach żyła sobie pewna dziewczyna. Mieszkała ona na południu Polski i pragnęła zadowolić wszystkich. Uznała więc, że skoro nauczyciele dali jej propozycję udziału w olimpiadzie przedmiotowej (a konkretnie sześciu) to grzech byłoby odmówić... I tak dziewczyna ta otrzymała tony papierzysk do przerobienia z polskiego, matmy, biologii, geografii, historii i angielskiego. W ten oto sposób zyskując dodatkowe zajęcie na wolny czas...  I zarazem tracąc czas na przepisywanie =.=

Tak.. Niestety.. Wielkie gomen! Nie chciałam, żeby rozdział był tak późno T.T Ale to wszystko przez te olimpiady.. Mam nadzieję, że nie gniewacie się na mnie aż tak... Obiecuję, że nie zejdę poniżej notki na tydzień, jednak na czas listopada, pojawienie się więcej niż 1 będzie raczej mało prawdopodobne..

GOMEN!

Dobra, nie będę się rozpisywać. Rozdział nieco krótszy, ale nie chciałam mieszać ze sobą wątków. Zapraszam do czytania i dedykuję go Kas i Nat, które chciały mi z powodu tej notki wytoczyć sądowy proces ^^ 

21. Gdy śmierć czai się tuż za rogiem...

Wtem, tuż przed nim pojawił się Yoh. Hao, z jeszcze większym przerażeniem patrzył jak piekielnie ostre guan-dao z ogromną mocą uderza w niczym nieosłonięty bok jego brata. Słuchawkowy wydał z siebie ostatni okrzyk i osunął na ziemię, tuż przed zszokowanym władcą płomieni. Z głębokiej rany wypływała krew.

- Nie… Yoh… To niemożliwe… - szepnął, patrząc jak brat z każdą chwilą staje się coraz bledszy.

         Świadomość tego, co się właśnie stało, sprawiła, że Ren uwolnił się spod władzy Yohkena. W stanie totalnego osłupienia opadł na kolona obok leżącego w kałuży czerwonego płynu przyjaciela.

- Yoh… - wypowiedział cicho Chińczyk.

         Ognisty szaman nie mógł w to uwierzyć. Czuł jakby cały świat mu się zawalił. Delikatnie pogłaskał brata po policzku. Przypadkowo dotknął też jego szyi. I wtedy to wyczuł. Puls. Co prawda bardzo słaby… Ale jednak! Gorączkowo zaczął myśleć nad jakimkolwiek rozwiązaniem.

- Co robić, co…? - pytał sam siebie, usilnie próbując coś wymyślić. Do głowy przyszło mu tylko jedno, dosyć niebezpieczne wyjście. Choć nigdy dotąd nie próbował tego robić na kimś innym niż on sam, czuł, że to jedyny sposób. Niestety, do tego potrzebował foryoku. Dużo foryoku. Spojrzał na zebranych dookoła przyjaciół oraz, ku jego zdumieniu, również dziadków Yoh.

         Wszyscy stali jak sparaliżowani i ze strachem spoglądali na martwe, według ich opinii, ciało chłopaka.  Byli zbyt wstrząśnięci, by cokolwiek powiedzieć. Tylko patrzyli, co jakiś czas rzucając okiem na ognistego szamana.

- Oddajcie mi swoje foryoku! Szybko! – zawołał do nich długowłosy błagalnym tonem.

Jednak nikt zdawał się nie zwracać na ową prośbę uwagi. Pierwszy z szoku otrząsnął się Yohmei.

- Nie licz na to, Hao – rzekł z nieukrywaną nienawiścią.

- Ale ja chcę…

- Nie! – przerwał mu senior rodu. – Wiem, do czego dążyłeś. Zadowolony..?!

- Ale…

- Żadnych ale! – krzyknął dziadek.

         Zrozpaczony Hao miał teraz ochotę spalić Yohmeia na popiół. Albo na coś jeszcze drobniejszego. Czy oni nie zechcą go nawet wysłuchać?!

- Wysłuchajcie mnie! Yoh jeszcze żyje! A ja mogę go ocalić, jednak do tego potrzebuję waszego foryoku! Zaufajcie mi! Chociaż teraz!

- Czemu chcesz go ocalić…? – spytał podejrzliwie Horo.

         Asakura bezradny patrzył na przyjaciół brata, którzy nie ruszali się nawet na centymetr. I co on ma teraz zrobić…? Czuł wyraźnie i widział, że z każdą sekundą Yoh słabnie. I nagle poczuł przypływ energii.  Zaskoczony zaczął szukać wzrokiem osoby, która mu pomogła. I wtedy natrafił na trzy znajome sylwetki w białych mundurach.

- John! Meene! Lyserg!

         Wszyscy obejrzeli się na trójkę X-laws, stojących nieco na uboczu. Był to dla nich zapewne niespodziewany widok. Jednak w jeszcze większy szok wprawiły ich słowa Denbata, skierowane do obecnych na miejscu szamanów:

- Na co czekacie?! Chcecie, żeby ten chłopak umarł?! Róbcie co każe Hao!

         Asakura ze wzruszeniem patrzył na trójkę byłych członków białej mafii. Czuł napływ mocy szamańskiej, ale wciąż było jej o wiele za mało. Do czynności, którą zamierzał wykonać, potrzebował co najmniej 60.000 Foryoku, a na razie miał może tylko nieco ponad 20.000.

- Szybko! On z każdą chwilą słabnie! Jeśli nie chcecie, żeby zginął, zaufajcie mi! – zawołał ognisty szaman. Widząc niezdecydowanie, dodał zwracając się z wyrzutem do starszych państwa Asakurów – Wolicie, żeby zginął wasz wnuk, niż żebym ja go uratował?!

- My… - zaczął Yohmei, ale przerwał mu Ren.

- Uratujesz go…? – zapytał patrząc błagalnie na Hao. Mimo, że podczas ataku nie wiedział, co robi, fakt, że to on zadał cios, okropnie go bolał.

- Tak – odparł pewnie długowłosy, choć tak naprawdę w głębi ducha nie był do końca przekonany.

- Zaufajmy mu – powiedział Tao. Po kilku sekundach słowa te dotarły chyba do przyjaciół, bo władca płomieni poczuł napływ foryoku. Jeszcze chwila, a miał już pewność. Był gotowy.

         Wywołał na swojej dłoni średniej wielkości ogienek i, szepcząc jakieś starojapońskie zaklęcia, ostrożnie zbliżył go do krwawiącej rany. Płomienie przedostały się na odsłonięty bok Yoh, zmieniając kolor na ciemnoczerwony. Chłopak nie przestawał ani na moment wymawiać tajemniczych formułek i skupiał się coraz bardziej na swoim zadaniu, które nie było wcale proste. Całą uwagę poświęcił jednemu celowi – uratowaniu brata. Wiedział, że stracił dużo czasu, lecz mimo to działał powoli. Zbytni pośpiech mógłby mieć fatalne skutki… Z czasem, wypowiadając kolejne zdania, wpadł w trans.

♥♥♥

           

- To będzie razem 32 dolary – oświadczył Radim, wbijając cenę na kasie fiskalnej.

- Trzydzieści dwa? Czy ja się przesłyszałam? Manta!

- Tak, Anno?

- Czy kupiliśmy coś spoza listy?

- Nie… - odpowiedział nieco przestraszony chłopak, przebiegając wzrokiem po niewielkiej karteczce z zapisanymi niezbędnymi produktami.

- I ile powinniśmy zapłacić…?

- Według listy, dwadzieścia osiem dolarów – odparł szybko jasnowłosy.

- No właśnie – blondynka zwróciła się ponownie do kasjera. – Dwadzieścia osiem. Czemu więc mówisz mi tu o trzydziestu dwóch?!

- To przez ser, pani Anno. Podrożał o cztery dolary… - wyjąkał członek rady.

- Guzik mnie to obchodzi! Dwa dni temu kosztował 13 dolarów i tej ceny mam zamiar się trzymać!

- Ale…

- ŻADNYCH ALE!

- Wie pani co, pani Anno… Przypomniałem sobie, że ta podwyższona cena to był… tylko taki chwyt reklamowy… i … pierwsza osoba, która zwróci uwagę na cenę, dostaje kilogram gratis – wybrnął z niezręcznej sytuacji brunet.

- Widzę, że się rozumiemy – skwitowała dziewczyna i podała sprzedawcy wyliczoną kwotę.

Następnie, przyjemność niesienia siatek zostawiając Mancie, udała się w kierunku wyjścia. Wychodząc ze sklepu, ich uwagę przyciągnęła całkiem spora grupka szamanów zebranych pod jednym z domków. Wszyscy wyglądali na bardzo przejętych. Ich twarze oświetlał jakiś czerwony blask. A tłumek gapiów nieustannie się zwiększał.

- Co tam się dzieje Anno? – spytał Manta.

- Nie wiem. Ale nie wygląda mi to dobrze… - odparła blondynka.

- Chodźmy!

         Pobiegli w kierunku zgromadzenia. Blondynkę uderzył fakt, że większość tłumu stanowiła nasza, niezbyt w tej chwili wesoła, gromadka. Przyspieszyła. To, co ukazało się jej oczom, zupełnie ją sparaliżowało. Na ziemi, w kałuży krwi leżał Yoh, a nad nim pochylał się Hao, który wyglądał jak w jakimś transie. Najstraszniejsze były jednak ciemnoszkarłatne płomienie obejmujące ciało jej narzeczonego.

- Zostaw go! – krzyknęła, jednak Asakura zdawał się jej nie słyszeć. Ryu położył palec na ustach, pokazując jej żeby się nie odzywała. Nie rozumiała, dlaczego wszyscy zachowują się tak dziwnie. Czemu nie próbują ratować Yoh? Dlaczego stoją bezczynnie?!

         Wymijając Horo, który stanął jej na drodze, podbiegła do długowłosego, chwyciła go za połę płaszcza i pociągnęła. To wystarczyło, aby Hao stracił koncentrację. Wściekły odwrócił głowę w stronę dziewczyny.

- Jak możesz?! – krzyknęła, nie zważając na gniew w oczach ognistego szamana. – On… On ci ufał! – nie potrafiła zapanować nad emocjami.

- Anno! Ja próbuję go uratować! – spojrzał na chwilę na Yoh, którego rana, mimo iż wciąż bardzo groźna, została już dobrze oczyszczona przez lecznicze płomienie. Widział jednak, że przerwanie zabiegu nie było dobrym pomysłem, bo bok słuchawkowego zaczął krwawić jeszcze obficiej.

- Zaufaj mi! Błagam!

- Ale…

- CHCESZ, ŻEBY UMARŁ?! – krzyknął Hao ze łzami w oczach.

- Nie, ale…

         Położył dłonie na jej nadgarstkach i popatrzył jej głęboko w oczy. Szepnął cicho, tak, że tylko ona słyszała:

- Anno, mi naprawdę zależy na Yoh. Pozwól mi go uratować.

         Kyoyama spojrzała na szatyna. Zobaczyła ból w jego oczach, identyczny z jej własnym. Skinęła lekko głową. Chłopak odwrócił się w kierunku brata. Ona usiadła za nim i zacisnęła dłoń na fragmencie jego czarnej peleryny. Zupełnie jakby chciała się uczepić ostatniej nadziei…

         Tymczasem płomienie ponownie pokryły ciało młodszego Asakury, z czasem przybierając karminowy, a następnie purpurowy kolor. Rytuał z powodu przerwy musiał teraz trwać dłużej. Hao miał tylko nadzieję, że starczy mu czasu…

         Po jakichś sześciu minutach ogień po raz ostatni zabłysnął błękitnym światłem i zniknął. Starszy z bliźniaków ocknął się z transu i spojrzał na, zabrudzony nieco zaschniętą krwią, bok brata. Oprócz czerwonawego nalotu, po ranie nie było ani śladu. Chłopak troskliwie pogłaskał Yoh po głowie, z radością stwierdzając, że słuchawkowy oddycha spokojnie. Zaraz potem jednak zakręciło mu się w głowie z ogromnego zmęczenia. Zabieg wymagał mnóstwa mocy, a Hao nie pozostawił sobie nawet grama foryoku. Wyczerpany, upadł na ziemię, wciąż jeszcze trzymając dłoń na chłodnym ramieniu brata.

♥♥♥

           

         Otworzył oczy. Spodziewał się ujrzeć pustkę, czuć ogromny ból, jednak nic takiego się nie stało. Rozejrzał się. Zdawało mu się, że rozpoznaje to miejsce.

- Czy to już jest koniec…? – zapytał sam siebie.

         Znajdował się w pomieszczeniu, łudząco podobnym do jego sypialni w Patch. Ale skąd on się tu wziął…? Co się stało…?

         Wtedy, wydarzenia sprzed kilku godzin uderzyły w niego jak grom z jasnego nieba. Widok Rena atakującego Hao z jakąś nadludzką siłą, ten strach, gdy zdał sobie sprawę, że jeszcze chwila, a straci brata na zawsze… Dobrze wiedział, że nie potrafiłby żyć z tą stratą. A potem pamiętał już tylko ból, którego o dziwo teraz wcale nie czuł. Spojrzał na miejsce, w którym spodziewał się zobaczyć ranę po ciosie guan-dao. Ale żadnej rany tam nie było. Czy to znaczy, że on już nie żyje…? Przecież to niemożliwe, by takie obrażenie zagoiło się tak szybko. Tak więc to jest to tak zwane „życie po życiu”?

- Szczerze mówiąc, nie widzę różnicy…

         Wstał i podszedł do drzwi prowadzących na korytarz. Miał zamiar iść do kuchni i coś zjeść, jednak usłyszał znajomy głos. Głos dziadka dobiegający z sąsiedniego pokoju. Zaciekawiony podkradł się bliżej, aby lepiej słyszeć.

- To jeszcze raz. Zacznijmy od początku. Ren…?

- Gdy uwięzili nas X-laws, Hao tam był. Prawdopodobnie spędził ten cały czas w jednej celi z Yoh.

- Silva…? – senior rodu zwrócił się do siedzącego naprzeciwko członka rady. Najwidoczniej odbywało się jakieś zabranie. Starając się nie zwrócić niczyjej uwagi, słuchawkowy szaman zajrzał do środka. Zobaczył tam dziadków, rodzeństwo Tao, Silvę, Fausta oraz Ryu. Właśnie odezwał się członek rady:

- Widziałem dwie postacie w czarnych pelerynach. Chciałem się czegoś o nich dowiedzieć, ale uciekły i zniknęły w OGNIU. Przez chwilę miałem wrażenie, że jedną z nich był Hao. Potem dostałem na to dowód, który zresztą sami widzieliście.

- A kim mogła być druga postać w czerni…?

- To nie mógł być mistrz Yoh! Przecież sam Silva mówił o czarnej pelerynie, a mistrz takiej nie posiadał – odpowiedział szybko Ryu.

- Dobra, nieważne. W każdym razie, pytanie pozostaje jedno. Dlaczego Yoh rzucił się w obronie Hao…?

- I dlaczego Hao uratował Yoh – dodał Faust.

- Właśnie… - odezwała się milcząca dotąd Jun.

- Dla własnych celów. To pewne. Obawiam się, że przepowiednia dotycząca rodziny Asakura zaczęła się spełniać – zasmucił się Yohmei, patrząc w ziemię.

- Jaka przepowiednia? – zainteresował się Silva.

- Mówiąca, że jeden z Asakurów stanie po stronie Hao i sprawi, że stanie się on jeszcze potężniejszy – powiedziała, jak zwykle tajemniczym głosem Kino.

- A jak właściwie się teraz czuje Hao? – motocyklista zwrócił się do nekromanty.

- Nadal nie rozumiem, dlaczego Anna zażądała, by go tu przenieść… - mruknął niezadowolony dziadek.

- Zbadałem go, jednak nie wydaje mi się, że to coś groźnego. Po prostu utracił całe foryoku. Zapewne jest nadal nieprzytomny.

         „Hao tu jest? To ja żyję? Co mu się stało? Co się dzieje?” – pytania kołatały w głowie Yoh. Już chciał odsunąć się od drzwi, gdy usłyszał głos seniora rodu:

- Moim zdaniem mamy teraz okazję, którą należy wykorzystać. Raz na zawsze pokonamy Hao.

         To była kropla, która przelała czarę. Wściekły Yoh wparował do „pomieszczenia obrad” i z nienawiścią w oczach stanął tuż przed zaskoczonym Yohmeiem. Z zaciśniętymi zębami wypowiedział:

- NIKT. NIE. MA. PRAWA. KRZYWDZIĆ. MOJEGO. BRATA.   

I to tyle. Jeśli ktoś jeszcze ma ochotę zabić Yohmeia, to zapisy u Kasumi lub u Hao ^^

A teraz jeszcze obiecane obrazki :D

"Smutno, ale uroczo" - wiem, wiem.. Wyszło że sam Haoś.. Moja wina, że obrazki z nim pasują do tematu..? 

Oraz, coś specjalnego - nieco spóźnione - WSZYSTKIEGO NAAAJ :D Dla Feliksa, czyli Polski z Hetalii ^^

Bye! Ankiety nie robię, bo mam pomysł *.*