Romeyoh i Julianna

Witam wszystkich!

Jeśli ktoś jeszcze nie zauważył, mamy walentynki! A to oznacza serduszka, kwiatuszki, czekoladki... I tak do znudzenia... Ech, moim zdaniem to po prostu komercyjne święto.. A szkoda.. 

Jednakże, nawet mi udzielił się ten romantyczny nastrój. I stworzyłam... coś xD A tym czymś jest pewna historia, oparta na... zresztą, sami zobaczycie ;)

Ostrzegam tylko od razu, że akcja dzieje się w nieokreślonych czasach. W większości jest to coś na wzór XVII wieku... Ale z pewnymi dodatkami... 

Dobra, tłumaczyć się nie będę. Dedykuję wszystkim zakochanym parom oraz Kasumi (za wielką pomoc i cierpliwość w poprawianiu) oraz Spokoyoh (za wymyślenie tytułu (patrz wyżej ^^)) :D

 Zapraszam na opowiadanko ;)

Yoh i Anna

Dawno temu, w czasach, gdy noszenie przy sobie szabli było czymś normalnym, a dziewczynki wychodziły za mąż już w wieku kilkunastu lat, w pewnym mieście stały dwie, bogato zdobione, otoczone pięknymi ogrodami rezydencje. Zamieszkiwały je dwa zwaśnione od pokoleń rody Kapuletów i Montekich. Nikt właściwie nie wiedział, co było powodem tej nienawiści. Obie rodziny były równie zamożne, lecz miały zupełnie różny gust. Jeśli tylko Kapuletowie zakupili nowego konia, ich sąsiedzi musieli nabyć całą stadninę.  Gdy zaś to Montekowie zamówili dla siebie rzeźbę znanego artysty, ich rywale musieli zlecić namalowanie wielkiego portretu najsłynniejszemu malarzowi w mieście. W ten sposób koło się zamykało i jedynymi osobami, które korzystały na sporze, byli wytwórcy luksusowych lub drogich przedmiotów. A kłótnie ciągnęły się i ciągnęły w nieskończoność, ku znudzeniu wszystkich pozostałych mieszkańców dzielnicy.

            Kapuletowie mieli nastoletnią córkę o imieniu Anna, która większość roku spędzała na stancji w stolicy. Teraz akurat oczekiwano jej powrotu do domu na przerwę.

            Państwo Montekowie byli za to rodzicami piętnastoletnich bliźniaków: Yoh i Hao. Chłopcy posiadali brązowe włosy i czarne oczy. Rozróżnić ich dało się tylko po długości kosmyków. Starszy z nich nosił bowiem włosy do pasa, młodszy, krótsze, nieco poniżej ramion. Kochali się szczerą, braterską miłością i zawsze wzajemnie wspierali. Szczególnie teraz pomoc Hao była niezwykle ważna dla Yoh, który zakochał się nieszczęśliwie w dziewczynie, która nie odwzajemniała jego uczucia.

            Najlepszym przyjacielem Yoh, poza Hao, był Manta Oyamada. Ten niewysoki chłopak brzydził się przemocą, a posiadał za to wyjątkowo wnikliwy umysł.

- Cześć, Yoh! Witaj, Hao! – Chłopak uśmiechnął się spotykając po drodze przyjaciół.

- Witaj… - odrzekł smutno młodszy z braci.

- Co się dzieje?

- Mój kochany młodszy braciszek zakochał się w Rozalinie… - westchnął Hao. – I w żaden sposób do niego nie dotrzesz…

            Manta chciał chyba coś powiedzieć, gdy przed nim, po drugiej stronie ulicy, zatrzymał się elegancki powóz, z którego wyszła młoda blondynka w towarzystwie wysokiej, zielonowłosej opiekunki. Oyamada wpatrywał się w dziewczynę jak zaczarowany, przez co miał nieco nieprzytomną minę.

            Hao odwrócił się, aby zobaczyć czemu tak przygląda się jego przyjaciel, jednak panienka zdążyła już wtedy wejść do środka.

- Hej, Yoh! Mam świetny pomysł – zawołał długowłosy, przypominając sobie o pewnym zaproszeniu, które otrzymał kilka dni temu. – Pójdziemy na bal maskowy! Tam na pewno spotkasz dziewczynę, przy której zapomnisz o tej swojej Rozalinie! ^^

- Rozalina… - załkał tylko jego brat.

***

Jeszcze tego samego wieczoru trójka chłopaków udała się na główny plac miasta w eleganckich strojach i maskach. Jak się okazało, przyjęcie cieszyło się dużym zainteresowaniem płci przeciwnej w najróżniejszym wieku. Od kilkuletnich dziewczynek w uroczych warkoczykach do poważnych, starszych dam, dyskutujących na najróżniejsze tematy przy niewielkich stolikach.

            Wśród tańczących, Monteki zauważył Horo Horo, chłopaka, który pochodził z rodziny Kapulet. Próbował on zmusić do tańca pewną blondynkę w stroju królowej. Dziewczyna jednak opierała się, a gdy namowy stały się zbyt nachalne, przyłożyła niebieskowłosemu z liścia.

- To my lecimy, a ty poszukaj sobie kogoś. – Hao uśmiechnął się znacząco i szturchnął brata w bok. Zaraz potem udał się z Mantą w stronę stolika z przekąskami.

            Yoh przez chwilę stał i rozglądał się. W pewnym momencie napotkał wzrok blondynki, która nie chciała wcześniej tańczyć z Horo Horo. Przez długi czas nie potrafili oderwać od siebie oczu. Monteki czuł, jak jego serce bije coraz szybciej. W momencie z jego myśli uciekła Rozalina. Teraz liczyła się dlań tylko ta jasnowłosa piękność.

            Nogi same powiodły go w stronę nieznajomej. O dziwo, ona też się do niego zbliżyła. Ledwie stanęli przed sobą, a muzycy zagrali wolną, romantyczną melodię.

- Zatańczysz? – spytał z wahaniem Yoh wyciągając rękę.

- Chętnie – szepnęła cicho dziewczyna rumieniąc się lekko. Zaraz potem położyła mu dłonie na ramionach.

- Yoh ^_^

- Anna…

            W tym momencie zdawało się im, że wszystko dookoła rozpłynęło się w powietrzu. Byli tylko oni dwoje i muzyka. Nastolatkowie wpatrywali się w swoje ciemne tęczówki. Nogi same ich prowadziły. W ostatnim takcie utworu, Monteki chwycił mocniej blondynkę, przechylił ją do tyłu i złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Ona nie opierała się, tylko położyła dłoń na jego policzku.

            Po chwili oboje stanęli już wyprostowani. Yoh chwycił dziewczynę za ręce.

- Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? – spytał.

- Teraz już tak… - odpowiedziała i pozwoliła, aby chłopak ponownie ją pocałował.

            Stali tak przez dłuższą chwilę, nie widząc świata poza sobą.

- Yoh! – Usłyszeli nagle głos Hao. Szybko odsunęli się od siebie zawstydzeni.  – Ojciec nasz szuka! Musimy szybko wracać do domu!

            Zanim szatyn zdołał cokolwiek zrobić, jego brat i przyjaciel pociągnęli go za sobą. Chłopak w ostatniej chwili wypowiedział bezgłośnie w stronę swojej nowej miłości:
- Kocham cię, Anno…

            Zaraz potem jej widok zasłonili mu tańczący ludzie. Jednak on nadal miał przed oczami jej niesamowicie piękną twarz, te cudownie lśniące w blasku księżyca włosy i głębokie, ciemne oczy okolone długimi rzęsami.

            W drodze do domu Manta spytał:

- Yoh, a tak właściwie to, co ty tam robiłeś z córką Kapuletów?

            Chłopak zamarł. Nie miał pojęcia, że blondynka, z którą tańczył była dziedziczką najzacieklejszych wrogów jego rodziny.

- Okrutny losie! – krzyknął zatrzymując się. – Dlaczego ja muszę mieć takiego pecha?!

- Proszę…? – Jego przyjaciel nic z tego nie zrozumiał.

- Moja ukochana, moja największa miłość musi być moim największym wrogiem?!

- Ojej… Ech, braciszku… Ty to masz pecha… Ale nie łam się, będą jeszcze inne…

- Nie! Nie będzie już żadnych innych!

***

Tymczasem Anna nadal wpatrywała się w miejsce, gdzie zniknął Yoh. Dlaczego czuła przy nim taką lekkość…? Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyła. Mimo, że nie raz o tym czytała, nie chciała dopuścić do siebie myśli, że mogła się… zakochać…? Jednak ten chłopak był tak przystojny i delikatny…

- Jun? – spytała opiekunkę, która była zarazem jej najlepszą przyjaciółką. – Kim jest ten chłopak, Yoh? – Anna wiedziała, że zielonowłosa obserwowała jej taniec z młodzieńcem.

- Przykro mi, nie wiem… - odpowiedziała niania.

            W tym momencie podszedł do nich kuzyn Kapuletówny, Horo Horo. Szczerze mówiąc, dziewczyna niezbyt za nim przepadała. Był on dość porywczy i nieco zadufany w sobie.

- Co za szczęście, że Montekowie już poszli. Aż mnie korciło, by przyłożyć temu Hao… Myśli, że jest nie wiadomo kim… - mruknął niebieskowłosy, po czym dodał: - A jego brat, Yoh, jest taki sam…

***

Tej nocy, gdy wszyscy normalni ludzie leżeli już w swoich łóżkach, przez wysoki żywopłot przemykała się ciemnowłosa postać. Yoh, uważając, żeby nie wydać ani jednego dźwięku, powoli przeszedł na teren ogrodu sąsiada. Klucząc między starannie przystrzyżonymi rabatkami, zbliżał się do swojego celu. Jakże wielkie było jego zdziwienie, gdy zobaczył Annę, stojącą na balkonie i wpatrującą się w gwiazdy. Jej jasne włosy lśniły srebrzyście w blasku Księżyca.

- Anno! Najdroższa, spójrz na dół!

- Witaj, Yoh – szepnęła i posłała mu całusa. – Czego szukasz na tym niebezpiecznym dla ciebie terenie, Monteki?

- Przyszedłem tu, by popatrzeć na twoją cudowną twarz, która nie znika mi z pamięci nawet na sekundę!

- Nigdy nie wierzyłam, że prawdziwa miłość jeszcze istnieje… Powiedz Yoh, czy ty naprawdę mnie kochasz? Szepnij jedno słowo, a moje serce już zawsze będzie należeć do ciebie.

- Kocham, Anno! I nigdy nie przestanę! Jednakże… Czy nie obawiasz się gniewu rodziców?

- Dla ciebie gotowa jestem porzucić…

            Nagle, w krzakach za Yoh dały się słyszeć jakieś szelesty, trzaski i szepty. Chłopak gwałtownie odwrócił się, wyciągając szablę. Jednak, ku jego zdumieniu, z zarośli wypadł Manta.

- Hao! Coś ty nar… - zaczął jasnowłosy, nie zauważając z początku obserwującego go przyjaciela.

- Co wy tu robicie?! – bardziej zdziwił się niż zdenerwował szatyn.

- My… tylko… - wyjąkał Hao, wyczołgując się spomiędzy gałęzi. W jego włosach utknęło kilka liści, przez co wyglądał dość komicznie.

            Yoh westchnął. Odwrócił się znów do Anny. Na twarzy dziewczyny widniał lekki uśmiech.

- Najdroższa, pozwól mi przedstawić mojego…ekhem… troskliwego braciszka, Hao… A także przyjaciela, Mantę.

- Ogromnie mi miło, mademoisselle – powiedział Hao, kłaniając się nisko.

            Wtem, z wąskiej alejki wypadł Horo Horo, z wściekłością w oczach i szablą w dłoni.

- Ty parszywy, podstępny… Jak śmiesz odzywać się do mojej kuzynki! – krzyknął rzucając się w stronę Yoh. Szatyn odskoczył w ostatniej chwili, odruchowo wyciągając miecz.

- Stój, Horo Horo! Nie chcę cię atakować – powiedział spokojnie młodszy Monteki.

            Jednak niebieskowłosy go nie słuchał. Z wściekłością w oczach skoczył ponownie na ukochanego Anny. Ostrze jego broni opadało z ogromną szybkością i siłą. Mogło się wydawać, że chłopak zaraz pożegna się z życiem. Jednak zaledwie kilka centymetrów od jego głowy szabla została zatrzymana. Monteki i Kapulet z lekkim szokiem spojrzeli na ostrze miecza, które w ostatniej chwili przeszkodziło niebieskowłosemu w odebraniu wrogowi życia. Hao, z wściekłością w oczach spoglądał na oprawcę swojego bliźniaka.

- Nikomu nie wolno krzywdzić mojego brata! – wycedził, a następnie zmusił niebieskowłosego do cofnięcia broni.

- En garde! – krzyknął równie wściekły kuzyn Anny.

            Rozpoczął się pojedynek. Ostrza, co chwila zderzały się ze szczękiem. Pośród różnego rodzaju flint, cięć i pchnięć trudno było powiedzieć, kto ma w danej chwili przewagę.

- Stójcie! Przestańcie! – zawołała zaniepokojona Anna. – Ciszej!

            Yoh widząc, że bójka staje się coraz bardziej zacięta, nie potrafił dłużej stać bezczynnie. Wskoczył pomiędzy walczących, wywołując u nich lekkie zdezorientowanie. Monteki odciągnął swojego brata na bok, jednak Horo skoczył za nimi i zanim młodszy z bliźniaków zdołał zareagować, pchnął Hao prosto w bok.

            Długowłosy otworzył szeroko oczy ze strachu i bólu. Popatrzył na trzymającego go bliźniaka.

- Po co wskoczyłeś między nas…? – spytał cicho, po czym osunął się bezwładnie w ramiona brata.

            Yoh czuł, że jego oczy się zaszkliły. Ostrożnie przesunął Hao na bok i oddał go pod opiekę Manty. Sam wyciągnął rapier i stanął naprzeciw zadowolonego z siebie Kapuleta.

- Zapłacisz mi za to – powiedział groźnym tonem i zaatakował.

- Nie, Yoh! – krzyknęła Anna, lecz jej głos nie przebił się przez odgłosy walki.

            Sam szatyn był bardzo dobrym szermierzem. Jednak zdeterminowany, był wręcz nie do pokonania. Po dwóch minutach zaciekłej walki, ostrze Montekiego przebiło udo Horo Horo. Niebieskowłosy upadł z jękiem na ziemię. Yoh stanął nad nim z ostrzem tuż przy jego szyi. Na ten widok, Anna zamarła.

- Yoh, coś ty zrobił… - szepnęła. W tym momencie usłyszała jakieś odgłosy w domu. – Uciekajcie! Nie mogą was tu znaleźć!

            Tego nie musiała powtarzać dwa razy. Młodszy Monteki wziął rannego brata na ręce i razem z Mantą wbiegł w jedną z uliczek ogrodu. Niestety, tereny należące do posiadłości Kapuletów, w dużej mierze pokryte były krzewami tworzącymi labirynt.  Z początku Oyamada próbował zapamiętać odnogi, w które skręcali.

- Lewo, prawo, prosto, lewo, lewo, prawo… - powtarzał pod nosem, jednak po chwili zupełnie się w tym zagubił. – Yoh! Zaczekaj! – zawołał do przyjaciela, który za bardzo nie zważał na to, gdzie biegnie.

            Zatrzymali się. Nie mieli pojęcia, jak wyjść. Zapewne dużo łatwiej byłoby im iść za dnia. Blask księżyca bowiem, nie dawał wystarczającej ilości światła.

            Nagle, na twarze nastolatków padło światło pochodni. Grupa żołnierzy zbliżała się do uciekinierów.

- Manta! Weź Hao! Ja ich powstrzymam – krzyknął Yoh, jednak zanim zdołał cokolwiek zrobić, przy jego gardle pojawiło się co najmniej dziesięć ostrzy.

- Monteki Yoh? Jesteś oskarżony o zaatakowanie członka rodu Kapulet.

***

Anna patrzyła ze strachem, jak żołnierze prowadzą ze sobą Yoh. Jego brat i przyjaciel gdzieś zniknęli. Wcale nie zdziwiłaby się, gdyby okazało się, że Hao zginął. Cios był naprawdę silny.

Horo został zabrany do rezydencji, gdzie zajął się nim uzdrowiciel. Oczywiście, niebieskowłosy musiał powiedzieć wszystkim jak to został zaatakowany bez powodu przez Yoh. Blondynka chciała zaprzeczyć, jednak nikt jej nie słuchał. O dziwo jednak, nie wspomniał nic o jej związku z Montekim. Siedziała teraz ponownie na swoim balkonie i zastanawiała się, co może się dziać z jej ukochanym.

W tym momencie, do komnaty weszła Jun.

- Panienko Anno, czemu nie leży panienka w łóżku? – zapytała z troską podchodząc do zasmuconej dziewczyny.

- I tak bym nie zasnęła… - odparła Kapuletówna, opierając głowę o balustradę. – Jun, czy masz jakieś wiadomości o Yoh?

            Zielonowłosa nie odpowiedziała, tylko opuściła nieco głowę. Anna odwróciła się w jej stronę z podejrzliwym spojrzeniem. Opiekunka w końcu rzekła cicho:

- Skazano go na karę więzienia.

            Blondynka nie wiedziała, co powiedzieć. Horo, który prawdopodobnie zabił brata jej ukochanego, nie będzie ukarany, podczas gdy Yoh, który tylko zranił jej kuzyna, zostanie zamknięty w lochach!?

- Nie! – wykrzyknęła, nie zwracając za bardzo uwagi na pytające spojrzenie niani. – Tak nie może być… Muszę mu pomóc.

***

Tego samego dnia o wschodzie słońca, Anna opuściła swoją rezydencję udając się w mniej przyjazne tereny miasta. Tam, pośród zniszczonych, opuszczonych budynków, gdzie czasem tylko spotykało się żebraków, miał siedzibę tajemniczy alchemik, którego zwali Faust. Była to dość osobliwa postać. Nikt tak właściwie nie wiedział, kim jest lub czym się zajmuje. Kapuletówna, która jeszcze nigdy nie była w tej okolicy, nie wiedziała, czego się spodziewać. W jej sercu rodziło się coraz więcej wątpliwości, jednak on był jedyną osobą, która mogła jej teraz pomóc.

            Szła wąskimi uliczkami, aż w końcu dotarła do niewielkiego domku, oznaczonego na ścianie literą „F”. Uniosła rękę, aby zapukać, jednak zanim jej nadgarstek dotknął drewna, drzwi otworzyły się i stanęła w nich blada, straszna postać.

            Mężczyzna mógł mieć nieco ponad trzydzieści lat. Był bardzo wysoki i chudy. Jego jasne włosy sprawiały wrażenie nieczesanych od co najmniej kilku lat. Oczy podkreślone ciemniejszym kolorem. Ogółem, wyglądał dość przerażająco.

- Anna, tak? – spytał melancholijnym głosem, gestem zapraszając dziewczynę do środka. – Wiem, czemu tu przyszłaś. Wejdź, proszę.

            Blondynka zawahała się, jednak wiedziała, że nie ma innego wyjścia. Powoli weszła do budynku. Znalazła się w niewielkim pomieszczeniu, którego ściany obwieszone były mnóstwem półek, wypełnionych po brzegi różnymi fiolkami i ampułkami z dziwnymi, wielokolorowymi substancjami. Możliwe, że ludzie mieli rację mówiąc, że ten dziwny osobnik zajmuje się też magią. Faust podsunął jej drewniany stołek, po czym sam usiadł na wieku jakiejś skrzyni.

- Przybyłaś tu, abym ci pomógł uratować ukochanego, czyż nie? – spytał z dziwnym błyskiem w oku.

- Tak, panie… Czy…

- Owszem. – Mężczyzna nie dał jej dojść do słowa. – Jest sposób, abyście mogli być razem. Niestety, nie jest to zbyt bezpieczne. I wiele może pójść nie tak.

- Co należy uczynić? – spytała.

- Twój Yoh może karę więzienia zamienić na wygnanie. Problem jednak w tym, jak ty mogłabyś stąd uciec – oznajmił spokojnym tonem, zupełnie niepasującym do grozy sytuacji. – Znam rozwiązanie. Jednak musiałabyś mi zaufać.

            Dziewczyna tylko skinęła głową. Była gotowa na wszystko. Nie wiedziała jednak, że ktoś jeszcze przysłuchiwał się tej rozmowie…

***

            Anna spoglądała niepewnie na alchemika, który kreślił jakieś dziwne znaki na piasku. Nie była pewna, czy dobrze robi. Jednak… Faust ryzykował dla niej tak wiele… Udało mu się nawet przekazać Yoh kartkę z poleceniem, by zmienił karę na wygnanie. Plan wydawał się szalony, jednak to mogło się udać. Nadzieja nie znikała z jej serca.

            Słońce powoli wznosiło się nad horyzont. Znajdowali się teraz w ogrodzie przy rezydencji Kapuletów. Jedyne, co jej pozostawało to czekać, aż pojawi się jej ukochany i obserwować tajemnicze działania jasnowłosego mężczyzny.

- Wkrótce portal będzie gotowy. Przeniesie was dwoje do Werony we Włoszech. To daleko stąd, jednak tam będziecie bezpieczni.

- Dziękuję, panie – powiedziała dziewczyna, zresztą nie pierwszy raz tego dnia.

            Nagle, linie narysowane przez alchemika zalśniły złotym blaskiem, a przestrzeń pomiędzy nimi zaczęła wypełniać się dziwną mgłą. Faust wyprostował się i spojrzał zadowolony na swoje dzieło.

- Gotowe – oznajmił. – Zaraz wrócę, Anno. Muszę zająć się jeszcze jedną sprawą.

            Teraz pozostawało tylko czekać na Yoh. Blondynka przysiadła na jednym z kamieni i bezwiednie zaczęła nucić melodię, przy której tańczyli po raz pierwszy.

            Wtem, tuż przy jej gardle pojawił się nóż. Przestraszona Kapuletówna odwróciła powoli głowę i zobaczyła nad sobą jakąś wściekłą, czerwonowłosą dziewczynę.

- K-kim jesteś? – wyjąkała ze strachem.

- Rozalina – odparła oschle przybyszka. – A tobie zdaje się podoba się mój Yoh!?

- Twój!? – zdziwiła się Anna. Jednak wtedy o czymś sobie przypomniała. – Zaraz… To w tobie kiedyś kochał się mój Monteki! A ty go odrzuciłaś! Nie wiem, dlaczego masz do mnie jakieś pretensje!

- Tylko udawałam! Nigdy tego nie próbowałaś!? – zdziwiła się Rozalina i opuściła nóż.

            Blondynka spojrzała na nią zdziwiona. Nie rozumiała, o co tutaj chodzi.

- Posłuchaj – ponownie odezwała się czerwonowłosa – albo pójdziesz sobie grzecznie do domu i zapomnisz o Yoh, albo na zawsze pożegnasz się z tym światem. Bo on może być tylko mój!

            Anna wstała i odsunęła się na kilka kroków. Nie pozwoli, aby jakaś dziewczyna, która pojawia się nie wiadomo skąd, niszczyła najpiękniejszy dzień jej życia!

- Nigdy! – krzyknęła.

            W tym momencie Rozalina płynnym ruchem rzuciła nożem w blondynkę. Nie było szans ucieczki. Kiedy wydawało się, że to już koniec, tuż przed Anną pojawił się Yoh.

- Nie, Anno! – zawołał rzucając się między dziewczęta. Nóz wbił się prosto w jego serce. Chłopak upadł bezwładnie na ziemię. Obie rywalki otworzyły szeroko oczy ze zdumienia. Anna upadła na kolana przy martwym ciele ukochanego. Po jej policzkach spłynęły łzy.

- Nie… Yoh… - szepnęła, po czym delikatnie pogłaskała go po głowie.

            Rozalina nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Stała tam jak sparaliżowana.

            W tym momencie z dwóch różnych stron nadbiegli Faust oraz Hao, podpierający się o Mantę.

- Yoh! – krzyknął Monteki, widząc leżącego we krwi brata. Nie zważając na ból, przyspieszył, po chwili klęcząc już po drugiej stronie krótkowłosego szatyna. – Braciszku…

            Dla Anny i Hao świat właśnie się zawalił. Najdroższa im osoba zginęła, a oni nic nie mogli na to poradzić.

- Faust… - odezwała się w pewnym momencie dziewczyna, unosząc głowę. Jej oczy zaczerwienione były od płaczu. – Błagam… Powiedz, że jest jakiś sposób…

            Ku zdumieniu wszystkich, mężczyzna spokojnie powiedział:

- Jest.

- Jaki?! – nie mógł wytrzymać długowłosy i natychmiast znalazł się przy alchemiku chwytając go za połę płaszcza.

- Ktoś musiałby oddać za niego życie. Wtedy mógłbym go uratować.

            Anna i Hao spojrzeli po sobie ze strachem.

***

Był ranek. Pan Kapulet, jak co dzień przechadzał się po swoim ogrodzie. Nagle, natknął się na jakieś dziwne runy, wyżłobione w piasku, którym wysypane były alejki. Zaciekawiony tym, poszedł nieco dalej, wzdłuż narysowanej linii. Nagle, zobaczył przed sobą grupkę ludzi. Wśród nich rozpoznał swoją córkę, która pomagała wstać jakiemuś chłopakowi.

- Anno! – zawołał, podbiegając bliżej. Nagle zamarł. Na ziemi, w plamie krwi leżał starszy syn Montekich. Młodszy, zdawał się nieco zdezorientowany. Poza nimi, znajdowali się tam również trzej obcy ludzie: jakiś niewysoki chłopak, ze łzami w oczach spoglądający na leżącą postać, dziewczyna, która stała jak sparaliżowana i nieobecnym wzrokiem wpatrywała się gdzieś w przestrzeń oraz wysoki blondyn, wyglądający na bardzo zmęczonego.

- C-co tu się dzieje? – wyjąkał pan Kapulet.

            Anna spojrzała na ojca wzrokiem pełnym bólu. Nieco zawstydzona, opowiedziała mu całą historię. Nikt nawet nie zauważył zniknięcia Oyamady. Pan Kapulet z niedowierzaniem wsłuchiwał się w słowa córki.

            Ledwie blondynka zakończyła swą opowieść, z jednej z głównych alejek wybiegli Manta oraz państwo Monteki. Rodzice bliźniaków zatrzymali się zszokowani nad ciałem martwego syna.

- Hao… - szepnęła Keiko Monteki, klękając przy synu. – Moje dziecko…

- Manta opowiedział nam całą historię – oznajmił ojciec chłopców i spojrzał ze smutkiem na pana Kapuleta. – To naprawdę tragiczne zdarzenie.

- Łączę się z tobą w bólu, sąsiedzie – powiedział tata Anny i wyciągnął rękę do Mikihisy. – Ten spór trwa już stanowczo za długo. Spójrz, do czego doprowadził. Jeżeli tylko ty nie masz nic przeciwko, niechaj nasze dzieci wezmą ślub. Ta miłość jest zbyt wielka, by ją przerwać.

- Masz rację, drogi Monteki. – Mężczyzna uścisnął dłoń dawnemu wrogowi. 
-A na znak zgody między naszymi rodami, pozwól, aby moja rodzina wpłaciła kaucję za twego syna, by nie musiał się już martwić więzieniem.

***

Minęło kilka lat. Młode małżeństwo przechadzało się ze swoim maleńkim synem alejkami wielkiego ogrodu, powstałego z połączenia ze sobą dwóch posesji. Kobieta przytulała do siebie swoje dziecko, które zasnęło w jej ramionach, zmęczone długim spacerem.

- Minęło dokładnie osiem lat… - powiedział w pewnej chwili Yoh, obejmując żonę. – Osiem lat od dnia, w którym pogodziły się nasze rodziny.

- Pamiętam to, jakby minęło zaledwie kilka dni… - odparła Anna. – Tego dnia straciłeś brata… - dodała smutno. Chłopak sposępniał nieco.

- Właściwie nie do końca… - rzekł, po czym pogłaskał synka po główce. – Wierzę, że jego cząstka żyje teraz w naszym małym Hao…

Bo miłość, niezależnie czy romantyczna, czy braterska nie zginie nigdy…

Bo miłość nigdy nie umiera…