24. "Believers"

Hello!

Gomen, znowu notka za późno.. Byłaby wcześniej, ale świąteczne zakupy trochę skracają mi czas na pisanie :( Myślałam, że napiszę też szybciej dzisiaj, ale rodzice poinformowali mnie, że jedziemy na cały dzień na zakupy i... efekt jest jaki jest. Gomen :( Sorki, nie chce mi się już pisać wstępu. Zapraszam na notkę... Niezbyt udaną niestety...

A i jeszcze na koniec - obrazki z... uczniami Hao ^^ Co mi tam xD

24. "Believers"

Hao przedstawił uczniom ogólny obraz sytuacji, omijając jednak bardziej osobiste szczegóły. Wszyscy słuchali w milczeniu, ani razu nie przerywając swojemu mistrzowi. Wydawali się nieco zszokowani, ale trudno było stwierdzić, co myślą o nowej sytuacji.

- Zrozumiem, jeśli mnie opuścicie. Nie będę was zatrzymywał. Nie martwcie się, nie będę miał wam nic za złe i na pewno nie mam zamiaru szukać zemsty. Więc jeśli chcecie nadal stworzyć królestwo tylko dla szamanów, to proszę bardzo. Ale beze mnie. Sami będziecie musieli o nie walczyć – zakończył swoją wypowiedź Asakura.

- Mistrzu… - odezwał się po kilku minutach Luchist, a następnie rozejrzał się po towarzyszach. – Sądzę… I raczej wszyscy się ze mną zgodzą… Że nadal chcielibyśmy walczyć u twojego boku.

- Skoczylibyśmy za tobą w ogień, mistrzu.

- Dziękuję Marie… Adekwatne porównanie… - uśmiechnął się szatyn.

         Stawało się coraz zimniej, jednak ciepło bijące z ogniska przyjemnie ogrzewało zmarzniętych szamanów. Było już chyba po północy. Mattie, Marie i Kanna zasnęły oparte o siebie, a mały Opacho oraz Yoh skorzystali z wygodnej, cieplutkiej poduszki (czyt. Hao). Sam długowłosy pogrążył się we własnych myślach, wpatrzony w trzaskające płomienie.

         Wtem, wszystkich z błogiego stanu wyrwało charakterystyczne dzwonienie.

- Pali się? – spytał głupkowato Luchist, który nie do końca jeszcze kontaktował.

- Ciasto gotowe! – zawołała wesoło Mattie, również niezbyt wybudzona.

- Wy idioci, przecież to Mikołaj jedzie! – oburzył się nadal chyba śpiący Bill.

- A moim zdaniem to raczej gdzieś tutaj jest wróżka Dzwoneczek – wygłosiła swoją wersję Marie.

         Długowłosy przewrócił wzrokiem. I to są ci szamani, z którymi konfrontacji boi się większość ludzi…?

- Bomba! – krzyknął nagle przerażony Zang Ching, wskakując Luchistowi na ręce. – Ktoś podłożył bombę!

- Ehh… Kto ma walkę? – spytał znużony Hao. Chyba dopiero jego słowa uświadomiły rozespanych uczniów odnośnie prawdziwego źródła dzwonienia.

- Zdaje się, że my… - odpowiedział Mohhamed, przyglądając się swojemu dzwonkowi wyroczni. – Drużyna… „Believers”. Jutro o 15.00.

- Kto? – zdziwiła się Kanna. – Nigdy o nich nie słyszałam…

- Ja również… - dodał zamyślony Asakura. – Ale to nieważne. Niezależnie kim oni są, musicie dać z siebie wszystko.

- Tak jest mistrzu! – odpowiedzieli chórem członkowie „Drużyny Księżyca”.

- Mam nadzieję, że nie obijaliście się, kiedy mnie nie było…?

         Wszyscy uczniowie energicznie pokiwali głowami na znak, że o żadnym lenistwie nie było mowy. Hao zarządził więc, żeby wszyscy udali się do swoich namiotów. Mały Opacho był tak zmęczony, że nie miał nawet sił iść o własnych nóżkach. Długowłosy zaniósł go więc do łóżka i ostrożnie okrył kocykiem.

- To co? Wracamy do domu? – zapytał Yoh, który czekał na brata obok wygaszonego ogniska.

- Jak to do domu? – zdziwił się ognisty szaman.

- No przecież mieszkasz teraz z nami – oświadczył mu słuchawkowy, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie – Chodź, idziemy – uśmiechnął się i pociągnął zaskoczonego bliźniaka w stronę miasta (tj. wsi).

♥♥♥

           

         W niewielkim mieszkanku rozległ się głos budzika wyrywając ze snu słodko śpiących szamanów.

- Coo…? Juuuż…? – jęknął Yoh, nawet nie otwierając oczu.

- Która godzina…? – spytał ospale Hao, przewracając się na brzuch i przykrywając głowę poduszką, aby uwolnić się od denerwującego dźwięku.

- Piąta rano! – usłyszeli znajomy głos osoby przywykłej do rozkazywania.

- P-piąta…? – przeraził się młodszy z braci. Przecież ta nieludzka godzina to dopiero środek nocy!

- Nie moja wina, że wracacie nie wiadomo kiedy! A przed śniadaniem… Dwadzieścia okrążeń wokół Patch i 150 brzuszków, tak dla rozgrzewki. A Hao ci potowarzyszy! – zarządziła, szybkim ruchem pozbawiając długowłosego jego nakrycia głowy. – I ruszać się! Żwawo! Albo zaraz pójdę po wiadro!

         To wystarczyło, aby wyrwać bliźniaków z łóżek. Obaj na wyścigi polecieli do łazienki, kłócąc się nieco po drodze, o to, który ma pierwszeństwo. Posprzeczali się dopóty, dopóki drzwi się nie otworzyły i nie wyszedł z nich Ryu w samym ręczniku i w turbanie na głowie. Na ten widok Hao zaliczył totalną glebę xD, co niezwłocznie wykorzystał Yoh, wciskając się szybko do łazienki.

         Po zakończeniu podstawowych porannych czynności i wykonaniu rozgrzewki dla Anny, bracia mogli wreszcie w spokoju zjeść śniadanie razem z resztą „Drużyny Asakury”, która dopiero teraz zwlokła się z łózek.

- Manta? Ty prowadzisz spis wszystkich szamanów w turnieju, prawda? – spytał władca ognia.

- Taak… Ale o tobie już wszystko zmieniam! – zaczął nerwowo jasnowłosy, prawdopodobnie obawiając się, że starszy z bliźniaków będzie chciał zobaczyć, jakie informacje o nim udało się zgromadzić. Ciarki go przeszły na myśl, gdyby Hao przeczytał dopisek „Piroman ze spaczonym poglądem na ekologię. Jest arogancki i zbyt pewny siebie”.

- Nie o to chodzi. A tak przy okazji, możesz do tego piromana dopisać, że uwielbiam czekoladę ^^ - uśmiechnął się Hao, który nie mógł nie usłyszeć głośnych myśli niskiego chłopaka. Zaraz potem dodał nieco poważniejszym tonem. – Chciałbym raczej dowiedzieć się czegoś o drużynie „Believers”.

- „Believers”? Nigdy o nich nie słyszałem… - odparł Oyamada, przeglądając swój notes.

- Co to za drużyna, mistrzu Hao? – spytał Ryu, nakładając sobie potrójną porcję sera na kanapkę.

- Nie wiem. Ale dzisiaj walczą z „Drużyną Księżyca”…

- Obejrzymy tę walkę, prawda mistrzu Yoh?

- Ale tylko, jeśli wyrobicie się z treningiem. Tak Hao, ciebie też to dotyczy… 1000 brzuszków, 2000 pompek i… 50 okrążeń. Znajcie moja litość…

♥♥♥

           

         Tak więc cały poranek i południe zajęły naszym chłopakom treningi. Byli właśnie w trakcie pięćdziesiątego okrążenia, gdy dzwonek wyroczni Hao dał o sobie znać. Mieli dwie minuty do rozpoczęcia walki. Pędem pobiegli na stadion, wykorzystując ostatnie siły. Na szczęście pojawienie się Hao wystarczyło, żeby na trybunach znalazło się miejsce dla naszej gromadki. Na arenie stali już Mohhamed, Zang Ching i Bill. „Believers” nadal nie było.

         Na środek wyszedł już Thalim, gotowy do pełnienia roli sędziego. Zniecierpliwiony zerknął na zegarek. I w tym momencie na arenę wkroczyła druga drużyna, na widok której szczęki obu Asakurów opadły do podłogi. Przeciwnikami okazali się być… Meene, John i Lyserg ^^. Cała trójka pozbyła się białych mundurów na rzecz normalnych, codziennych strojów. Byli X-laws rozejrzeli się po widowni i pomachali wesoło do bliźniaków, którzy nadal gapili się na nich w osłupieniu.

- I komu ja mam teraz kibicować? – spytał bezradnie Hao. Nie doczekał się jednak odpowiedzi, gdyż po stadionie rozległ się głos sędziego:

- Zaczynamy dzisiejszą walkę pomiędzy drużyną „Believers”, a „Drużyną Księżyca”! Zaraz dowiemy się, kto będzie walczył jako pierwszy!

         Wszyscy widzowie przenieśli wzrok na tablicę, na której pojawił się komunikat:

Walka:

Montgomery meene vs zang ching hang

         Pozostali członkowie drużyn wycofali się z pola walki, a John dodatkowo posłał swojej ukochanej całusa, bezgłośnie życząc jej tym samym powodzenia. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, a następnie ustawiła w bojowej pozycji. Jej przeciwnik wydawał się nieco skołowany na widok tak ładnej rywalki. Gdy panna Montgomery zawołała do niego „Powodzenia!”, zaczerwienił się jak burak. Zaraz potem jednak Thalim zarządził początek walki i po słodkim uśmiechu na twarzyczce Meene nie było nawet śladu. Co jak co, ale trzeba udowodnić chłopakowi, że nie tylko on tu potrafi się posługiwać bronią. (Mało kto wie, że John i Meene założyli się, które z nich szybciej pokona swojego przeciwnika ^^)

- Gabriel! Złote pióra! – zawołała dziewczyna i z jej pistoletu wyleciały złote promienie, uderzając z wielką siłą w nic niespodziewającego się (i nadal zauroczonego) Zang Chinga. Ten, w ostatniej chwili wykonał niezdarną osłonę, która jednak na niewiele się zdała. Najwidoczniej pannie Montgomery zależało na tych Toffifee, które miała wygrać w zakładzie xD.

- Shion Shion! Atak pandy! – zawołał Chińczyk, wysyłając w stronę przeciwniczki sporą kulę energii w kształcie czarno-białego misia. Kanadyjka zręcznie uniknęła ciosu i zaatakowała ponownie, używając tym razem większej ilości foryoku.
- Zasłona eukaliptusa! – wrzasnął zdesperowany mężczyzna, tworząc nad sobą swoją najmocniejszą tarczę. Cios odbił się od niej, co poskutkowało sporą utratą mocy szamańskiej przez obu walczących. Niezadowolona dziewczyna wzbiła się w powietrze i, obdarzając rywala oszałamiającym uśmiechem, zaczęła spadać na niego z ogromną prędkością.

- Gabriel! Niebiański cios!

 Hang po raz ostatni spojrzał na tą uroczą twarzyczkę, a zaraz potem leżał już pokonany na ziemi. Na tablicy wyników pojawił się stosowny komunikat, ogłaszający zwycięstwo przedstawicielki „Believers”. Meene podeszła do leżącego Zang Chinga.

- To była naprawdę dobra walka – uśmiechnęła się i wyciągnęła do niego dłoń, aby pomóc mu wstać.

- Nie… To ja dziękuję… - zarumienił się Chińczyk, a następnie wstał szybko i wrócił do swojej drużyny.

         Do panny Montgomery podszedł John i otoczył ją ramieniem.

- Gratuluję. Dobrze ci poszło.

- Nie gadaj tyle, tylko mów jaki mam czas.

- Minuta pięćdziesiąt trzy – westchnął Denbat. – Nie tak źle…

- NIE TAK ŹLE?! To pokaż, że umiesz lepiej – fochnęła się dziewczyna i odeszła pod brzeg areny, gdzie czekał na nią Lyserg.

         Tymczasem na ekranie wyświetliła się informacja mówiąca, że w następnej walce zmierzą się Bill Burton i John. Obaj stanęli naprzeciwko siebie.

- Start! – zawołał Thalim i wycofał się na bezpieczną odległość.

         Ledwo zdążył to wypowiedzieć, a były X-laws został otoczony przez 21 zawodników footballu. Amerykanin nie próżnował. Denbat rozejrzał się dookoła, szukając jakichś słabszych punktów w utworzonym murze. Jednak nic takiego nie dostrzegł. Westchnął więc i wprowadził Rafaela do swojej strzelby (proponuję posłuchać tu piosenki „Angel with a shotgun” ^^ Idealnie pasuje do Johna, nie? :D).

- Rafael! Anielskie światło! – zawołał i z jego broni w górę wyleciał oślepiająco biały promień, rozbijając się na 21 części i uderzając każdego z duchów Burtona. Były zawodnik, był najwyraźniej nieco zaskoczony. John był pierwszym poza Yoh, któremu udało się pokonać jego mur z zawodników. Anglik nie miał zamiaru dłużej się patyczkować z przeciwnikiem.

- Skrzydlaty podmuch! Sto procent foryoku!

         W stronę Amerykanina pomknął kolejny atak, który zdołał wytrącić futboliście jego medium. Zdumiony Burton spojrzał najpierw na przeciwnika, potem na tablicę wyników, aż wreszcie na sędziego, który ogłosił:

- Zwycięża John Denbat z drużyny „Believers”! Oznacza to, że drużyna ta jest zwycięzcą całego pojedynku! Gratulujemy!

         Na widowni rozległy się głośne brawa. Byli X-laws wesoło pomachali do siedzących na trybunach szamanów, a następnie powoli opuścili arenę.

- Ha! Minuta pięćdziesiąt cztery! – zawołała wesoło Meene.

- Co?! Jedna sekunda?!

- Yyy.. Nie to, że się wtrącam, ale przecież ty trochę się ociągałaś z wyłączeniem tego stopera… - cicho powiedział Lyserg, na co blondynka obdarzyła go wściekłym spojrzeniem.

- Czyli wygrałem! :D

- Nieprawda!

- Prawda! – ucieszył się John i dał ukochanej buziaka, aby ją udobruchać.

- No dobra… Uznajmy, że był remis…

No i koniec. Wiem, nudno.. Akcja powinna rozkręcić się w następnej notce. I gomen - nie umiem opisywać walk.. -.-

Jeszcze obrazki:

I to wszystko na dziś. Mam nadzieję, że skoro zacznie się coś ciekawszego, lepiej będzie mi się pisać i tym razem wyrobię się do soboty... 

Do zobaczenia :)

EDIT: Klawiatura nie gryzie... A każdy, nawet najkrótszy komentarz naprawdę sprawia mi radość... I dziwicie się potem, że się spóźniam z notką... Dajcie mi tą motywację, plose *.*