26. Czy aby na pewno możemy mu zaufać?

Ohayo! Meri Kurisumasu!

Na początku chciałabym wszystkim życzyć wesołych, radosnych, szamańskich, asakurzastych Świąt :D Mam nadzieję, że Aniołek/Gwiazdor/Gwiazdka/Dzieciątko/Czy-kto-tam-u-Was-przynosi-prezenty był bogaty ^^ Ja sama, nie powiem, jestem z tegorocznych prezentów zadowolona :D A najbardziej ze słuchawek a'la Hao <3 (Obrazek) i mangi "Hetalia" ^^ Kyaa!! Ale jestem z tego happy :D

Gomen, że rozdział dopiero dzisiaj.. Miał być wczoraj, ale no chyba sami rozumiecie.. Wigilia..  *.* Mam nadzieję, że nie zabijecie mnie za jakość i treść tej notki... I tytuł, który jest do bani -.-

Tym razem rozdział dedykuję.... hmm.... Chłopaki?
Choco: Natishy za to, że stale poprawia Yohao humor :D
Ren: Yochi'emu za uratowanie Johna i Meene *.*
Will: I Kasumi za pomoc przy notce ^^
Na koniec jak zwykle obrazki, zgodnie z życzeniem - "Bliźniacy i ktoś"

26. Czy aby na pewno możemy mu zaufać?

Był cudowny, słoneczny dzień. Pogoda już dawno nie ukazała się w tak cudownej formie. Wszystkim od razu polepszały się nastroje. Nawet Anna uległa ogólnej, przyjemnej aurze i pozwoliła chłopakom mieć dzień wolny. Toteż wszyscy byli happy ^^. Ren udał się z Horo i Choco do baru Silvy na mleczny koktajl, Ryu wygrzebał skądś przepis na wyjątkowo skomplikowane ciasto, Faust i Eliza poszli pohasać sobie po (wyimaginowanych) łączkach, John zabrał Lyserga na strzelnicę, a Meene oraz pozostałe dziewczęta wyruszyły na zakupy. Hao, Yoh, Manta oraz Aku poszli natomiast nad jeziorko.

         Oczywiście bliźniacy + woda = apokalipsa, toteż nic dziwnego, że nie minęło pięć minut, a cała czwórka wylądowała w stawie. Oczywiście z szerokimi uśmiechami na twarzyczkach. Jednak, gdy jakaś zbłąkana ryba zaplątała się w pelerynkę Aku, po chwilowym „Aaaaa! Zabierz to ode mnie!!”, wszyscy uznali, że pora już skończyć kąpiel. Wyszli z pewnym ociąganiem na brzeg, a następnie położyli na trawce susząc się w ciepłych promieniach słońca. Przez jakiś czas leżeli tylko i wsłuchiwali się w odgłosy natury. W pewnej chwili jednak Aku zerwał się z miejsca jak oparzony.
- K-która godzina?

- Za kilka minut dwunasta, a co? – odparł Yoh, leniwie spoglądając na dzwonek wyroczni.

- Ojej.. Będę już musiał lecieć.. Ale wpadnę potem, jeśli wam to nie przeszkadza?

- Jasne, że nie – wyszczerzył się słuchawkowy. – Do zobaczenia!

         Onaji pomachał jeszcze chłopakom na pożegnanie i pobiegł w kierunku miasta. Hao obserwował go jeszcze przez jakiś czas, aż odezwał się cicho, patrząc w niebo.

- Wiesz Yoh, chyba…

         Jednak przerwało mu głośne chrapanie. No tak, mógł się spodziewać, że braciszek będzie chciał wykorzystać wolny dzień na nadrabianie straconych godzin zbawiennego snu. Przekręcił głowę w stronę Manty, który leżał obok z otwartymi oczami.

- Chyba jednak myliliśmy się, co do Aku. On nie jest zły…

- Też tak sądzę. To była zbyt pochopna ocena… - odpowiedział mu niewysoki chłopak z lekkim uśmiechem.

♥♥♥

           

- Jak mi go zaraz nie oddasz, to pożałujesz, że się urodziłeś!

- Och, Ren! Daj spokój!

- Powtarzam ostatni raz! ODDAWAJ MI MOJE MLEKO, CHOCO!!!

         Obaj członkowie drużyny „The Ren” stali po przeciwnych stronach jednego ze stołów u Silvy, w tym Amerykanin miał w ręce kartonik „Łaciatego”.  Biedny członek rady przyglądał się zza lady wściekłemu Chińczykowi, który trzymał guan-dao w rękach. Ostrze broni znajdowało się zaledwie centymetry od półki z łatwo tłukącymi się szklankami.

- D-dość! – zdołał w końcu wyjąkać Indianin. I w samą porę, bo fioletowowłosy już przymierzał się do ataku, w którym zapewne ucierpiałyby również nieszczęsne naczynia. – P-proszę op-puścić lokal!

         To chyba zadziałało, bo młody Tao opuścił guan-dao. Spojrzał raz jeszcze na lekko wystraszonego komika, który odłożył kartonik na stół między nimi, po czym zabrał swoje mleko i rzucając krótkie „idziemy”, skierował się do wyjścia. Horo i Choco po chwilowym wahaniu ruszyli za nim.

- Następnym razem nie żyjesz – powiedział do McDonnela popijając swój ukochany napój.
- To, co robimy? – zapytał Horo, niezbyt szczęśliwy z przymusowego opuszczenia niedokończonego jeszcze lunchu.

         Zapadła cisza. W niewielkim miasteczku nie było zbyt wiele do roboty… No chyba, że ktoś lubi trenować…

- Jeśli nie macie co robić, to zapraszamy na walkę – usłyszeli nagle jakiś lekko zarozumiały głos tuż za plecami. – Wierzcie mi, będzie na co popatrzeć…

         Wszyscy trzej w jednym momencie się odwrócili. Stali twarzą w twarz z siódemką szamanów w czarno-granatowych mundurach, których pozy i ustawienie przypominały nieco dawnych X-laws. Ten, który się do nich odezwał był wysoki i przystojny, o kruczoczarnych włosach i aroganckim spojrzeniu.

- A wy to..?

- Drużyna Euro. A konkretnie €1 i €2 – oznajmił brunet.

- Przyszli zwycięzcy turnieju – dodał stojący za nim, nieco podobny z wyglądu mężczyzna.

- Doprawdy? – spytał Ren, a w jego głosie dało się wyczuć kpinę.

- Ale turnieju nie zwyciężymy jak nie przybędziemy na walkę – wtrącił blondyn o ponurym spojrzeniu.

- Björn ma rację! Antonio, Fernando, musimy iść – przytaknęła mu wyjątkowo urodziwa dziewczyna, patrząc na niego z lekkim… zachwytem? Najwidoczniej złowrogo wyglądający chłopak się jej podobał…[W: Yyy…? Serio..??][Ch: Wiesz, Will… To jest taki sposób…] [W: Sposób? Na co?] [Ch: No na podrywanie… Trzeba zgrywać takiego „złego chłopaka”. Serio, to działa ^^] [R: Taa… Bo ty o tym wiesz najlepiej…] [Ch: Co takiego masz na myśli!?] [R & W: Yyy.. Że nie masz dziewczyny?] [Ch: -.-] (Przepraszam, ale moglibyście mi łaskawie nie przeszkadzać? Jak chcecie rozmawiać o podrywaniu, to do biura matrymonialnego! *Wykopuje chłopaków z pokoju* Przepraszamy za usterki. Można kontynuować.)

- Dla ciebie wszystko, skarbie – odparł brunet ze zniewalającym uśmiechem, ku wyraźnemu niezadowoleniu towarzyszki.

         Zaraz potem cała siódemka odwróciła się i ruszyła dalej w stronę stadionu. Ren, Choco i Horo przez chwilę obserwowali oddalających się szamanów.

- Wyglądali na pewnych siebie… Nie przypominają wam nieco naszych starych znajomych? – spytał po chwili młody Tao.

- X-laws? Aż za bardzo… - mruknął w odpowiedzi Usui.

- Jednak ta walka… Nie powiem, ciekawi mnie – powiedział, po części do chłopaków, po części do siebie fioletowowłosy.

         Tak, więc kilka minut później cała trójka siedziała na trybunach w oczekiwaniu na rozpoczęcie pojedynku. Przeciwnikami miały być drużyny „€1” i „Złota Rzeka”. Członkami drugiego zespołu byli dwaj mężczyźni i jedna kobieta pochodzący prawdopodobnie z Dzikiego Zachodu. Byli ubrani w charakterystyczne stroje a’la Western, a ich duchami okazali się być trzej groźnie wyglądający kowboje.

         Na środek areny wyszedł już gotowy do sędziowania Karim. Po krótkim przywitaniu na ekranie pojawiła się informacja obwieszczająca, że jako pierwsi zmierzą się Fernando Banavidez i Samantha Jackson. Do przodu wysunął się ciemnowłosy mężczyzna, który chwilę wcześniej zapewniał o zwycięstwie drużyny Euro w całym turnieju oraz jasnowłosa kowbojka. Członek rady krzyknął „Start!” i obaj walczący przywołali swoje duchy. Stróżem Hiszpana okazał się być ogromny byk, podobny do tych, z którymi zmierzają się toreadorzy.

- Islero! Do płachty! – krzyknął brunet wyciągając skądś krwistoczerwony materiał. - Ataque del toro! (hiszp. Atak byka)

W tym samym czasie Samantha wprowadziła swojego ducha do kapelusza. Jednak nie zdążyła nawet przeprowadzić jednego ataku, gdy ze wszystkich stron w jej kierunku poleciały setki maleńkich byków. Osłoniła się od większości, ale kilkunastu udało się przełamać jej obronę, pozostawiając płytkie, aczkolwiek bardzo bolesne i krwawiące rany na całym ciele. Jednak, ledwo co zniknęły małe stworki, tuż obok dziewczyny wyrósł olbrzymi czarny byk, na którego grzbiecie stał Fernando z wrednym uśmieszkiem. Kowbojka chciała chyba zaatakować, lecz nagle została przygwożdżona do ziemi przez rogi wielkiego zwierzęcia. Chwilę potem byk zniknął, jednak tylko po to, by w następnej sekundzie pojawić się tuż za nią. Hiszpan ewidentnie bawił się Samanthą, co chwila dodając jej obrażeń. Wyglądało to trochę jak kot przygotowujący się do rozprawienia z nieszczęsną zdobyczą.

- Co za sadysta! – krzyknął Choco, patrząc ze strachem na ciemnowłosego przedstawiciela drużyny „€1”, który zdawał się mieć przyjemność z zadawania bólu przeciwniczce.

Gdy wreszcie (choć dla niektórych zdawało się to trwać całą wieczność) na tablicy pojawił się komunikat o zwycięstwie Banavideza, kobieta leżała nieprzytomna, cała w płytszych i głębszych ranach. Piasek dookoła niej zaczął przybierać krwistoczerwony kolor. Fernando uśmiechnął się tylko pogardliwie i podszedł do czekających na niego członków drużyny. Przywódca, którego nazywali Antonio, opierał się swobodnie o ścianę z założonymi rękami. Jasnowłosy zaś, jak zwykle patrzył na niego z ponurym wyrazem twarzy. Żaden jednak nie odezwał się ani słowem.

         Tymczasem Samantha została już przeniesiona na nosze i zabrana z areny przez dwójkę medyków. Jej towarzysze ze strachem spoglądali na półżywą przyjaciółkę. Niższy z mężczyzn poluzował trochę rewolwer, który nosił przy pasie. Prawdopodobnie właśnie on miał walczyć w następnym pojedynku. I rzeczywiście tak się stało. Karim wyczytał z ekranu, że zmierzyć mają się ze sobą Jason Buckle i Björn Larsen.

         Przeciwnicy ustawili się na pozycjach. Zanim jeszcze rozpoczęła się walka, szaman z Dzikiego Zachodu powiedział wściekle:

- Zemszczę się za moją siostrę.

         Blondyn nie odpowiedział. Przez cały czas na jego twarzy pozostawała chłodna obojętność. Nawet po starcie, ani na moment nie stracił opanowania. Kowboj natychmiast przywołał ducha, wsadził go do rewolweru i wystrzelił. Członek drużyny „€1” zrobił  tylko jeden krok w lewo i pozwolił, by strumień foryoku przeleciał obok, nie robiąc mu żadnej krzywdy. Jason nie przejął się tym zbytnio i ponownie zaatakował. Jednak wściekłość i chęć zemsty zupełnie przysłoniły mu zdrowy rozsądek. Atakował ze wszystkich stron, używając mocniejszych i nieco słabszych ciosów, ale żaden z nich nie trafiał w cel. Larsen stał spokojnie w miejscu, raz na jakiś czas uchylając się. Buckle zdał sobie ze swojego błędu dopiero, gdy zużył większość swojej szamańskiej mocy. Przez chwilę stał w miejscu próbując złapać oddech. Ten moment wykorzystał Norweg. Zamachnął się wielkim toporem, który powstał w wyniku kontroli ducha, i ciął powietrze, zupełnie jak Yoh przy Niebiańskim Cięciu. Potężny atak poleciał w stronę Jasona i zanim ten zdołał cokolwiek zrobić, trafił prosto w jego brzuch zostawiając podłużną, głęboką ranę. Kowboj otworzył szeroko oczy i z głuchym jękiem upadł na ziemię. Björn obdarzył go obojętnym spojrzeniem i podszedł do swoich towarzyszy.

         Na widowni panowała absolutna cisza. Wszyscy byli zbyt wstrząśnięci, aby cokolwiek powiedzieć. Od „nawrócenia” Hao, żadna walka nie kończyła się śmiertelnymi obrażeniami. A członkowie drużyny „€1” najwidoczniej nie mieli oporów przed przekroczeniem tej granicy.

- Wygrywa drużyna „Euro 1” – oznajmił Karim, jednak nawet w jego głosie dało się wyczuć pewien niepokój.

Zwyczajowo po ogłoszeniu wyników, widzowie bili brawo zwycięzcom. Tym razem panowała zupełna cisza. W pewnym momencie z jakiegoś rzędu dał się słyszeć płacz dziecka. Trzej mężczyźni zwrócili głowy w kierunku małej dziewczynki w kowbojskim kapelusiku. Jej łzy skwitowali tylko pogardliwym uśmiechem.

♥♥♥

           

- Sprawdzam.

- Dwie pary – uśmiechnął się Ryu.

- Trzy karty – powiedział na to Faust.

- Kolor – przebił ich zadowolony Yoh. – A Ty, Hao? – spytał bliźniaka, który przez całą grę zdawał się nie zmieniać wyrazu twarzy.

- Poker – wyszczerzył się zadowolony władca płomieni ukazując trójkę, czwórkę, piątkę, szóstkę i siódemkę trefl.

- Niech to… Wygrałeś -.-

         Motocyklista, nekromanta i właściciel pomarańczowych słuchawek niechętnie przesunęli swoje czekoladowe ciastka w stronę ognistego szamana. Ten przyjął je z radością. Jak widać czasem trzeba mieć po prostu szczęście. Widząc jednak zawiedzione minki brata i przyjaciół, wspaniałomyślnie postawił miseczkę na środku stołu. Zaraz potem przeprosił wszystkich i udał się po coś do sypialni.

         Gdy wszyscy pałaszowali słodkie przysmaki, do domku weszli Ren, Choco i Horo. Cała trójka miała nietęgie miny. Zwłaszcza na twarzy Chińczyka wyglądało to niespotykanie. Niepokój naszej gromadki zwiększył się jeszcze bardziej, gdy niebieskowłosy odmówił zjedzenia ciastka.

- Co jest, chłopaki? – spytała Pirika, która razem z dziewczętami siedziała na sofie oglądając jakiś serial.

- Widzieliśmy walkę drużyny „Euro”… Oni…

- Są okrutni! Zupełnie nie liczą się z konsekwencjami! Zostawili przeciwników ledwo żywych!

- A są silni. Bardzo silni.

- I tak w ogóle to są zupełnie jak X-laws! Noszą mundury, tylko, że czarno-granatowe.

- I są chyba jeszcze gorsi!

         Członkowie drużyny „The Ren” mówili jeden przez drugiego. To, co widzieli naprawdę musiało być poważne. Jedno jest pewne – nie można tak tego zostawić.

- Pomówimy o tym później…? – zapytał Yoh po chwili zadumy. – Zaraz przyjdzie…

         W tym momencie dał się słyszeć dzwonek u drzwi. Szatyn od razu pobiegł otworzyć.

- Cześć Aku! – zawołał na powitanie.

- Ohayo! To, co? Idziemy? – odparł z uśmiechem blondyn.

- Wiesz, jeszcze musimy poczekać na Ha…

- Och no chodź! – przerwał mu Onaji i pociągnął go za rękę. – Nie mam dzisiaj zbyt dużo czasu!

 - No ale… - chciał coś powiedzieć Yoh, jednak przyjaciel już wyciągnął go na zewnątrz. Zawołał więc tylko „do zobaczenia później” do naszej gromadki i pobiegł za kopią swojego brata.

         Ledwie drzwi się zamknęły, do przedpokoju wszedł ognisty szaman.

- Jakby co, to ja jestem got…

- Oni już poszli – przerwał mu smutno Manta, stojący w przejściu do pomieszczenia służącego za salon. – Przykro mi…

         Zaraz potem niewysoki szaman wszedł z powrotem do pokoju, gdzie grali w pokera, zostawiając starszego Asakurę samego. Nie do końca wiadomo, jak długo Hao stał tam jeszcze bez ruchu, wpatrując się nieprzytomnym wzrokiem w zamknięte drzwi.

I jeszcze obiecane obrazki "Bliźniacy i Ktoś"

Plus mały świąteczny bonus ^^

http://doodlz18.deviantart.com/art/SK-Christmas-106647681

Świąteczne życzenia również od naszych starych znajomych ^^

http://browse.deviantart.com/?q=bean+king+x+laws#/d2gzbi6

http://browse.deviantart.com/#/d35kuzj - Nie pytajcie, czemu to wstawiłam...

   

http://piener.deviantart.com/art/merry-christmas-344550688

http://janeelend.deviantart.com/art/Merry-Shaman-Christmas-188117068  - A ten obrazek mam teraz jako tło w google Chrome ^^

Jeszcze ankieta:
a) Szamańska zima
b) Manta (w podziękowaniu, że się zajmuje Hao w ciężkich chwilach)

c) Wasz Wybór :D

I to już wszystko ^^
Meri Kurisumasu i do następnej notki :D Mam nadzieję, że wyrobię się jeszcze w tym roku ;) A jak nie, to szamańskiego sylwestra z imprezą jak u NWG :D
Ach, no i przypominam o komentarzach :D