O wodzie, ogniu i magicznym proszku, czyli dlaczego lepiej zostawić włoski Haosia w spokoju. - Oneshot

Yohao: Ohayo gozaimasu! Z tej strony Yohao i Kasumi ^.^

Kasumi: Witamy serdeczne.
Yohao: Pewnie zastanawiacie się, co Kas robi na moim blogu.
Kasumi: Chciałyśmy zaprezentować Wam wyniki naszej, wspólnej pracy.
Yohao: Pracy? No, powiedzmy, że pracy. W każdym razie wspólnymi siłami napisałyśmy oneshota
Kasumi: Zapewne domyślacie się, co jest tematem tego oneshota.
Yohao: Bo znając, nas i nasze upodobania odpowiedź może być tylko jedna.
Kasumi: Otóż opowiada on o dobrze wszystkim znanych bliźniakach...

Yohao: Oraz o jednym dniu z ich wielce "normalnego" i "zwyczajnego” życia.
Kasumi: Na koniec zostało nam tylko jedno.
Yohao: A mianowicie dedykacja...
Kasumi: Tak. Ten oneshot chciałyśmy zadedykować osobie, którą bardzo lubimy.
Yohao: Osobie, która zawsze poprawia nam humor.
Kasumi; I bez której, nie powstałoby tyle wspaniałych pomysłów.
Yohao: Naszej drogiej przyjaciółce, Natishy
Kasumi: I mamy nadzieję, że nie będziesz na nas zła.
Yohao: Oprócz tego dedykujemy to wszystkim, który kochają naszych bliźniaków.
Kasumi: Nie przedłużając już, zapraszamy serdecznie na oneshot i...

Yohao: Miłego czytania ^_^

O wodzie, ogniu i magicznym proszku, czyli dlaczego lepiej zostawić włoski Haosia w spokoju. - Oneshot

- Oddawaj moje słuchawki, Hao! - krzyknął Yoh biegnąc za braciszkiem, który już od kilku dobrych minut obnosił się ze swoją "zdobyczą". Właśnie przebiegali przez pokój, gdy o mały włos nie przewrócili Anny idącej z kubkiem zielonej herbaty. Blondynka na ich widok spokojnie odsunęła się na bok - perspektywa sprzeczających się Asakurów nie była w tym domu specjalną nowością. Yoh krzyknął jedynie coś przypominającego przeprosiny, po czym wybiegł na dwór za szeroko uśmiechającym się bratem.

Tymczasem ognisty szaman nadal biegł przed siebie, w pewnym momencie odwracając głowę, by sprawdzić, w jakiej odległości znajduje się jego brat, przez co nie zauważył pewnej przeszkody stojącej na jego drodze. A mianowicie rozłożystego drzewa, które, jak mu się zdawało, wcześniej tam nie stało. Przeklinając w duchu piękny, aczkolwiek nieco uciążliwy w tym przypadku wytwór natury, rozmasowywał wielkiego guza, który wyrósł mu na czole. Siedząc tak w cieniu dębu i nadal masując obolałą głowę, zapomniał o drobnym szczególe. Otóż o braciszku, nadal niezbyt zadowolonym z odebrania mu jego ukochanych słuchawek.

Krótkowłosy widząc, że brat zaniechał ucieczki i siedzi odwrócony do niego tyłem, wpadł na zaiste genialny pomysł. Rozejrzał się, sprawdzając czy nikt go nie widzi. Chwycił stojące nieopodal wiadro z wodą, lecz po chwili odłożył je, uświadamiając sobie, iż mógłby zniszczyć swoje ukochane słuchawki. Przypomniał sobie jednak o pewnym produkcie, który ostatnio kupiła Jun na zabawę halloweenową, czyli o proszku, który sprawiał, że włosy wyglądały gorzej niż po czesaniu pod włos. Pobiegł do domu, by zabrać specyfik, a następnie wrócił i po cichu podszedł w stronę brata.
Ten, nadal jeszcze nieco przymroczony po bliskim spotkaniu trzeciego stopnia z pniem, nie zwrócił na niego uwagi. Krótkowłosy zakradł się na palcach i z nieznaczącym nic dobrego uśmiechem, wysypał trochę proszku na głowę Hao.

Jako, że substancja ta była bardzo lekka, władca płomieni nic nie poczuł, czego nie można było powiedzieć o jego włosach... Kosmyki powykręcały się w wszystkie strony, tworząc wszelakie wzory. Lecz, dopiero gdy grzywka sama z siebie przemieściła się tuż przed nos długowłosego, Hao zdał sobie sprawę, że coś jest nie tak. Dotknął swojej fryzury i przeraził się, po czym zerwał się na równe nogi. Pierwszą "rzeczą", którą zobaczył był pękający ze śmiechu braciszek.
- C-co ty zrobiłeś? - wyjąkał nie mogąc wyjść z szoku.

- Nic - wyszczerzył się Yoh - ale za to twoje włoski urządziły sobie imprezę - dodał, przystawiając pod nos bliźniakowi niewielkie lusterko.

- Moje włosy... - wyszeptał, po czym spojrzał na brata z rządzą śmierci w oczach. - Zabiję cię - wysyczał i zaczął gonić szczerzącego się brata. Dopiero wówczas wielbiciel cheeseburgerów zdał sobie sprawę, że przekroczył pewną granicę. Lecz było już za późno na jakąkolwiek zmianę. Najgorsze było to, że Hao nadal trzymał w jednej ręce pomarańczowe słuchawki brata, na drugiej, natomiast pojawił się niewielki płomyczek. Gdy Yoh to zauważył, natychmiast zatrzymał się i stanął przed swoim bliźniakiem.
- Hao... - powiedział powoli.

- Taak? - spytał długowłosy z złowróżbnym uśmieszkiem.

- Przepraszam. Ja nie chciałem... -zaczął, po czym spojrzał z skruszoną minką na ognistego szamana. Hao przez moment jeszcze przybliżał płomyczek do wypolerowanej powierzchni słuchawek, jednak minka braciszka zbytnio go rozklejała.

- Ech... Tylko jeszcze raz spróbuj zbliżyć się do moich włosów - ostrzegł, z trudem ukrywając uśmiech.
- To ja skoczę do Tamao po odżywkę do rozczesywania włosów! - zawołał jeszcze Yoh i ulotnił się z prędkością światła zostawiając w ogrodzie rozbawionego Hao. Gdy tylko młody Asakura zniknął z pola widzenia, długowłosy z lekkim uśmiechem usiadł pod drzewem i zaczął rozmyślać. Spostrzegł to niewielki ptaszek siedzący na gałęzi, który był akurat w trakcie poszukiwania materiału do wymoszczenia gniazdka.

Przechylił głowę na bok, przyglądając się chłopakowi, po czym ostrożnie podfrunął bliżej. Poczochrane włoski Haosia same z siebie wyglądały jak gniazdko. Ptaszek niezauważalnie podleciał do Hao, po czym delikatnie przystanął na jego włosach i wkopał się w nie. Ognisty szaman poczuł jakieś drapanie w głowę, toteż podniósł rękę, aby pozbyć się denerwującego obiektu. Skowronek widząc dłoń, która chce go wypędzić, udziobał długowłosego w palec.

- Au! Co do..? - zdziwił się ognisty szaman spoglądając na niewielką rankę na dłoni.
,,Masz za swoje’’ - zdawał mówić świergot stworzenia. Hao potrząsnął głową, chcąc strząsnąć ptaszka, jednak ten jak na złość uchwycił się maleńkimi szponkami jeszcze bardziej. Nie wiedząc co robić, chłopak wstał i pochylił głowę do przodu, w nadziei, że ptak znudzi się siedzeniem na jego głowie. Lecz opierzony maluch tylko zaćwierkał wesoło, rad z darmowej kolejki górskiej. Ognisty szaman zaczął desperacko potrząsać głową, chcąc zrzucić z włosów uporczywe stworzenie, lecz na nic zdały się jego starania. Yoh wracał właśnie z tubką odżywki, gdy zauważył biegającego po ogrodzie zdesperowanego brata. Ze zdezorientowaniem przyglądał się wyczynom swojego bliźniaka.
- Hao? – spytał. Wyglądało to trochę jak rytualny taniec Voodo połączony z uciekaniem przed żądną krwi osą. W końcu po dłuższej chwili wpatrywania się w brata, zauważył w jego włosach małe, pierzaste stworzenie. Z trudem powstrzymując się, aby nie wybuchnąć śmiechem spoglądał na bezradnie machającego rękami Hao, który kręcił się w kółko i biegał po całym ogrodzie krzycząc "Zostaw mnie! Zostaw mnie!".

- Może być mi pomógł? - krzyknął z pretensją Hao, widząc swojego brata, który pokłada się ze śmiechu.
- Yyy... Nie? - wyszczerzył się Yoh sadowiąc się wygodnie na trawie. Przyglądał się z uwagą zabawą brata, nie mogąc ukryć rozbawienia, lecz po dziesięciu minutach zlitował się nad długowłosym. Wygrzebał z kieszeni jakieś okruszki, które pozostały tam po jakimś dawno zapomnianym posiłku i rzucił je na bruk, ku zadowoleniu ptaszka.

Stworzonko wychyliło łepek z burzy brązowych włosów, po czym niezbyt delikatnym ruchem wyfrunęło w stronę miejsca, gdzie Yoh rzucił ptasie przysmaki. Hao spojrzał na natręta z miną "jeszcze tego pożałujesz", po czym niezbyt delikatnie wyrwał bratu z ręki odżywkę i zaczął rozprowadzać ja po poczochranych do granic możliwości włosach. Mimo usilnych starań i wyczerpania całej tubki, nie udało mu się uzyskać zadowalającego efektu.
- Jeśli moich włosów nie uda się odratować, przysięgam, że niezależnie, gdzie się schowasz, odnajdę cię i uduszę - wycedził Hao czując, że jego starania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów.

- Najwyżej je skrócisz. Wtedy przynajmniej nie będą mylić cię z dziewczyną - Yoh uśmiechnął się wesoło, nic nie robiąc sobie z coraz bardziej zdenerwowanego brata.

- Już nie żyjesz - powiedział Hao i skoczył w stronę bliźniaka z rządzą mordu w oczach. Ten zerwał się na równe nogi, wiedząc co się szykuje i pognał w stronę małego jeziorka, które znajdowało się niedaleko domu. I w samą porę, bo kilka sekund przed zanurzeniem poczuł lekki swąd ze swoich włosów...Szybko zacisnął usta w obronie przed panującą wokół wodą, następnie chciał wypłynąć, lecz poczuł na swoich barkach czyjeś dłonie, które mocno naciskają. Z każdą chwilą czuł, jak ilość powietrza w jego płucach maleje...W tym czasie Hao stał nad zanurzonym bratem i przytrzymywał go pod powierzchnią, po chwili jednak rozluźnił uścisk, by młody Asakura mógł wypłynąć, lecz to się nie stało. Złość w jednej chwili z niego wyparowała "Boże, co ja zrobiłem..?". Desperacko chwycił swojego bliźniaka i wyciągnął go ponad taflę jeziora, jednak Yoh nie dawał żadnych oznak życia.
- Yoh! Błagam, odezwij się! Nie możesz umrzeć! Położył brata na brzegu i zaczął rozpaczliwie nim potrząsać.
- Hao... Przestań mną trząść, bo to wkurzające... – odparł z trudem. Hao toczył ze sobą wewnętrzną walkę - z jednej strony miał ochotę rzucić się bratu na szyję, z drugiej porządnie mu przyłożyć.
Jednak świadomość, że o mały włos, a łagodny płomień życia jego brata zgasłby na dobre, przewyższył szalę. Upewniając się, iż Yoh nic już nie zagraża, przytulił go mocno do siebie.

- Braciszku... Tak się cieszę, że żyjesz... Gdyby coś Ci się stało...

- Nic mi nie jest - powiedział krótkowłosy jeszcze ochrypłym głosem.

- Przepraszam... Przesadziłem..

- Nie, to ja przepraszam. Nie powinienem był... - Opuścił ze wstydem wzrok, bojąc się spojrzeć swojemu bliźniakowi w oczy. Hao chwycił w dłonie głowę Yoh i zmusił go, by ten popatrzył mu w oczy. Przez chwilę wpatrywali się w swoje czarne tęczówki wyrażające te uczucia, które kłębiły się w ich wnętrzach.

- Mówiłem ci już, że cię kocham, braciszku? - spytał po pewnym czasie starszy z bliźniaków.
- Kilka razy - odparł z lekkim uśmiechem. - A ja tobie?

- Chyba coś wspominałeś - wyszczerzył się władca płomieni i poczochrał bratu jego mokrą fryzurkę. Ten zaśmiał się wesoło i również odwdzięczył się starszemu Asakurze za ten gest. I naglę tą słodką chwilę przerwał dobrze znajomy, nieco przerażający głos.

- Co wy tu robicie?! - Anna stała nieopodal chłopców z założonymi rękoma i wyczekiwaniem wymalowanym na twarzy.

- Yyy.... - Bracia nie mieli pojęcia, co odpowiedzieć, więc tylko wyszczerzyli się do niej niewinnie. Medium pokręciła jedynie głową z politowaniem, po czym odwróciła się, by ukryć uśmiech na twarzy.
- Za dziesięć minut obiad! - oznajmiła i zaczęła kierować swe kroki do domu. Bliźniacy wzruszyli tylko ramionami i pobiegli za nią. Po zjedzonym obiedzie i wieczornym treningu nadszedł czas, by odstresować się od dnia pełnego przygód. Chłopcy położyli się nad jeziorkiem i patrzyli wspólnie w gwiazdy, ciesząc się, że są tutaj razem i wiedząc dobrze, że dla obu życie bez tego drugiego straciłoby zupełnie sens. Yoh przysunął się do brata i oparł głowę o jego ramię, uśmiechając się delikatnie. Hao odwzajemnił gest, po pewnym czasie zapadając w sen.

Młodszy Asakura jeszcze przez chwilę leżał tak, rozmyślając nad chwilami spędzonymi razem z bratem, lecz w końcu uległ zmęczeniu i zasnął.

I tak oto skończył się kolejny dzień pełen niespodziewanym przygód i wydarzeń, które zapisały się w kartach historii braci i spowodowały, że ich wspólna więź splotła się jeszcze bardziej- nićmi braterskiej miłości, zaufania i szczęścia ze wzajemnej obecności.

Yohao: Mam nadzieję, że się podobało ^^ Dziękujemy za przeczytanie :D
A, i jeszcze małe info ode mnie - jeśli ktoś nie przeczytał jeszcze rozdziału 26, to serdecznie zapraszam ^^