14. Powoli do celu...

Ohayo!

Co tam u Was? Bo u mnie z deczka ciekawie, jak to mówią :D

Zapowiadał się zwykły piątek ze sprawdzianem z biologii, na który jakoś niezbyt chciało mi się uczyć... Ale nieważne. Zaczęło się od chemii... Od czasu pewnej pseudopomyłki (znaczy moim zdaniem to nie była pomyłka, ale pana zdaniem już tak) na kartkówce, pan zaczął się jakoś dziwnie na mnie patrzyć... Trochę jak Marco na uwięzionego Hao... Brr.. Potem na 2 lekcji zwolniła nas pani, która prowadzi kółko wokalne, abyśmy przećwiczyły piosenki na akademię z okazji dnia nauczyciela. Na 3 lekcji była biologia. I sprawdzian. O dziwo, z pierwszej części dostałam -bdb, a drugą zrobiłam całkiem bezbłędnie <zaciesz> :D Tak więc, albo mam jakieś głupie szczęście, albo KTOŚ nade mną czuwał... ^.^ Na następnych lekcjach znowu były próby - jak nie z wokalnego, to z teatralnego kółka (ambitna jestem, heh xD). I dowiedziałam się jeszcze, że razem z koleżanką będę prowadzić jakiś quiz dla nauczycieli i uczniów... Ogółem, to w całości zaliczyłam dzisiaj tylko dwie lekcje - w tym jedna to była wychowawcza :D (Tnm.. wychowawcza to świetny czas na pisanie :P) Normalnie zapowiada się... interesująco xD Dobra, rozgadałam się...

A teraz coś o rozdziale... Szczerze mówiąc - prawie w 90% pisany "na żywioł" xD Gomen, ale musiałam w końcu zakończyć ten nieskończenie długi dzień... (3 wyrazy pochodne od "kończyć" w jednym zdaniu... Hardcore :D). Ogółem, rozdział niezbyt mi się podoba.. No, może z wyjątkiem pewnego fragmentu, który pisałam siedząc w łóżku coś koło 23.30 ;D Ciekawe czy zgadniecie który to fragment... xD

Ok, nie będę już zanudzać. Tylko dodam jeszcze, że bardzo dziękuję za wszystkie miłe komentarze :D A, i ze względu na równą ilość głosów na Johna i Fausta zrobię podwójny spamik :) Rozdział dedykowany... wszystkim wielbicielom Johna! :D

14. Powoli do celu...

- Można wiedzieć po co ci one? – spytał John po wysłuchaniu prośby ognistego szamana.

- Yyy… Nie? – odpowiedział Hao z rozbrajającym uśmiechem.

- To dlaczego niby mam Ci pomóc?

- Bo ja też mogę ci się przysłużyć… - odparł tajemniczo długowłosy. Denbat spojrzał na niego z niedowierzaniem.

- Niby jak?

         Starszy z Asakurów dał mu ręką znak, aby się zbliżył. Po krótkim wahaniu X-laws nachylił się. Po usłyszeniu bardzo cichej wypowiedzi chłopaka, odsunął się i usiadł wyprostowany, opierając się o ścianę. Musiał zastanowić się nad tą interesującą propozycją.

         Tymczasem Hao przeniósł wzrok na swojego śpiącego braciszka. Szczerze mówiąc, trochę się obawiał, że ze względu na przyjaciół Yoh nie będzie chciał ryzykować. On sam nie miał pewności, czy dobrze robi. W końcu skoro zdecydowali się o niczym nie mówić, lepiej zrezygnować też ze wspólnego spędzania czasu… Ale przecież było to i tak niemożliwe. Władca płomieni dobrze wiedział, że nie potrafiłby teraz ignorować bliźniaka. W ciągu tego krótkiego czasu nawiązała się między nimi niezwykła więź, jaka cechuje niewiele rodzeństw. Ale czemu się tu dziwić? Byli dwiema połówkami jednej duszy. Nieważne, co się stanie, Hao będzie walczyć o brata. Teraz też. Jednak na razie wszystko zależy od odpowiedzi Johna…

- Niech będzie – odezwał się jasnowłosy. – Ale najpierw ty wywiążesz się ze swojej części umowy.

- Spodziewałem się, że to powiesz – westchnął Asakura, jednak w głębi duszy był całkiem zadowolony. Jego plan ma szansę się powieść.

         „Może to chore, ale to jedyny sposób na ratunek… Kto by pomyślał, że zawrę pakt z kimś z X-laws?” (Yohao – Ja xD) [Ren: Cicho! Zamiast się wygłupiać, pisz dalej!! Chcę w końcu wiedzieć, co się stanie!] Och, no dobra… „Teraz pozostaje mi tylko wymyślić sposób na Meene… Ale to nie powinno być trudne” – pomyślał Hao.

         Tymczasem strażnik zajęty był kalkulowaniem w myślach korzyści dla uwięzionego szamana, które wynikały z zawartej przed momentem umowy. Prośba była przecież dosyć nietypowa… „Do czego przydadzą mu się…? Nie! Przecież to bez sensu! Nie ma żadnego logicznego wytłumaczenia! Przecież nie pomogą mu w ucieczce! Czyli, że ja nie robię nic złego… No bo co? Może po prostu mu się nudzi i chce czymś zająć ręce? … Aaaa!!! Nic nie rozumiem!!” – umysł Johna był nieco^^ zdesperowany :P. Ale zostawmy może naszego biednego kolegę z własnymi myślami i pozwólmy naszym szamanom w końcu się wyspać. (Nie wiem, czy zauważyliście, ale ten dzień trwa już chyba od czterech notek!)

♥♥♥

         Znajdował się w jakimś ciemnym pomieszczeniu. Chociaż właściwie ciężko było powiedzieć, czy to to ma jakiś kraniec, ponieważ widoczność ograniczona była niemalże do minimum. Jak wyprostował rękę, z trudem udawało mu się dojrzeć dłoń. Otaczała go przerażająca cisza. Nagle poczuł na ramieniu czyjąś dłoń. Odwrócił głowę i zobaczył twarz Marco. Ale nie była to normalna twarz. Oczy nieobecne, nabiegłe krwią, rozszerzone do granic możliwości źrenice i blada, prawie biała skóra. Brudne, posklejane włosy. Usta sine, jakby ich właściciel spędził zbyt dużo czasu w zimnej wodzie. Jak topielec… Oprócz tego poszarpany strój poplamiony karmazynową cieczą.

         Chciał krzyknąć, lecz żaden głos nie wydobył się z jego gardła. Wtem z ciemności poczęły wyłaniać się kolejne, równie przerażające postaci: Porf, Cebin, Larch i Chris. Przerażony chłopak odbiegł kilka metrów, jednak potwory ruszyły za nim. Chyba nietrudno wyobrazić sobie strach, jaki musiał odmalować się na jego twarzy, gdy zdał sobie sprawę, że kiedy Marco i jego „kompani” znajdują się blisko, on sam zaczyna tracić nad sobą panowanie, a jego skóra blednie. Zamieniał się w jednego z nich.

         Począł uciekać najszybciej jak to było możliwe. Stwory ruszyły za nim. W pewnym momencie potknął się i upadł. Odwrócił na moment głowę i spojrzał za siebie. Pseudo X-laws stali nad nim, a za nimi pojawiła się ogromna, ponad dziesięciometrowa „żelazna dama” (w tym wypadku chodzi o narzędzie tortur, tnm). „Drzwi” owego „mieszkanka” otworzyły się z przeraźliwym zgrzytem, a oczom nastolatka ukazał się koszmarny widok. Iron Maiden Jeanne, zazwyczaj taka urocza, teraz wyglądem przypominała te paskudztwa z horrorów. Spojrzała na niego swoimi czerwonymi jak krew oczami i wybuchła przeraźliwym śmiechem. Ponownie poczuł, że jego skóra blednie, a przez twarz przebiegają nieprzyjemne skurcze. Jak na komendę, czworo X-laws zaczęło zbliżać się do chłopaka.

- Jesteś jednym z nas… - odezwał się strasznym głosem Marco.

         Resztkami sił wstał i zaczął biec. Mimo, że prawie nic nie widział. Nagle zobaczył przed sobą sylwetki dwóch znanych postaci: Johna i Meene. Na szczęście, ich wygląd był normalny. Oboje uśmiechali się i rękami dawali mu znaki, żeby do nich podbiegł. Czując za sobą zbliżających się oprawców, niewiele myśląc kilkoma susami znalazł się przy przyjaciołach. Ledwie co się do nich zbliżył, tuż przed nim wyrosła ściana ognia. Denbat i panna Montgomery popatrzyli na niego, po czym wkroczyli w płomienie. On sam również chciał to zrobić, zwłaszcza, gdy zdał sobie sprawę, że towarzyszom nic się nie stało. Jednak wtedy GO zobaczył. Zaraz za ścianą ognia stał lekko uśmiechnięty Hao i wyciągał do niego rękę.

- Nie! Nie dołączę do ciebie! – usłyszał własny głos.

- Albo pozwolisz mi się uratować, albo na zawsze staniesz się taki, jak oni – powiedział szatyn.

- Szybko! Chodź do nas! – krzyknął zza płomieni John. – On naprawdę się zmienił! Uratuje cię!

- Chodź do nas – tym razem głos należał do Yoh. Młodszy z Asakurów pojawił się obok brata.

- Nie bój się! – krzyknęła Meene – Już! Teraz! Oni zaraz tu będą!

         Chłopak stał i rozglądał się niepewnie. Do wyboru miał przerażających X-laws lub Hao. Co robić? Co…? Nagle Marco i Cebin rzucili się w jego stronę. Już prawie go złapali, gdy wtem…

- Lyserg! Lyserg!

         Otworzył oczy i od razu poraziło go trochę zbyt jasne światło. Ostre promienie słoneczne oświetlały jego twarz, dostając się do niewielkiego pokoiku przez okno dachowe. Przetarł ręką swoje oczęta wyostrzając nieco obraz. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że ktoś się nad nim nachyla. Jasne włosy, zielone oczy, w których malował się niepokój…

- Wszystko gra? Krzyczałeś, więc na wszelki wypadek wolałam zajrzeć i sprawdzić, co się dzieje.

- Nic mi nie jest. Dziękuję Meene – uśmiechnął się zielonowłosy. – Po prostu miałem zły sen… Która godzina?

- Ósma – jak na zawołanie odezwał się budzik chłopaka (też bym chciała tak się wylegiwać… ) Blondynka zaśmiała się i wyłączyła alarm. – Dobra, skoro wszystko gra, to ja cię tu zostawiam. Za dziesięć minut śniadanie.

- Jasne, dzięki – powiedział Diethel wstając z łóżka i podchodząc do niewielkiej komody.

- A, i pamiętaj, że razem z Johnem i Marco oprowadzamy dzisiaj inspektora po zamku.

         Na dźwięk imienia przywódcy X-laws, Lyserga przeszedł lekki dreszcz ze strachu. Upiorna twarz pojawiła się ponownie przed jego oczami, a on sam jakby opadł z sił. Musiał przytrzymać się nieszczęsnej szafki, aby nie zaliczyć bliskiego spotkania z podłogą. Zaniepokojona Meene podbiegła zaraz i przytrzymała go.

- Lys! Co się stało?

- Ja… przepraszam, straciłem równowagę…

         Dziewczyna spojrzała na niego z troską, a następnie przytuliła mocno. „Tak jak… matka…” – pomyślał chłopak. O dziwno, na myśl o mamie nie poczuł tego silnego bólu i nienawiści do Hao, jakie zwykł był odczuwać. Nie, była to raczej gorycz, niby smutne wspomnienie. Meene pogłaskała go uspokajająco po włosach i pocałowała w czoło.

- Już dobrze? – spytała patrząc mu w oczy.

- Tak. Dzięki – odpowiedział młody Anglik i uśmiechnął się. Panna Montgomery odsunęła się po chwili i wyszła. W drzwiach zawołała jeszcze tylko:

- Do zobaczenia na śniadaniu!

♥♥♥

         W jadalni, jeszcze niedawno tak cichej i spokojnej, panował zwykły śniadaniowy gwar. Podłoga, którą zaledwie parę godzin wcześniej Lyserg wymył porządnie, znów doprowadzona została do „normalności”. No, może nie było tam plam z sosu i rozlanego mleka, z którymi przyszło mu się męczyć tej nocy… Ogółem, normalka. Zwykły dzień. Wszyscy, jak to mieli w zwyczaju, na porannym posiłku ubrani byli w cywilne stroje. Tylko na wyjścia lub specjalne okazje wkładali oficjalne mundury. Było to dużo praktyczniejsze i na pewno bardziej wygodne :D. Ten dzień nie różnił się zbytnio od poprzednich spędzonych w budynku „Urzędu Sprawiedliwości”. Zgodnie z ustaloną regułą, nikt nie był zmuszany do pobudki przed 8 rano (Rzecz jasna, jak komuś zależało, to nie ma sprawy xD). Na śniadanie również można było przyjść o dowolnej porze, byle tylko zmieścić się między 7.30 a 9.00. (Dobra, poopowiadałam trochę o życiu naszej Białej Mafii <thx Kasumi ^^>, to możemy wrócić do historii…)

         Larch i Chris stali przy ekspresie do kawy i sprzeczali się, który rodzaj jest lepszy: cappuccino czy expresso, Cebin przygotowywał sobie tosty, a Porf siedział już przy stole, zajadając się jajecznicą z bekonem. Widok tej czwórki towarzyszy wystraszył nieco zielonowłosego chłopaka, jednak gdy pierwszy szok minął, starając się nie okazywać niepokoju, powiedział wszystkim „Dzień dobry”.

         Nigdzie nie było Marco ani Iron Maiden Jeanne. Chociaż ich nieobecność nie stanowiła niczego niezwykłego. Blondyn zwykle przychodził bardzo późno, a czerwonooka przywódczyni X-laws nie ruszała się poza swoje żelazne mieszkanko.

         Najbardziej zaskoczył go jednak widok Johna, niosącego na tacy dwie filiżanki kakao w stronę siedzącej opodal Meene.  Jasnowłosy miał na sobie wyjątkowo elegancki strój: białą koszulę, rozpiętą do połowy, ciemne jeansy, luźno zawiązany czarny krawat, a także niewielką różową różyczkę w kieszonce górnej części garderoby. Nachylił się nad siedzącą dziewczyną i, niczym kelner w pięciogwiazdkowej restauracji, postawił przed nią filiżankę z gorącym napojem. Zaskoczona dziewczyna odwróciła się, by popatrzeć komu zawdzięcza ten czekoladowy podarunek. Na widok Denbata uśmiechnęła się, a na jej twarzy pojawił się rumieniec. John przysiadł obok niej i coś cicho powiedział. Jednak śniadaniowy gwar nie pozwolił już usłyszeć, co.

         Tymczasem Lyserg podszedł do ustawionego pod ścianą blatu, na którym znajdowały się różne przysmaki. Zrobił sobie kanapkę z serem, sałatą, pomidorem i majonezem (coś takiego sprzedają w szkolnym sklepiku xD). Do tego jajko na miękko i herbata z miodem i cytryną. Zadowolony z czekającego go smacznego posiłku, usiadł przy głównym stole, kilka krzeseł od naszej kochanej pary *.*

♥♥♥

         Obudził go stłumiony przez wszechobecne siano (rano dołożyli świeże ^^) odgłos kroków. Nauczony reagowania na nawet najcichsze dźwięki, natychmiast otworzył oczy. Początkowo nie zauważył niczego niezwykłego, jednak zaraz potem jego uwagę przykuł jakiś ruch w ciemnym rogu pomieszczenia. Hao? Spojrzał na miejsce, gdzie ostatnio widział ognistego szamana. Teraz, obok krat spał sobie spokojnie… Yoh?! Niemożliwe! To pewnie tylko zbieg okoliczności… A co, jeśli długowłosy zrobił coś złego jego przyjacielowi…?

         Na wszelki wypadek podszedł ostrożnie do leżącej postaci. Mimo, że za nic w świecie nikomu by się nie przyznał, w głębi duszy niepokoił się o towarzysza. Poczuł wielką ulgę, gdy stwierdził, że młodszemu Asakurze nic się nie stało. W takim razie, dlaczego Yoh położył się akurat w miejscu, gdzie przed kilkoma godzinami siedział Hao?

         „Ehh…”- pomyślał Ren. – „Czemu we wszystkim muszę się doszukiwać drugiego dna? To równie dobrze może być tylko zbieg okoliczności…”

         Spojrzał na dzwonek wyroczni, odkrywając skórzany rękaw płaszcza. Godzina? Coś koło dziesiątej rano (znaczy „rano” dla śpiochów takich jak ja ^.^). Ciekawe, co porabia Jun… Czy dziewczyny bardzo się o nich martwią? „To bez sensu! Tak nie może być, żebyśmy byli więzieni razem z tym piromanem przez tych szurniętych psycholi! Niedoczekanie! Trzeba natychmiast wymyślić jakiś plan…”

         W tym momencie usłyszał czyjeś pospieszne kroki. Dokładnie, kilku osób.

- Nie, naprawdę nie ma tu po co przychodzić! – dał się słyszeć lekko zdesperowany głos Marco. – Jak już mówiłem, jest tu mnóstwo kurzu, wilgoci… Jak to w piwnicach…

- Przepisy BHP oraz zalecenia Sanepidu są chyba dość wyraźne – odezwał się ktoś szorstkim, przemądrzałym tonem. – Mam sprawdzić WSZYSTKIE pomieszczenia.

         Jeszcze kilka kroków i po chwili oczom szamana ukazali się Marco, John Denbat, Lyserg, blondynka, której imienia nie mógł sobie w tej chwili przypomnieć i jeszcze jakiś dziwny facet o wyglądzie typowego biznesmena. Miał ciemne, krótko przystrzyżone włosy, mały wąsik i okulary. Cechował go dość spory wzrost i trochę zbyt chuda sylwetka. Trzymał w ręce jakiś notes, w którym prawie bez przerwy coś zapisywał. Ren miał dziwne wrażenie, że gdzieś już go widział… Nagle, mężczyzna podniósł wzrok znad notatek i wbił go w Chińczyka. Fioletowowłosy spokojnie wytrzymał jego spojrzenie.

- A to co ma być? – spytał inspektor odwracając się w stronę Marco.

- Yyy… To są… - blondyn najwidoczniej nie potrafił znaleźć rozsądnej odpowiedzi. Zaraz chyba jednak coś mu zaświtało, bo nieco pewniej dodał – Są to niebezpieczni przestępcy, trzymani tu ze względu na działalność w służbie złu.

- Doprawdy? – ton tej wypowiedzi można by określić czymś w stylu ironicznego „urzekła mnie twoja historia”.

- Ależ tak!

- Co w takim razie zrobił… tamten chłopak z czubem na głowie? – chyba łatwo się domyślić, jaką minę musiał mieć po tych słowach Ren…

- On…tego…

- Proszę mi powiedzieć, ilu więźniów jest w tej celi?

- Ymm… Zdaje się, że siedmioro…

- A wymiary celi to…?

- Jakieś… pięć na dziesięć metrów?

- Pięć na dziesięć… - i znowu ten przemądrzały ton. Inspektor zapisał coś na kartce, a następnie wyrecytował – Zgodnie z prawem odnośnie więzień i więźniów, artykuł 27, paragraf 17, podpunkt g/a, cytuję „Każdy więzień nieskazany przez sąd, trzymany w celach bez dostępu promieni słonecznych, powinien mieć do dyspozycji przestrzeń o powierzchni, co najmniej dwudziestu metrów kwadratowych.” Zdaje się, że mamy tu poważne wykroczenie… O pięciu ludzi za dużo…

         Na widok min X-laws, Tao miał ochotę wybuchnąć śmiechem. Zaraz potem jednak przypomniał sobie o swoim fochu na służbistę, więc uspokoił się.

- Pozwolicie państwo, – tu urzędnik zwrócił się do całej czwórki w białych mundurach – że przejdziemy na którąś z wyższych kondygnacji i omówimy całą sprawę. Obawiam się, że mamy tu trochę do ustalenia…

 I to by było na tyle :D Nie wiem czy się domyśliliście, że fragmentem pisanym przed północą był oczywiście koszmar Lyserga :)

A teraz obrazki!

Wstawiam nieco mniejsze, jak chcecie powiększyć, wystarczy na nie kliknąć :D 

Najpierw zapraszamy Fausta!

 Ten obrazek jest przeuroczy ^^

 A teraz... JOHN!

 Dobra, wiem, że ten obrazek nieco dziwny...
Ale on ma tu taką fajną minę :D

 I... jeszcze jedno... Otóż po długim namyślaniu się postanowiłam pokazać Wam mój pierwszy rysunek Johna :D Nie jest on co prawda zbyt duży i nie wiem czemu coś mnie naszło, żeby rysować trzymając kartkę na ukos... A niestety skaner nie rozumie, że da się w ten sposób rysować.. Tak więc z góry wielkie gomen za problemy z szyją :D

 Wiem, wiem... Artystka ze mnie żadna... Ale i tak wyszło lepiej niż się obawiałam :D

Przepraszam za moje rozgadanie... Następna notka mam nadzieję pojawi się do wtorku :)

Sayonara!