17. Gdyby fanatyzm był dyscypliną sportową, Marco zdobyłby medal olimpijski^^

     Ohayo! 

Heh xD Zapewne zastanawia Was dzisiejszy tytuł... Cóż, powiedzmy, że miałam wenę twórczą ^^ Ale niestety... tylko na tytuł =.= Naprawdę... Moim zdaniem ten rozdział jest nudny, nijaki i ogólnie do skasowania... Ale nie mam żadnego pomysłu co tu wcisnąć, a gdybym tak szybko ciągnęła akcję, to wszystko wyszłoby nienaturalnie i w ogóle fe... 

Teraz drobna sprawa - kochany Anonimie, dziękuję Ci za miły komentarz^.^. Mogłabym jednak dowiedzieć się, kim jesteś..? Jakoś tak wolę znać imiona albo nicki czytelników =)

Hmm... Coś jeszcze miałam powiedzieć i nie wiem co... Yyy.... A tak! Może zauważyliście, że tu obok --> pojawił się pewien obrazek^^ Jest to mój duch-stróż. Nazywa się Will Treaty i jest zwiadowcą <3 Ogólnie to moja największa miłość, zaraz po bliźniakach^^ Co prawda wątpię, żeby się odzywał, ale może kiedyś... Will, przywitaj się!

Will: Witam... *posyła tajemnicze spojrzenie spod kaptura płaszcza*

Jak ktoś czytał "Zwiadowców", to wie o co chodzi :D

Dobra, nie gadam tyle. Rozdział dedykuję fanom Johna *.*

17. Gdyby fanatyzm był dyscypliną sportową, Marco zdobyłby medal olimpijski^^

Przechodził akurat obok wejścia do sypialni, gdy usłyszał głos przyjaciela:

- Hao… Ty idioto…

         Zaskoczony, podsunął się do drzwi i zajrzał do środka. Jego szok zwiększył się jeszcze bardziej, gdy zobaczył, że Yoh klęczy z pochylona głową, a na pościel przed nim kapią łzy. W ręce trzymał jakąś karteczkę. Manta czuł, że Asakura chciałby być teraz sam, jednak nie potrafił go zostawić. Widząc, że szatyn nie przejawia skłonności do uspokojenia się, powoli wszedł do sypialni.

- Yoh… Co się stało? – spytał cicho. Starał się mówić wolno i spokojnie, aby zbytnio nie zaskoczyć przyjaciela. Jednak zdruzgotany właściciel pomarańczowych słuchawek i tak aż podskoczył ze strachu.

- M-Manta?! – odwrócił głowę w kierunku jasnowłosego, bezskutecznie próbując ukryć łzy pod brązowymi kosmykami. Wyglądał naprawdę strasznie. Zaczerwienione oczy i policzki, szybki oddech i lekkie drżenie były idealnymi dowodami na to, że nic nie jest w porządku.

- Co się dzieje Yoh? – zapytał ponownie zaniepokojony Oyamada.

         Szatyn spojrzał na niewysokiego z niepewnością. W końcu dał mu znak ręką, aby się zbliżył.

- Nie mogę… Nie mogę tu bezczynnie siedzieć – wyszeptał Asakura. – On…mnie potrzebuje… - z jego oczu ani na chwilę nie przestawały płynąć łzy.

- Kto? – spytał zdziwiony Manta.

- Hao… - wypowiedział to tak cicho, prawie bezgłośnie.

- Co?! – zaskoczony jasnowłosy chłopak, nie potrafił wykrztusić nic więcej.

         Yoh jednak nic nie powiedział. Ukrył twarz w dłoniach i usiadł z podkurczonymi nogami.

- Jak to? Przecież…

- To…mój brat… - wyszeptał tylko słuchawkowy szaman.

- Ale to morderca! Jest zły!

- Nie mów tak o nim! – krzyknął wyraźnie wściekły Asakura. – Zresztą… On nie jest zły!

- No co ty? Yoh…

- CO TU SIĘ DZIEJE?! – w drzwiach pojawiła się niezadowolona Anna. – Manta! Przecież wiesz dobrze, że Faust zabronił… - przerwała, widząc załamanego narzeczonego. Jej głos natychmiast złagodniał. – Yoh… Co się stało?

- Anno…ja…

         Nie mógł już dłużej w sobie tego tłamsić. Podszedł do Kyoyamy i przytulił się do niej. Dziewczyna nie protestowała. Opiekuńczo pogłaskała go po głowie. Przez chwilę łkał cicho w jej ramionach. Gdy poczuła, że się już nieco uspokoił, delikatnie odsunęła go od siebie.

- O co chodzi?

         Chłopak westchnął. Spojrzał na siedzących obok przyjaciela i ukochaną.

- Prosił mnie by nikomu nie mówić… Ale ja tak nie potrafię… Wy jesteście moimi najbliższymi przyjaciółmi. Błagam, obiecajcie, że nikomu nie powiecie…

         Anna i Manta spojrzeli po sobie, a następnie przenieśli wzrok na załamanego szatyna.

- Obiecujemy – powiedziała cicho dziewczyna.

- Nie mogę tu z wami zostać Anno. Muszę uratować Hao.

- Że co?!

- On… Zaczęło się od naszej turniejowej walki. Ja…my… Sam nie wiem, jak to się stało. Ale wtedy pojawili się X-laws i uwięzili mnie. To przez nich na arenie pojawiła się ta dziwna mgła. Hao poddał się, aby mnie ratować.

         Na twarzach obojga słuchaczy pojawiło się zaskoczenie. Nie spodziewali się czegoś takiego. Jednak słuchawkowy kontynuował.

- Chciałem wam, powiedzieć, ale… Nie mogłem czekać. Wiem, że to się wydaje nieprawdopodobne, ale Hao naprawdę zmienił się przez te kilka dni. Już nie chce zniszczyć ludzkości. To mój brat, kocham go i muszę mu pomóc. On… nie wiem co konkretnie zrobił, ale prawdopodobnie zawarł pakt z tymi psycholami, żeby nas ratować. Już drugi raz się dla mnie poświęcił! Nie mogę tu siedzieć bezczynnie, kto wie, co oni mu zrobią!

         Kyoyama i Oyamada byli w totalnym szoku. Nie wiedzieli co powiedzieć. Chyba jeszcze nigdy nie widzieli Asakury w takim stanie. Pomimo  rozpaczy, w jego oczach widać było zdeterminowanie. Nawet, gdyby chcieli, to i tak nie udałoby się im powstrzymać szatyna. Tylko jak to możliwe, że w ciągu tak krótkiego czasu, Hao stał się dla Yoh tak ważny…?

- To jak? Mogę na Was liczyć? – w głosie chłopaka było tyle smutku i błagania, że chyba nikt nie potrafiłby mu odmówić…

♥♥♥

         Marco znęcał się nad nim jeszcze przez jakiś czas. Po dość długim czasie, wykończony chłopak stracił przytomność. Dopiero wówczas,  blondyn „łaskawie” dał mu spokój…

         Obudził się w jakimś ciemnym lesie. Otaczała go jednak niepokojąca cisza, zupełnie jakby całe życie się stąd wyniosło. Wiatr nie szumiał w koronach drzew, nigdzie nie było widać żadnych zwierząt. Zupełnie jakby ktoś wyłączył głos.

         Wstał i rozejrzał się uważnie. Między grubymi, pokrytymi mchem pniami dojrzał jakąś czarno-pomarańczową sylwetkę. Ruszył w tamtym kierunku. Po kilkunastu krokach znalazł się na małej polance. Na pierwszy rzut oka nigdzie nie zauważył owej postaci. Dopiero, gdy wyszedł na środek łączki, dostrzegł ją, a właściwie GO, siedzącego na gałęzi jednego z drzew. Jego serce wypełniła radość i wielka ulga.

- Yoh! – zawołał uradowany. Bliźniak zeskoczył na ziemię i podszedł do Hao. – Tak się cieszę, że cię widzę!

- Ja też się cieszę braciszku – odparł słuchawkowy szaman i przytulił się do brata.

- Gdzie jesteśmy? – spytał władca płomieni.

- Hmm… Zdaje się, że w lesie – odpowiedział Yoh z powalającą szczerością. Hao uśmiechnął się tylko i poczochrał bratu włosy.

- Amerykę odkryłeś, Sherlocku…

         Weszli razem między drzewa. Z początku przedzierali się przez gęste zarośla, aż dotarli do niewielkiego jeziorka, którego błękitna tafla lśniła w blasku słońca. Cisza, mimo że nadal im towarzyszyła, przestała wydawać się taka groźna. Nie wiadomo tylko, czy właśnie to pozorne uczucie bezpieczeństwa nie było powodem do obaw…

         Długowłosy podszedł do brzegu i przykucnął, aby się napić. Jednak nie udało mu się zanurzyć rąk w chłodnej wodzie. Zaledwie kilka centymetrów od tafli jeziorka, natrafił na niewidzialną przeszkodę. Kiedy namyślał się nad tym niecodziennym zjawiskiem, usłyszał krzyk brata.

- Zostaw mnie! Puszczaj! Niee!

         Momentalnie się odwrócił. To, co zobaczył zmroziło mu krew w żyłach. Marco trzymał wyrywającego się Yoh i przykładał mu ostrze noża do gardła.

- Zostaw go! – krzyknął Hao. Chciał przywołać ducha stróża, lecz nie udało mu się to.

- Nie – Lasso uśmiechnął się wrednie. Następnie uważnie zmierzył wzrokiem ognistego szamana i szybkim ruchem wbił Yoh nóż w bok. Młody Asakura spojrzał ze smutkiem na brata, jęknął głucho i osunął się bezwładnie na ziemię.

- Nieee!!!!

         Gwałtownie otworzył oczy. Leżał na łóżku w jakimś niewielkim pomieszczeniu. Podeszła do niego pewna znana mu blondynka.

- Właśnie chciałam cię obudzić. Miałeś koszmary? Krzyczałeś przez sen – powiedziała szeptem. Hao odetchnął z ulgą . A więc to był tylko sen.

- Meene…? – spytał nie do końca przytomnie. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z niecodziennej sytuacji. – Gdzie ja jestem?

- Ćśś… - przyłożyła palec do ust. – Jesteśmy w pokoju Johna. Gdy zemdlałeś, Marco kazał Chrisowi cię wynieść. Uznaliśmy jednak, że nie powinieneś leżeć na podłodze w takim stanie – wskazała na jego podrapane, posiniaczone ręce i twarz. Jego lewe przedramię zostało już opatrzone, a zaschnięta krew starta z dłoni i policzków.

- My…? Czyli kto? – jakoś nie wierzył, że np. taki Lasso zrobiłby dla niego coś miłego…

- John i ja – dziewczyna uśmiechnęła się lekko.

         Tymczasem Asakura powoli przetwarzał zasłyszane informacje. Tylko jedno mu w tym wszystkim nie pasowało.

- Dlaczego mi pomogliście?

         Panna Montgomery nieco się zawstydziła. Nie patrząc na rannego chłopaka odpowiedziała cicho:

- Wiesz… Nie wszyscy tutaj jesteśmy bezwzględnymi fanatykami… Zresztą, niezależnie, sojusznik czy wróg, gdy ktoś potrzebuje pomocy, to się mu jej udziela. Tak zawsze mnie uczono… - na chwilę przerwała i zamyśliła się, w końcu niemal bezgłośnie dodała – To, że jesteśmy członkami X-laws nie oznacza, że popieramy wszystko, co robi Marco. I nie wszyscy jesteśmy tutaj…z własnej woli…

         Mimo iż długowłosy zdawał sobie z tego sprawę, słowa blondynki wywołały u niego zaskoczenie. Mówiła to trochę tak jakby nie do końca wiedziała czy dobrze robi. Trochę jak zagubione dziecko. Tak jak on, gdy nie widział już sensu w zabijaniu i tworzeniu królestwa szamanów… Ale o co chodzi z tym „nie jesteśmy tu z własnej woli”?

         Te rozmyślania przerwało nagłe wpadnięcie Johna (oczywiście nie dosłownie xD). Był zziajany i wyglądał na nerwowego.

- Marco…chce…żeby Hao…spotkał się…z…Jeanne…Teraz… - wydyszał Denbat.

         Meene, nieco wystraszona, wydała z siebie cichy pisk i spojrzała niepewnie na leżącego na łóżku chłopaka. Hao usłyszał przypadkiem jej myśli: „A co, jeśli Jeanne dowie się, że mu pomogliśmy…?”

- Spokojnie – odezwał się Asakura. – Umiem blokować swój umysł. Nie wydam was.

         Zaskoczona Kanadyjka (taak… Meene pochodzi z Kanady. Sama zaczynam się siebie bać – coś za dużo wiem o X-laws… ^^) niepewnie spojrzała na szatyna.

- Przepraszam cię, ale wyjątkowo głośno myślisz – usprawiedliwił się Hao z rozbrajającym uśmiechem.

♥♥♥

         John odprowadził go aż pod drzwi owej „Białej Sali”, jak zwykli ją nazywać X-laws. Następnie ostrożnie zapukał i po usłyszeniu krótkiego „Wejść!”, wpuścił młodego szamana do środka. Sam zaś, gdy tylko podwoje (podobno synonim…) się zamknęły, zajął stanowisko obserwatorskie przy dziurce od klucza xD.

         Wewnątrz, Hao zastał tylko Marco czytającego jakąś gazetę („Miesięcznik Psychopaty” :D) i Lyserga, gorączkowo studiującego treść jakiejś niewielkiej książeczki (nie, to nie to co myślicie ^^ Nie tym razem xD). Blondyn jakby nie zauważył Asakury. Przerzucił spojrzenie na zielonowłosego i zawołał do niego:

- Ucz się, ucz! Jeśli chcesz dorównać wiedzą pozostałym, musisz nadrobić jeszcze ponad rok nauki. To, że przeczytałeś „1001…” i „2002…”, nie znaczy, że nie masz zaległości.

         Diethel pokiwał gorliwie głową i wrócił do lektury. Tymczasem, okularnik łaskawie raczył zwrócić uwagę na czekającego władcę płomieni. Zmierzył szatyna uważnym wzrokiem, aż zatrzymał się na jego lewym, opatrzonym przez Meene, ramieniu. Nie przestając wpatrywać się w nieszczęsną rękę Haosia, wstał i podszedł do długowłosego. To, co wydarzyło się później, trwało zaledwie kilka sekund.

- Ty złodzieju! – krzyknął Lasso, zamachnął się i mocno uderzył biednego chłopaka w twarz. Ognisty szaman zachwiał się. Z jego noska popłynęła krew. Instynktownie, chciał zawołać swojego ducha stróża, jednak jego kochanego, ciepłolubnego stworzonka nigdzie nie było. No tak… Mógł się spodziewać, że X-laws zabiorą mu SoF.

- Co ja takiego zrobiłem…? – spytał cicho.

- Ukradłeś bandaże!

         Asakura nic nie odpowiedział. Co prawda, nie ukradł niczego, ale dla Marco każdy powód jest dobry, byle tylko się nad nim poznęcać… T.T Nie było sensu się spierać. Marco jednak nie poprzestał na jednym uderzeniu. Już drugi raz w ciągu tego dnia chwycił szatyna za jego śliczną czuprynkę i gwałtownie uniósł w powietrze.

         Znęcał się nad chłopakiem jeszcze przez jakiś czas, wywołując… niezbyt miłe odczucia zarówno u Hao, jak i u siedzącego obok Lyserga. W końcu pozostawił go obolałego, leżącego na podłodze. Świeżo zasklepiona rana na ręce znów się otworzyła, a bandaż zaczął przybierać czerwoną barwę.

         Starając się nie zważać na ból, podniósł się z ziemi i spróbował wstać. Jednak podpieranie się rannym ramieniem nie było najlepszym pomysłem i wysiłek ognistego szamana poskutkował jedynie przetoczeniem się na brzuch.

- A co…z Jeanne…? – spytał prawie bezgłośnie.

- Dla ciebie pani Jeanne! – krzyknął Marco, a Asakura zapragnął ponownie stracić świadomość. Byle tylko uwolnić się od tego bólu, byle oddalić się od tego psychopaty… Lasso kontynuował – Zaraz zabiorę cię do Jeanne. Chociaż i tak nie jesteś godny z nią rozmawiać…

         Blondyn dość brutalnie chwycił długowłosego za kołnierz pelerynki i sprowadził go do pionu. W tym samym momencie, do Sali wpadł przerażony Larch. Tym razem dosłownie „wpadł”, bo nie zauważył czającego się przy dziurce do klucza Denbata i razem z nim znalazł się w środku w trybie natychmiastowym, niemal wyważając drzwi. Biedny John został przygwożdżony do podłoża przez…ekhem…dość masywne cielsko Diarca. Amerykanin wstał zaraz, nieświadomie wykorzystując głowę naszego romantyka jako podpórkę. Pragnąc jak najszybciej stanąć przed Marco, spróbował biec, lecz tym razem na przeszkodzie stanęła mu ręka Anglika. Larch po raz kolejny runął jak długi tuż pod stopami nieco^^ zażenowanego okularnika. Wreszcie, pechowcowi udało się podnieść i wydyszeć:

- Przybyli…inspektorowie…

Ok, to wszystko^^

Znaczy, jeśli chodzi o tekst. Bo oczywiście jak zawsze czeka nas jeszcze spamik z obrazkami *.*

Zanim wkleję obiecany temacik, chcę się pochwalić tym ślicznym obrazkiem z Johnem i Meene, który udało mi się wczoraj znaleźć:

Oni są tacy kawaii^^

A teraz już "Bliźniaki i zwierzaki", czyli znając Haosia - duużo miauczenia^^

(przypominam - kliknij aby powiększyć)

Tak, żeby nie były same koty^^

Przetrwaliście tą notkę? Podziwiam *.* Mam wielką nadzieję, że następny rozdział będzie ciekawszy. Chciałabym już skończyć motyw z dręczeniem Haosia... :( Ehh...

To teraz ankieta:

- Anna

- Pirika

- Jun

Dajmy dziewczętom się wykazać^^

Buziaki i do next *.*