16. Jak wiele zależeć może od kilku słów...

Ohayo!

Dobry wieczór! Jestem strasznie happy :D

Ogólnie mam głupawkę xD. Może dlatego, że gadam już chyba ze cztery godziny z pewną osobą :D

No nic, nieważne.

Ten rozdzialik jest zapewne najdłuższym w mojej karierze... Mam nadzieję, że jakość też będzie znośna :D

Dobra, nie rozpisuję się, bo ktoś się niecierpliwi ^^

Rozdział dedykuję Spokoyoh za to, że wytrzymała pisanie ze mną przez tak dłuugi czas i za pokazanie przecudnych słuchawek i kolczyków *.* TEŻ TAKIE CHCĘ!! Mam nadzieję, że rozdział Cię nie rozczaruje ^.^

Na koniec, obrazki z Tamao <3.

16. Jak wiele zależeć może od kilku słów...

Pisał chyba przez pół nocy, aż w końcu zmorzył go sen. Nie spał jednak zbyt długo, może kilka godzin. Gdy się obudził, była 4.00, a stanowisko strażnika obejmował Porf Griffith. Trzeba przyznać, że ten członek X-laws wywoływał w Hao pewien strach. Nie wiadomo, czy z powodu swojego dojrzalszego wieku, strasznych wynalazków, czy też po prostu nieco nietypowego wyglądu. Nie mniej jednak, ognisty szaman ucieszył się na jego widok. Misji, którą musiał wypełnić, nie chciał mimo wszystko powierzać Johnowi.

            Jeszcze raz rzucił okiem na napisany przez siebie tekst. Następnie westchnął i, nie zważając już nawet na obudzonych przyjaciół brata wstał i z drżącym sercem ruszył w stronę krat.

- Czego chcesz?! – warknął mężczyzna w białym mundurze.

- Chcę, żebyś przekazał to Marco – odpowiedział szatyn pokazując list.

- Co to jest?

- To jest… - ściszył głos – wiadomość dla Marco.

            Porf spojrzał na Asakurę nieufnie i po krótkim wahaniu chwycił wyciągniętą przez chłopaka kartkę. Oczywiście nie byłby sobą, gdyby nie zabrał się od razu do czytania. Po kilku pierwszych linijkach ponownie przeniósł wzrok na Hao.

- Kto by pomyślał… No, no… Może w tym szaleństwie Marco jest metoda…

            Władca płomieni nic nie powiedział. Stał tylko i czekał na odpowiedź.

- Niech będzie. Zostało mi jeszcze 10 minut warty, a potem oddam list Marco,

            Szatyn pokiwał potakująco głową. Następnie odwrócił się i zdecydowanym krokiem podszedł do przeciwległej ściany, odprowadzany podejrzliwym wzrokiem Rena, Choco, Horo i Fausta oraz nieco zaniepokojonym spojrzeniem braciszka.

            Teraz pozostał mu jeszcze jeden list do napisania…

♥♥♥

            Pewien blondyn w charakterystycznych okularach i mundurze spacerował po swoim gabinecie w zamyśleniu. Mimo tak wczesnej godziny, nie mógł spać. Wciąż próbował wymyślić jakiś sposób na uniknięcie … nieprzyjemnych konsekwencji drugiej zapowiedzianej wizyty inspektora. Nie mógł się pozbyć więźniów. Nie mógł też ich ukryć ani tym bardziej wypuścić bez powodu… „Niech to szlag! Wszystko było już tak dobrze!”

            Wtedy rozległo się pukanie do drzwi. Lasso usiadł przy biurku i rzucił tylko:

- Wejść.

            Do pomieszczenia wszedł Porf Griffith. Wyglądał na całkiem zadowolonego. Bez zbędnych ceregieli podał zdziwionemu Marco list od Hao.

- Nie uwierzysz, co przed chwilą dostałem.

- Co to jest? – spytał autor wielce popularnych książek^^.

            Wynalazca nie odpowiedział, tylko wskazał na zapisaną dość starannym pismem kartkę. Blondyn zaczął czytać. Z każdą linijką na jego twarzy pojawiał się coraz szerszy uśmieszek. Gdy skończył czytać, odchylił się i usadowił wygodniej w fotelu, opierając nogi o biurko. Porf widząc, że okularnik jest w dobrym humorze, wyciągnął z kieszeni paczuszkę orzeszków ziemnych (początkowo miało być cygaro, ale nie pochwalam palenia w żadnym wypadku, więc stanęło na słonej przekąsce).

- No, no… Kto by przypuszczał… - Marco nawet nie zdawał sobie sprawy, że prawie dokładnie powtórzył wypowiedź Gryffitha sprzed paru chwil.

- Wiesz, Marco… Moim zdaniem to całkiem korzystna propozycja. Zwłaszcza w naszej obecnej sytuacji…

- Dokładnie… Tylko zanim cokolwiek zrobimy, musimy całą sprawę dobrze przemyśleć…

- To zrobię nam kawę i zwołamy zebranie – oznajmił łysy. (A teraz małe pytanko – komu jeszcze skojarzyło się to z reklamą kawy Nescafe? ^.^) Wyszedł z pomieszczenia, zostawiając pana Lasso z jego fanatycznymi wyobrażeniami…

♥♥♥

            Mimo, że bardzo starał się nie zasnąć, by dowiedzieć się czegoś o dziwnym liście, zmęczenie wzięło górę nad samozaparciem i Yoh pogrążył się w krótkiej drzemce. I znowu – Yohao musiała być miłosierna i przez jakieś 10 minut jedyną osóbką, która nie spała, był nasz kochany władca płomieni. Po cichu podszedł do śpiącego brata i ostrożnie wsunął mu do kieszonki na piersi niewielką karteczkę… Na szczęście, młody Asakura się nie obudził. Hao wrócił więc spokojnie na swoje miejsce i czekał.

            Po pewnym czasie Yoh się obudził. Pierwszą rzeczą, którą postanowił zrobić, było myślowe skontaktowanie się z bliźniakiem. W końcu, skoro długowłosy posiada umiejętność reishi, powinien usłyszeć „wołanie” słuchawkowego szamana. Zawołał raz. Bez efektu. Po chwili postanowił spróbować ponownie. I tym razem bezskutecznie. W końcu skupił się najmocniej jak tylko potrafił i pomyślał:

- Hao! Hao, słyszysz mnie?! Odezwij się!

            Znowu cisza. Czyżby brat go ignorował? Dlaczego? Czemu? Tego już za wiele. Albo bliźniak się odezwie, albo Yoh sam go do tego zmusi!

            Już miał wstać, gdy usłyszał znajomy głos:

- Nie! Nie rób tego!

- Wreszcie się odezwałeś…

- Przepraszam Cię Yoh, ale to naprawdę nie jest dobry moment…

- Co to był za list? Hao! Proszę, powiedz mi!

- Yoh, ja…

            W tym momencie myśli, nie tylko Asakurów, ale też reszty uwięzionych zostały odciągnięte od poprzedniego tematu przez przybycie dwójki X-laws w zadziwiająco dobrych humorach: Cebina i Chrisa. Larch, obecny strażnik, wyszedł im na spotkanie. Po krótkiej rozmowie, nowo przybyli podeszli do krat i za pomocą dużego, złotego klucza otworzyli drzwi.

- Mamy zabrać Hao Asakurę – oznajmił mężczyzna w masce. Ognisty szaman spojrzał na nich spokojnie i wstał. Przez moment nic nie robił, lecz po chwili ruszył w stronę czekających członków X-laws. Za pomocą specjalnych kajdanek uniemożliwiających użycie mocy, skuli szatynowi ręce i, dość brutalnie, wyprowadzili go z celi.

            Zanim całkiem zniknęli za zakrętem, długowłosy popatrzył przez chwilę na bliźniaka.

- Nie martw się o mnie braciszku…

♥♥♥

            Poprowadzili go wzdłuż lochów, a następnie po schodach na któreś z pięter. Tym razem podróż nie trwała tak długo i po dwóch minutach zatrzymali się przed wielkimi, białymi drzwiami z namalowanym złotym godłem X-laws. Cebin nacisnął mosiężną klamkę i wszedł do środka. Za nim podążyli Chris oraz Hao.

            Takiego widoku Asakura się nie spodziewał. Znaleźli się w olbrzymiej sali o śnieżnobiałych ścianach i podłodze. Po lewej stronie przez ogromne okna, do połowy zasłonięte złotymi zasłonami, wpadały jasne promienie wschodzącego słońca. Z sufitu zwisał wielki, ozdobny żyrandol. Centralny punkt pomieszczenia stanowił ogromny, marmurowy, rzeźbiony kominek, nad którym wisiało wielkie lustro w udekorowanej mosiądzowymi kwiatami ramie. Na środku stały, stylizowane na barokowe, meble wypoczynkowe, tj. trzy sofy obite skórą w kolorze jogurtu naturalnego (dzięki Klaudio :*) oraz niewielki stolik do kawy. Ogólnie rzecz biorąc – przepych godny królewskiej rezydencji.

            Na owych kanapach siedzieli sobie Marco, John i Meene oraz Lyserg. Nasz kochany Denbat oraz panna Montgomery zajmowali jedną sofę, jednak wyraźnie było widać ich zakłopotanie objawiające się przez zarumienione policzki oraz nieśmiałe spojrzenia. Diethel wyglądał na lekko przestraszonego. Gdy próbował napić się herbaty, jego dłonie trzęsły się tak, że jedna trzecia angielskiego specjału wylądował na podłodze.

            Tylko blondyn w okularach wyglądał na wyluzowanego, a nawet… (Uwaga, to drastyczne! Czytasz na własną odpowiedzialność!) … uśmiechał się [Ren: Dzięki… Będę mieć teraz koszmary -.-] Ja też! *otula się kocykiem i przytula do nieco zaskoczonych bliźniaków*. Dobra :) Już mi przeszło…

- Hao Asakura… - powiedział powoli Marco. – Dostałem twój list i muszę powiedzieć, że zainteresowała mnie twoja propozycja…

            Szatyn nie odpowiedział. Stał tylko i czuł, że strach zaczyna mieć nad nim coraz większą kontrolę.

- Przemyśleliśmy to i – Lasso zrobił dramatyczną pauzę – uznajmy, że się zgodzimy. Jednakże…

            No jasne… „Jednak”. Trudno, przecież i tak było to jasne, że zechcą negocjować…W końcu to oni mają większą kartę przetargową…

- Jednakże skąd mielibyśmy pewność, że nas nie oszukasz?

- Ja… - długowłosy nie wiedział, co na to odrzec.

- Dlatego też przygotowaliśmy to.

            Blondyn wstał i podszedł do stojącego przed nim Asakury. W ręce trzymał dość długi pergamin zapisany drobnym drukiem.

- Radzę przeczytać.

            Hao spojrzał na kartkę i począł rozszyfrowywać maleńkie literki. Jakieś pięć minut później podniósł wzrok na stojącego przed nim X-laws.

- Podpisujesz umowę? Czy też jednak wolałbyś się wycofać? – spytał Marco.

            Długowłosy zamyślił się. Tekst… nie dotyczył niczego przyjemnego… Może jednak…? „Nie! Nie mogę się poddać! Zrobię to! Dla Yoh…”

- Podpisuję – oznajmił pewnie władca ognia, patrząc bez lęku w oczy schowane za okularami.

            Lasso uśmiechnął się ponownie. Dał znak Cebinowi, który podał szatynowi gęsie pióro. Bez atramentu.

- Czym mam niby pisać? – zdenerwował się nieco chłopak. – I w jaki sposób, skoro mam skute ręce?

            Jak na zawołanie, Chris rozkuł mu ręce w tym samym momencie mówiąc cicho:

- Jeden numer, a Larch odpowiednio zajmie się twoim braciszkiem…

            Hao pokiwał głową na znak, że zrozumiał, a następnie podszedł do stolika, na którym leżał pergamin z umową. Przykląkł na podłodze i uniósł pióro. Westchnął. Nadal brakowało mu inkaustu.

- Mógłbym prosić o atrament?

- Po co atrament…? – zapytał retorycznie Lasso, a następnie szybkim ruchem zbliżył się do nastolatka, chwycił go za lewą rękę i naciął ją w jednym miejscu niewielkim nożykiem. Asakura syknął cicho z bólu. Ze świeżej rany wytrysnęła krew.

            „No i wszystko jasne…” – pomyślał długowłosy i ostrożnie zbliżył ostrą końcówkę pióra do lewego przedramienia. Mimo, że rana piekła niemiłosiernie, chłopak dzielnie znosił ból. Sprawnym ruchem złożył swój podpis. Gdy odstawił pióro, Marco wybuchł diabolicznym śmiechem. Podszedł do szatyna, który nadal klęczał na podłodze i trzymając za włosy, zmusił go do wstania. Jednak to nie wystarczyło członkowi X-laws. Pociągnął Hao jeszcze wyżej, tak, że chłopak oderwał się do ziemi i unosił jakieś kilka centymetrów nad nią. W kącikach jego oczu pojawiły się łzy. Na ten widok, okularnik puścił biedne włoski władcy płomieni, a sam nastolatek upadł na ziemię niczym worek kartofli.

            „Podpisałem cyrograf z diabłem…”

♥♥♥

            Hao nie było już od pół godziny. Yoh na próżno starał się skontaktować myślowo z bratem, lecz odległość musiała być zbyt duża.

            Tymczasem dopadli go już przyjaciele, zasypując gradem pytań, które bali się zadać w obecności ognistego szamana. Młody Asakura nie miał pojęcia, co odpowiedzieć. Potwierdził tylko, że długowłosy nie zrobił mu krzywdy, ani nie szantażował. Oznajmił też, że nie ma zielonego pojęcia, gdzie i po co zabrali władcę płomieni. Ciężko jednak było mu wysłuchiwać skarg i złorzeczeń na brata. Z trudem powstrzymywał się od przyłożenia Horo w twarz, gdy ten uznał, że X-laws zapewne prowadzą jego bliźniaka na egzekucję. Ale czemu był aż tak zły? Dlatego, że w głębi duszy właśnie tego się obawiał…?

            Wtedy do lochów przyszli Cebin, Porf i Chris. Ciemnoskóry wyciągnął jakąś dziwną maszynkę i wycelował nią w stronę krat. Uwięzieni szamani odruchowo zbliżyli się do siebie. Nagle, z przyrządu zaczęła się wydobywać dziwna, zielonkawa para o lekko słodkawym, odurzającym zapachu.

            Nie minęła minuta, a cała szóstka pogrążyła się w głębokim śnie…

♥♥♥

- Nie! Hao, nie rób tego! Nie!!

- Yoh! Yoh, obudź się!

            Otworzył oczy. Oślepiło go jasne słoneczne światło przedzierające się przez gałęzie drzew. Zaraz…? Skąd się tu wziął las? „Gdzie ja jestem?” – zapytał się w myślach Asakura i podniósł się, opierając o stojący obok pniak.

- C-co się stało? – zapytał niezbyt przytomnie.

- Nie jestem pewien, ale wnioskuję, że X-laws nas uśpili i wypuścili – odpowiedział mu Horo.

- …? Wypuścili?

- Tak mistrzu! Patrz, gdzie jesteśmy!

            Rozejrzał się. Jedyne, co zauważył, to to, że byli w jakimś lesie. Jednak nie przypominał sobie tego miejsca.

- To zagajnik za urzędem – rzekł Ren, widząc niezrozumienie na twarzy słuchawkowego szamana.

- A co z Hao?

- Nie wiem. Tu go nie ma. Ale co tam, i tak mnie to nie obchodzi – dodał Chińczyk, a następnie wstał i otrząsnął swój czarny strój z kurzu.

- Nie wiem jak wy, ale ja polecałbym powrót do domu, bo jeszcze nasi psychopaci się rozmyślą. W dodatku Anna pewnie jest zła, że musi tyle czekać…

            Anna? Jak on dawno jej nie widział!

- Chodźmy! –zawołał uradowany Ryu i pomógł Asakurze wstać.

            Cała wesoła gromadka ruszyła więc na południe, w kierunku małego domku, w którym czekały już szczerze zaniepokojone dziewczęta (i Manta).

♥♥♥

            Cała szóstka czekała pod drzwiami, aż ktoś im otworzy. Po długich rozważaniach, to Renowi przypadła rola „kozła ofiarnego” i to on miał za zadanie zapukać. Teraz wszyscy pozostali zręcznie kryli się za nim w obawie przed złem wcielonym (czyt. wkurzona Anna). Tak jak się spodziewali, drzwi otworzyła Kyoyama.

- A wy gdzie się pałętaliście przez tyle czasu?! 36 godzin bez znaku życia!! Dość tego! Cała piątka od razu 500 pompek! I cieszcie się, że tylko tyle!

- Yyy.. Cześć Anno – przywitał się Choco.

- Piątka? Czyli w takim razie, kto ma wolne? – odezwał się ktoś z tyłu i nieśmiało wyjrzał zza grupki wystraszonych szamanów.

            Wtedy blondynka go zobaczyła. Mimo usilnego starania, by pozostać tą groźną, wściekłą dziewczyną, nie potrafiła opanować nagłej radości w sercu. Uśmiechnęła się lekko, a w kącikach jej oczu pojawiły się łzy szczęścia.

- Yoh… - niewiele myśląc podeszła do chłopaka i przytuliła się do niego. Asakura nie pozostał jej dłużny. Mocno wyściskał narzeczoną i delikatnie ją pocałował.

- Nie znikaj tak nigdy więcej… Proszę… - szepnęła tak cicho, by tylko Asakura mógł ją usłyszeć.

            Tą jakże uroczą scenkę przerwało pojawienie się w drzwiach Jun, Piriki i Tamao, które (tak, nawet różowowłosa!) na widok szatyna pisnęły z radości i podbiegły go uściskać. Wspaniałomyślnie, Anna wyjątkowo im na to pozwoliła. Oczywiście, zaraz potem odsunęły się grzecznie i poszły przywitać się z resztą.

            Na widok wszystkich swoich przyjaciół, Yoh poczuł w sercu przyjemne ciepło. Patrzył na zawstydzonych przez siostrzaną miłość Rena i Horo, Fausta zapatrzonego w Elizę, Tamao wysłuchującą wraz z Ryu kolejnego suchara zaserwowanego przez Choco oraz na Annę. Jego cudowną Annę. Na moment zapomniał o X-laws, o więzieniu i głodowaniu. Z zamyślenia wyrwało go wołanie.

- Yoh! Wróciłeś! – w drzwiach pojawił się niewysoki, jasnowłosy człowieczek.

- Manta! – uśmiechnął się szatyn i przyjacielsko poczochrał towarzyszowi włosy.

            I wtedy te wszystkie wspomnienia wróciły ze zdwojoną siłą. Tych kilka dni spędzonych z bratem, w trakcie których Hao stał się dla niego najważniejszą osobą na świecie… Ich wygłupy… I widok bliźniaka wyprowadzanego z celi przez Cebina i Chrisa… Poczuł ogromny smutek. Gdzie jest teraz jego brat? Co się z nim dzieje? Czy on… jeszcze żyje…?

            Przy ostatnim pytaniu, Yoh opuściły wszystkie siły. „Nie! To niemożliwe! On żyje! MUSI żyć!”. Zakręciło mu się w głowie i stracił równowagę.

- Mistrzu! Czy wszystko gra? – Ryu natychmiast znalazł się przy Asakurze i w ostatniej chwili uratował go przed upadkiem.

- Yoh! – pisnęła wystraszona Tamao na widok chwilowo nieprzytomnego chłopaka.

            Na szczęście bezwładność nie trwała długo i po jakichś 30 sekundach słuchawkowy szaman odzyskał świadomość i otworzył oczy.

- Musi odpocząć – fachowo stwierdził Faust, który zdążył już zbadać puls i dokonać podstawowej oceny pacjenta.

            Anna zarządziła zabranie Yoh do sypialni i zakazała wszystkim, za wyjątkiem lekarza, przeszkadzania mu. Sama blondynka również powstrzymała się od siedzenia przy narzeczonym. Po jakichś dziesięciu minutach, nekromanta wyszedł z pokoju, informując wszystkich, że podał Asakurze witaminy na wzmocnienie i na razie prosi o pozostawienie chłopaka w spokoju. Nasza gromadka, aczkolwiek niechętnie, zastosowała się do poleceń doktorka.

            Tymczasem, szatyn leżał w swoim łóżku i pogrążył się w ponurych rozmyślaniach. Co prawda, Hao powiedział mu, by się o niego nie martwił, ale… No, przecież to niemożliwe…          

Wstał,  aby poprawić nieco poduszkę i kołdrę. Wtedy poczuł, że coś lekko uwiera go na piersi. Z małej kieszonki wyciągnął poskładaną karteczkę zapisaną dość starannym pismem. Zaintrygowany, zaczął czytać:

Drogi Yoh,

Na początku chciałbym Ci podziękować. Za to, że mi wybaczyłeś oraz za ten czas, który spędziliśmy razem. Okropnie żałuję, że to wszystko tak się potoczyło. Gdybym zrozumiał wcześniej, może nie skończyłoby się to w ten sposób. Wiem, że nie istnieje żadne wyjście z naszej sytuacji. Mam jednak nadzieję, że kiedy to czytasz, jesteś już bezpieczny z przyjaciółmi.

Chcę tylko, żebyś wiedział, że jestem dumny, że mam takiego brata i lepszego nie mógłbym sobie wymarzyć. Sam nie byłem najlepszym bratem i liczę, że chociaż tak będę Ci się mógł odwdzięczyć.

Żegnaj Yoh, kocham Cię braciszku,

Hao

PS: Wiem, że masz Amidamaru… ale… czy  w razie czego… mógłbym zostać Twoim duchem stróżem?

Yoh poczuł, że po policzkach spływają mu łzy. Z nieprzytomnym wzrokiem wpatrywał się w niewielką kartkę. Upadł na kolana i przycisnął list do piersi.

- Hao… Ty idioto…

            Nie wiedział jednak, że obserwował go pewien niewysoki, jasnowłosy człowieczek…

 A teraz pora na obrazki z Tamao:

 Wiem, dużo ich :) Ale nie wiem kiedy znowu uda mi się zrobić z nią SPAMIK, więc dodaję już teraz :D

No i jeszcze ankieta:

a) Bliźniaki i ktoś

b) Yoh i Amidamaru & Hao i SoF

c) Bliźniaki i zwierzaki ^.^

Bliźniakoholicy - to coś dla Nas! :D

Pozdrawiam i do następnej notki!