11. Pozytywne wieści

Bonjour!

Witam w jedenastym już rozdziale mojego opowiadanka :D Sama nie wierzę, że to tak szybko mija! Co do poprzedniej notki... Miło mi, że nie przeszkadzała Wam nieco dłuższa przerwa :) Po prostu w porównaniu do poprzednich notek, które pojawiały się codziennie lub co dwa dni, to rozdział 10, opublikowany został dosyć późno...

Ale, nieważne xD

W głosowaniu zwyciężyły obrazki z Yoh, Hao i Anną :)

Mia, Kasumi - ten rozdział dedykuję Wam. Za te nasze rozmowy na gg, które zawsze skutecznie poprawiają mi humor :D (ps: dzięki Mia za imię dla szczura)

Zapraszam na notkę:

11. Pozytywne wieści

Już trzeci raz w ciągu tego dnia zajrzał do szafy w sypialni.  I trzeci już raz przywitały go wieszaki i wiszące na nich ubrania. Jednak, jak można się było spodziewać, nie siedział tam poszukiwany przez wszystkich chłopak. Westchnął i zamknął drzwi. Z lustra zawieszonego na ścianie spoglądał na niego niski, jasnowłosy,  smutny człowieczek.

- I co ja mogę zrobić? – zapytał Manta swoje odbicie. – Nie jestem szamanem! Nie jestem silny i nie potrafię walczyć… Chłopaki, Jun i Pirika poszli znowu szukać w wiosce. A ja muszę tu siedzieć jak kołek z Anną i Tamao… Do niczego się nie przydaję… Nie jestem im wcale potrzebny…

            Podszedł do miejsca, gdzie zwykle spał Yoh. Było to jedyne pościelone łóżko. Nagle, jego uwagę przykuła niewielka karteczka, która prawdopodobnie musiała spaść z poduszki. Zaciekawiony podniósł papierek. Nietrudno chyba wyobrazić sobie jego radość, gdy rozpoznał pismo swojego przyjaciela:

X-laws zabrali mi coś 

bardzo cennego. Muszę 

to odzyskać. 

Nie martwcie się o mnie,

                               Yoh

            Treść może i była krótka, ale jak wiele wyjaśniała! Manta wbiegł do kuchni, w której siedziały dziewczęta.

- Anno! Wiem, gdzie jest Yoh!

♥♥♥

Tymczasem, w podziemiach pewnej wielkiej rezydencji, małe stworzonko o wdzięcznym imieniu Ząbek, uważnie rozglądało się za pożywieniem. Jego niewielki nosek wyczuł gdzieś w pobliżu zapach pysznego serka. A żółty ementaler należał do frykasów w krótkim, szarym życiu piwnicznego szczura. Zachęcony owym przyjemnym aromatem, ruszył przed siebie. Po krótkiej chwili dotarł do dość sporego (jak dla szczurka) pomieszczenia, a jego oczkom ukazał się nieprzyjemny widok. Jego upragniony kawałeczek sera przywiązany był do pułapki na myszy. No to już szczyt! Żeby tak mądrego szczura traktować jak zwykłą mysz?!

            Wtedy do jego noska dotarła nowa woń. Masło i chleb. Może nie aż tak smaczne, ale i tak lepsze niż nic. Udał się więc w owym kierunku. Zatrzymało go jednak niecodzienne zjawisko. Niedaleko siedziało troje ludzi, w tym dwoje w jakiejś dziwnej, złotej klatce. Co się z tymi człowiekami porobiło? Kiedyś hodowali w ten sposób szczury, a teraz już siebie nawzajem? Dziwne… Obok, znajdował się jeszcze jeden, jednak był zajęty bardzo wymagającą i niebezpieczną czynnością, jaką jest spanie xD. O niego, póki co nie trzeba się było martwić. Wtem, coś przykuło uwagę stworzonka. Coś czerwono-pomarańczowego. Ogień.

            Długowłosy człowiek w dziwnej pelerynie bawił się niewielkim płomyczkiem, a jego towarzysz, wyglądający prawie identycznie, wpatrywał się w ogienek z zachwytem. Szczurek, który jak dotąd nigdy nie miał z podobnym zjawiskiem do czynienia, zbliżył się nieco i również począł przyglądać się zmieniającemu kształty czerwonemu światełku.

- To niesamowite! Jak ty to robisz? – spytał chłopak noszący na głowie dziwne, pomarańczowe…coś xD

- To nic trudnego, naprawdę – odpowiedział ten drugi. – Uwielbiam bawić się ogniem…

            Nagle, spojrzał w stronę szczurka. Ząbek chciał szybko się wycofać, lecz człowiek rzucił mu kawałeczek chleba z masłem. Zadowolony gryzoń zaraz zabrał się do pałaszowania otrzymanego jedzonka. W tym samym czasie, na dłoni jego „dobrodzieja” pojawiła się ognista kopia zwierzaczka. Maluch jednak już się tym nie interesował. Chwycił do pyszczka resztkę kromki i podreptał do jednej z niewielkich dziur w ścianie. Ktoś musi przecież wykarmić tą piszczącą, szaro-futerkową gromadkę…

♥♥♥

- Uważaj! – zawołał Hao, widząc, że jego braciszek wyciąga rękę, aby dotknąć ognistego zwierzątka. – Może cię poparzyć.

- A ciebie nie parzy? – spytał Yoh, nadal jak urzeczony spoglądając na postać na dłoni długowłosego.

- Nie. Ogień nigdy mnie nie parzy. Rzecz jasna, jeśli sam go wezwę.

- Potrafisz go kontrolować, formować, sprawić, by tańczył jak mu rozkażesz. To niesamowite…

- Powtarzasz się – uśmiechnął się starszy Asakura. – Hej, czy mi się wydaje, czy słyszę kroki?

- Też mam takie wrażenie. Ktoś idzie! Może lepiej obudzić Johna?

            Jednak było już nieco za późno. Dość głośne echo kroków (kto chodzi czasem na obcasach, wie co mam na myśli) oraz wcześniejsza rozmowa bliźniaków, skutecznie wybiły Denbata z płytkiego snu. Ledwie zdążył wstać i otrzepać mundur z kurzu, gdy w wejściu stanęła…

- M-Meene? – zapytał zaskoczony X-laws. – T-to ty masz t-teraz wartę? – wyjąkał speszony, nerwowo przestępując z nogi na nogę.

- J-John? Nie myślałam, że cię tu spotkam – odpowiedziała dziewczyna, a na jej twarzy pojawił się lekki rumieniec.

            Oboje wyraźnie unikali swojego wzroku. Panna Montgomery nagle zdała sobie sprawę, jak fascynujące mogą być własne paznokcie i zaczęła zdrapywać z nich stary lakier, poświęcając tej czynności całą swoją uwagę. John natomiast, co chwila bezwiednie przeczesywał palcami włosy. Stali tak przez jakiś czas, gdy w końcu odezwała się Meene:

- Podobno Marco jest z ciebie dumny… Musiały cię się spodobać jego książki…

- C-co? To była najgorsza lektura, jaką w życiu czytałem! – krzyknął szybko Denbat, lecz zaraz potem zdał sobie sprawę z nagłego wybuchu i zawstydził się jeszcze bardziej (o ile to możliwe). – W-wiesz… Jeśli chcesz… To mogę ci p-pożyczyć trzecią część…

- Nie, dzięki. Najpierw muszę opanować materiał z dwóch pierwszych…

- Aha…

            I znowu ta niezręczna cisza, którą dałoby się pokroić nożem. Minuty powoli mijały. Wreszcie jasnowłosy wyjąkał coś o jakimś zadaniu od Marco i szybko opuścił salę. Wtedy dziewczyna sobie o czymś przypomniała:

- John! Poczekaj!

- Tak? – pojawił się nadspodziewanie szybko. W jego oczach można było zobaczyć wielką nadzieję i wyczekiwanie.

- Przypomniało mi się, że mamy podobno zabrać ich do celi… Wiesz, tej na drugiej kondygnacji…

- C-co? Och, oczywiście…

            Po tych słowach wyciągnął z kieszeni jakiś dziwny przyrząd i skierował go w kierunku klatki. Ta, podniosła się jakieś kilkanaście centymetrów nad ziemię, wyprowadzając siedzących wewnątrz szamanów z równowagi. Hao upadł na pseudo-podłogę, a Yoh wylądował tuż na nim.

            X-laws poprowadzili ich nieznanym dotąd korytarzem, na końcu którego znajdowały się schody prowadzące jeszcze głębiej pod ziemię. Widok ten na pewno nie dodawał otuchy. Zeszli w dół, a następnie ruszyli dość długim przejściem. W końcu zatrzymali się w miejscu…yyy…przypominającym to (wiem, leń ze mnie, ale nie nadaję się do opisów lochów xD A ten przypomina nawet to „coś” w mojej głowie)

  

      Meene otworzyła drzwi w kracie, a John umiejętnie wprowadził klatkę do środka. [Ren: Klatka w klatce?] Cierpliwości, Ren… Gdy miał pewność, że dziewczyna dobrze zamknęła celę, nacisnął jakiś przycisk i złote „więzienie” rozpłynęło się w powietrzu. Bliźniacy wylądowali na niewielkiej warstwie siana.

- Można wiedzieć, czemu nas przenieśliście? – odezwał się w końcu Hao, zaintrygowany nagłymi „wygodami”. W końcu cela 10mx5m to nie takie małe pomieszczenie.

- Wymogi BHP… - mruknęła członkini bandy fanatyków. – Niedługo przyjdzie inspektor odnośnie zabytków i zbada cały teren… Oprócz drugiej kondygnacji podziemi.

            Po tych słowach odwróciła się od uwięzionych i spojrzała na towarzysza. John, gdy tylko zdał sobie sprawę ze spojrzenia blondynki, szybko wyjąkał:

- N-naprawdę muszę już iść… Miłej warty…

            Zaraz potem skierował się z powrotem ku schodom. Dziewczyna jeszcze przez jakiś czas wpatrywała się w miejsce, gdzie zniknął, jednak po chwili westchnęła i usiadła na kamiennej ławie tuż obok krat.

            Hao, niechcąco usłyszał jej myśli. „On nigdy nie zwróci na mnie uwagi! Co ja się oszukuję…?”. Uśmiechnął się lekko i mruknął z politowaniem coś w rodzaju „zakochani…”.

            Tymczasem Yoh uważniej przyglądał się ich nowemu miejscu pobytu. Jak już wcześniej napisałam, było to bardzo duże, jak na celę, pomieszczenie. Jednak jedyne światło dochodziło z pochodni (*u* strasznie…) na korytarzu. Z tego powodu, znaczna część lochu wręcz tonęła w mroku. Zapewne, gdyby ktoś tam był, z zewnątrz nikt by go nie zobaczył. „A może…?” – pomyślał chłopak i ostrożnie zbliżył się do cienia, aby upewnić się, czy też przypadkiem nikogo tam nie ma. Dopiero po kilku krokach zdał sobie sprawę z małego, niebieskawego światełka tuż obok swojej głowy.

- Amidamaru! – zawołał szatyn z szerokim uśmiechem.

- Yoh! Jak dobrze cię znowu widzieć! – odpowiedział mu samuraj, przybierając bardziej ludzką formę. – Tamta złota klatka zbyt ograniczała moje moce, przez co nie mogłem się z tobą skontaktować.

- Ciebie również dobrze widzieć, przyjacielu.

- Amidamaru… - obok Yoh, stanął Hao. Na jego policzkach, o dziwo pojawił się lekki rumieniec. Chłopak skłonił lekko głowę przed duchem stróżem brata. – To dla mnie zaszczyt poznać tak wielkiego wojownika…

            Samuraj był… trochę^^ zaskoczony. Dobra, prawdę mówiąc to był dla niego totalny szok. W końcu wielki szaman, zło wcielone et cetera, et cetera Hao Asakura nie kłania się byle komu!

- Yyy… Miło mi cię poznać, Hao – odpowiedział w końcu. – A gdzie Twój duch stróż?

- Duchu ognia? – zawołał cicho długowłosy. Tuż obok jego ucha pojawiła się lewitująca, płonąca kulka.

- Co to? - spytał Yoh. Nagle wśród płomieni ukazała się para szmaragdowozielonych, błyszczących oczu.

- Nigdy nie widziałeś małej formy mojego ducha stróża? – zdziwił się starszy Asakura, a widząc głupie miny brata i Amidamaru, roześmiał się serdecznie.

            Samuraj, początkowo nieufny w stosunku do Hao, wreszcie odczuł, że nie musi się martwić o swojego młodego przyjaciela. Ten śmiech… Był prawdziwy. Szczery. Wyraz twarzy ognistego szamana wyraźnie świadczył o jego wielkiej zmianie. Duch z powrotem zmienił się w niewielką (i uroczą ^.^) błękitną kuleczkę i poszybował w kierunku bliźniaków, którzy w tej chwili zajęci byli dokładniejszym badaniem nowego „mieszkanka”. Po kilku komentarzach i przyjacielskich docinkach, Yoh usiadł na kamiennej ławie. Starszy Asakura wybrał sobie miejsce na podłodze, tuż obok.

            Nawet nie zdał sobie sprawy, kiedy dokładnie zapadł w sen.

(Nie zamierzałam tu tego dodawać,
ale obrazek tak mi przypasował to tej notki,
 że nie mogłam się powstrzymać :D)

♥♥♥

            Z lekką obawą, Ren podniósł rękę i nacisnął klamkę. Wiedział, że Anna nie będzie zachwycona. Szukali wszędzie, ale nie znaleźli przyjaciela. Pytali różne, napotykane osoby, jednak nikt nic nie widział ani nie słyszał. Czuli się trochę jak policjanci w serialu kryminalnym. Taa... Oni szukają, a i tak ojciec Mateusz znajdzie sprawcę xD [Ren: Ktoo?] Nie zrozumiesz.. Ehh.. Oglądam za dużo telewizji…

            Weszli do kuchni i zastali… niecodzienną sytuację. Manta z uśmiechem siedział przy stole i zajadał płatki (rano prawie nie tknął śniadania). Tamao, zamyślona zaszyła się w kącie, a Anna studiowała uważnie plan Patch Village (do zakupienia u Silvy za jedyna 8,99$).

- Nie znaleźliśmy go Anno…

- A my tak! – zawołał Manta

- Co? Gdzie jest mistrz Yoh? – ożywił się Ryu.

- Noo.. Dokładnie to nie wiemy, ale znaleźliśmy karteczkę!

            Podał liścik Renowi, a ten odczytał wiadomość na głos. W momencie twarze wszystkich się rozjaśniły.

- X-laws?! Ci psychole?! No tak.. Mogliśmy się domyślić… - odezwał się Horo.

- Ale co oni mogli odebrać Yoh?

- Może Amidamaru?

- A po co im Amidamaru?

- A może byście się tak zamknęli z łaski swojej? – przerwał im Ren. – Nieważne jaki jest powód. Ważne, żeby znaleźć Yoh.

- Pani Anno, wie pani gdzie jest siedziba X-laws? – zapytał Faust.

- Kiedyś mieli obóz we wschodniej części Patch. Ale od jakiegoś czasu już się tam nie pojawiają…

- Może zapytać Silvę? – odezwała się nieśmiało Tamao.

            Szamani uznali, że to świetny pomysł (na co twarz dziewczyny przybrała kolor jej włosków). Już po chwili cała gromadka szła sobie ulicą, w dużo lepszych humorach. Bo, mimo, że nie znaleźli przyjaciela, nareszcie dostali jakiś znak, nadzieję która dodawała im sił.

Yoh & Hao & Anna:

Uwielbiam ich miny na tym obrazku!

I to by było tyle na dziś :D
Następne obrazki? Mam trzy propozycje:
a) "Grunt to rodzinka"
b) Amidamaru
c) A może X-laws? (o dziwo mam kilka obrazków xD)

Buziaki i do następnej notki!!