6. Walki ciąg dalszy, czyli brak pomysłu na efektowny tytuł

Bonjour!

A właściwie to bonsoir!

Taak.. Nie patrzcie lepiej na godzinę... Od 4 minut mamy już czwartek? Ale to zleciało...

Nieważne... Nie chce mi się zbyt wiele pisać... Może później, na dole.

Rozdział dedykuję Kasumi i Spokoyoh, gdyż... Dobra, lepiej będzie jak dowiecie się na końcu ;)

Zapraszam i polecam czytać dosyć powoli, aby dobrze wczuć się w nastrój.

6. Walki ciąg dalszy, czyli brak pomysłu na efektowny tytuł 

Wszyscy widzowie utkwili swoje spojrzenia w bliźniakach. Część zastanawiała się zapewne, jak to możliwe, że mimo iż minęła już minuta od rozpoczęcia walki, Asakurowie nadal nie wykonali żadnego ataku. Stali tylko naprzeciwko siebie i patrzyli sobie w oczy. Nagle obaj, jak na zawołanie, podnieśli miecze przed siebie. Było jasne, że zaraz rozpocznie się prawdziwe starcie.

            I wtedy, jakby znikąd na arenie pojawiła się gęsta, biała mgła, która zasłoniła dwójkę szamanów. Nikt nie wiedział co to, ani skąd się wzięło. Dużo osób obstawiało, że jest to jakaś sztuczka Hao. Jednak siedzący na trybunach uczniowie długowłosego, wydawali się być równie zaskoczeni co reszta.

            Niezależnie od pochodzenia tajemniczego zjawiska, jedno pozostało pewne – dzięki tym oparom, nikt poza bliźniakami nie zobaczy tej walki.

♥♥♥

            Byli chyba jedynymi osobami, które nie zdawały sobie sprawy z obecności mgły. Ich uwaga skupiona była tylko i wyłącznie na przeciwniku.

            Yoh wpatrywał się w swojego bliźniaka, Twarz ognistego szamana nie wyrażała żadnych uczuć. Ale oczy… Nie było w nich wściekłości ani nienawiści. Może nawet gdzieś, głęboko dałoby się dostrzec ten cień uśmiechu, który od tak długiego już czasu nie dawał właścicielowi pomarańczowych słuchawek spokoju.

            W końcu Yoh nie wytrzymał. Zbyt długo tłamsił w sobie to uczucie. Poczuł łzy spływające mu po policzkach. Spuścił wzrok. W tym samym momencie zamachnął się prawą ręką i… wyrzucił miecz. Broń przeleciała kawałek, po czym upadła na piasek kilka metrów dalej. Zaskoczony Hao, jak zahipnotyzowany wpatrywał się w swojego bliźniaka, który cicho szepnął:

- Nie… Nie potrafię… Nie mogę…  Nie skrzywdzę własnego brata…

            Coś w nim pękło. Stał z opuszczoną głową, bezbronny, a z jego oczu na piasek skapywały łzy. Nagle poczuł coś ciepłego przy swojej szyi. Z lekkim strachem spojrzał na płonące ostrze wycelowane prosto w jego gardło. Powoli przeniósł wzrok na brata. Hao stał teraz niecałe dwa merty od niego. Jednak… Na jego twarzy malowało się wzruszenie. Długowłosy… uśmiechał się lekko. Puścił rękojeść ognistego miecza, a ten rozpłynął się w powietrzu.

- Yoh… - wyszeptał Hao. – Braciszku… 

            Chciał podejść bliżej do bliźniaka, lecz coś go powstrzymało. Tuż przed nim pojawiła się złota klatka o wielkości mniej więcej 1,2m x 1,2m x 1,2m. Wewnątrz pułapki znalazł się zaskoczony Yoh. Jednak jeśli to słuchawkowego mielibyśmy nazwać zaskoczonym, trudno byłoby powiedzieć, jak czuł się długowłosy. Na pewno był zdezorientowany. Rozejrzał się. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że znaleźli się w czymś w rodzaju powietrznej kopuły, zewsząd otoczonej jakąś dziwną, gęstą mgłą. Ale to nie był czas na zastanawianie się nad nietypowymi zjawiskami pogodowymi. Trzeba było uwolnić Yoh.

            Starszy Asakura chciał przywołać wielkiego ducha ognia, jednak nie udało mu się to. Znajdujące się nad nim białe opary uniemożliwiły wzrost SoF (Spirit of Fire dla niewtajemniczonych) do tak dużego rozmiaru. Spróbował z mieczem. Na szczęście dziwny gaz nie przeszkodził w utworzeniu płonącego ostrza. Hao zamachnął się i wyprowadził potężne cięcie w jeden z prętów. Zaraz potem odskoczył jak poparzony. Przy zderzeniu z klatką poczuł w całym ciele coś podobnego do kopnięcia prądem.

- Ta klatka jest zrobiona z foryoku! To dzieło jakiegoś szamana! – zawołał do Yoh, który bezskutecznie próbował atakować od wewnątrz (nie zapominajmy, że nie ma przy sobie miecza).

            Wtedy długowłosy coś wyczuł. Pole siły. Odwrócił się akurat, by zobaczyć kilkoro znajomych sylwetek wyłaniających się z mgły. Minęło jeszcze kilka sekund i tak oto kilka metrów przed ognistym szamanem ustawili się X-laws w pełnym składzie.

- Co tam? Podoba się nasza scenografia? – zaśmiał się Marco. – A klatka? Prawda, że to cudo? To dzieło naszej Jeanne.

            Źrenice Hao zwężyły się niebezpiecznie. W każdej chwili można było spodziewać się wybuchu płomieni, więc blondyn szybko dodał:

- Jeśli nas zabijesz, zniszczysz też klatkę. Łącznie z jej zawartością.

            Długowłosy natychmiast się uspokoił. Zgromił się w duchu za taki napad wściekłości. Spojrzał na Yoh, który siedział w klatce trzymając rękami pręty. Nie wyglądał jakby się bał, raczej jakby cała ta sytuacja potwornie go nudziła. Hao ponownie zaczął robić sobie wyrzuty. „To ty zawsze byłeś ten opanowany. Co się z tobą dzieje? Uspokój się i myśl logicznie.”

            Tymczasem X-laws stali obok i z wyczekiwaniem wpatrywali się w starszego z Asakurów.

- Wypuśćcie go – rozkazał Hao.

- Nie – odparł Marco z wrednym uśmieszkiem. – On jest nam potrzebny… Mamy… wielkie plany…

- Co chcecie mu zrobić?! – poczuł, że głos zaczyna mu się łamać.

- Potrzebny nam ktoś… kto poświęci się w imię większego dobra…

            Po tych słowach, grupka fanatyków odwróciła się i zaczęła kierować z powrotem w kierunku mgły. Klatka uniosła się nieco w powietrze i popłynęła w ich stronę.

- Stójcie! Czekajcie! – krzyknął Hao.

            Stanęli. Blondyn odwrócił głowę.

- Tak?

- Zrobię wszystko… Błagam… Weźcie mnie zamiast niego…

- Nie, Hao! Oni tylko na to czekają! – zawołał Yoh, jednak nikt go nie słuchał.

            Marco uśmiechnął się jeszcze szerzej. Rzucił krótkie spojrzenie na młodszego z braci, a następnie pstryknął palcami. Złota pułapka zniknęła, a słuchawkowy upadł na piasek. W tym samym momencie identyczna klatka pojawiła się więżąc w sobie Hao.

- Skoro tak ładnie prosisz… - powiedział okularnik, po czym część grupki w białych mundurach wybuchnęła fanatycznym śmiechem.

            Spojrzeli jeszcze raz na Yoh, po czym teleportowali się gdzieś razem z ognistym szamanem. Szatyn został sam.

- Nie… Braciszku, czemu to zrobiłeś? – zapytał, jednak nikt nie mógł udzielić mu odpowiedzi.

            Upadł na kolana i wbił wzrok w ziemię. Po chwili na piasek przed nim spadło kilka słonych kropel…

♥♥♥

            Atmosfera na trybunach bardzo się zagęściła. Członkowie rady co chwilę przepychali się przez tłum. Kilku odleciało gdzieś za pomocą swoich duchów, aby moment później pojawić się spowrotem wśród widzów. Nikt nie miał jednak pojęcia co się dzieje.

            Nagle uwagę wszystkich przybiło przybycie małej grupki szamanów. Na widowni pojawili się Ryu, Faust, Luchist i Silva. Wyglądali na jeszcze bardziej zdezorientowanych od reszty. Byli jednak żywym dowodem na to, że wdychanie dziwnych oparów nie jest śmiertelne… Do sędziego natychmiast podbiegli członkowie rady. Brunet nie potrafił niestety odpowiedzieć na ich pytania. Nie miał pojęcia skąd pochodzi mgła, ani czy jest dziełem Hao. Nie mógł też nic powiedzieć na temat walki Asakurów.

- Próbowałem się do nich dostać, ale w tej mgle zupełnie traci się orientację… Szukając ich przypadkiem natrafiłem na pozostałych członków drużyn. Uznałem, że najlepiej będzie ich tu sprowadzić.

- Co się dzieje? Gdzie jest Yoh? – usłyszeli głos za swoimi plecami.

- Przykro mi Anno, ale nie możemy nic powiedzieć. Prawdopodobnie nadal jest na arenie razem z Hao.

- …? Przecież on go zabije! – zawołał Manta, a sędziowie dopiero teraz zdali sobię sprawę z jego obecności. Ale jak im się tu dziwić? On taki mały, a tu taki tłum…

            Ich rozmowę przerwał nagle głos kogoś z widowni.

- Patrzcie! – krzyknął szaman z nieco zniekształconym afro, członek dawnej „Drużyny Imprezowiczów” (tak sobie o nich przypomniałam :D). Wskazywał palcem na ekran, na którym wyświetlił się napis:

Walka:

Asakura Yoh vs Asakura Hao

REMIS

-  Remis??

- Ale.. to oznacza…

- Czy oni…?

- A on…?

            Tak wiele pytani łączyło się z tym jednym słowem. Remis. Tak wiele znaków zapytania i żadnej odpowiedzi. Chwilowo uwaga szamanów odsunęła się od tajemniczek mgły, która zaczęła się powoli rozrzedzać ukazując niepozorną postać na środku areny.

- Anno! Spójrz! – zawołał Horo.

- To Yoh! – krzyknął Ren wskazując na wyróżniającą się ciemną sylwetkę.

- To równie dobrze może być Hao… Tylko, że nie ma peleryny…

- W takim razie gdzie jest Hao?

            Jednak odpowiedź na ostatnie pytanie nie obchodziła przyjaciół słuchawkowego szamana. Biegli już w kierunku młodego Asakury, szczęśliwi z takiego biegu wydarzeń. Chłopak zdązył już wstać i szybko otrzeć łzy. Nie chciał na razie o niczym mówić towarzyszom.

            Anna dopadła go jako pierwsza. Nie przejmując się innymi, mocno wyściskała narzeczonego, mówiąc:

- Udało wam się! Udało!

            Szatyn nie pozostawał jej dłużny. Przytulił ją mocno i złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Po krótkim „Ooo…” ze strony przyjaciół, wypuścił ją i pozwolił Ryu na  „jeden wielki zbiorowy uścisk”.

            Pod maską uśmiechu zręcznie ukrywał tragedię, która wydarzyła się właśnie w jego sercu.

I tyle na dziś. Nie wiem czy się podoba... Miało wyjść nieco inaczej... Ale trudno. To co chciałam to napisałam.

Teraz pora na wyjaśnienia. Rozdział zadedykowałam dziewczynom, ponieważ obie w swoich komentarzach wyrażają zawsze wielką chęć zobaczenia pogodzonych bliźniaków :) Nie wiem czy rozdział spełnił Wasze oczekiwania....

I jeszcze jedno. Jako że miałam teraz sporo wolnego czasu, znalazłam mnóstwo stronek z obrazkami z SK. Postanowiłam, że po każdej notce będę publikować po ok 5 obrazków. Tak więc jeżeli macie jakieś życzenia, piszcie śmiało! Postaram się je spełnić.

A teraz tylko jeden obrazek, w którym się wręcz zakochałam!

Czy Haoś nie wygląda tu słodko? *.* Nie jest to co prawda taka klatka jak w opowiadaniu, tamta ma bardziej przypominać tą, w której zamknięci byli nasi szamani w odcinku "Gniew Bablionu". Tylko że wersja XS.

 W porządku, kończę już bo nawet mój kot już śpi...

Buziaki :*

Bonne nuit!