7. Zamek

Witam :)

Muszę powiedzieć, że jestem z siebie dumna :D [Ren: Jaka skromna...] No co? Moja pierwsza notka miała zaledwie 2 strony zeszytu (pisane linijka w linijkę), a ta tutaj ma sześć! To chyba jest jakiś powód do zadowolenia?

Nie wiem co prawda jak z jakością... Początkowo miało być 70% opisów, ale w końcu wyszło mniej więcej po równo z dialogami... No cóż, liczę że się spodoba. Dzisiaj pierwszy spamik obrazkami <zaciesz> Zgodnie z życzeniem Spokoyoh, będą to obrazki naszych kochanych bliźniaków <zacieszx2>

Zapraszam na notkę *.*

7. Zamek

Pojawili się gdzieś na obrzeżach Patch, tuż obok całkiem sporego, kamiennego budynku. Na starej, zniszczonej tabliczce zwisającej z płotu pod nieco dziwnym kątem, można było jeszcze dojrzeć wyblakłe litery układające się w napis:

URZĄD SPRAWIEDLIWOŚCI

         Jednak obiekt, który nosił to jakże zaszczytne miano, bardziej niż budowlę urzędową, przypominał XIX-wieczny zamek. Do głównego wejścia prowadziły dość wysokie schody, a przed samymi drzwiami dumnie stały dwie nieco porośnięte mchem, kolumny. Podtrzymywały one całkiem spory balkon ozdobiony nieco zdewastowaną marmurową balustradą, który przy okazji tworzył coś w rodzaju zadaszenia. Budynek ogrodzony był kamiennym murem. O dziwo, dookoła „zamku” rosła ładnie przystrzyżona  trawa, a nawet kilka różanych kląbów. Z tyłu, dało się dostrzec niewielki las, do którego można było przejść bezpośrednio z ogrodu. Ogólnie, miejsce to przypominało zabytek, który od niedawna jest odrestaurowywany.

- Witamy w siedzibie X-laws – rzekł cicho Marco, z nieukrywaną dumą.

         Hao spodziewał się, że wejdą głównym wejściem, jednak ku jego zdumieniu, szamani w białych mundurach skierowali swe kroki w kierunku wąskiej, wysypanej żwirem dróżki prowadzącej na tyły budynku. Okazało się, że znajduje się tam jeszcze jedno, mniejsze wejście. I właśnie przez nie, nasza grupka przeszła do wnętrza budynku.

         Znaleźli się w ciemnym, wąskim korytarzu. Po prawej znajdowały się jakieś drzwi, po lewej natomiast strome schody prowadzące do podziemi. „Raczej do lochów” – pomyślał długowłosy. Tak jak przypuszczał, ruszyli w dół. W tym miejscu, korytarz okazał się jeszcze mniej gościnny. Było tu brudno i wilgotno. Skąpe światło dostawało się do środka jedynie z niewielkich okienek tuż przy suficie.

         Poszli krętymi tunelami, co rusz skręcając. Ognisty szaman próbował zapamiętać trasę (prawo, lewo, lewo, prosto, prawo…), jednak przy dziesiątym rozwidleniu dał spokój. Razem z nim było tu tylko troje X-laws: Marco, Meene i John Denbat. Reszta… zapodziała się gdzieś po drodze. Nie odzywali się, jednak co jakiś czas rzucali w kierunku Hao krótkie spojrzenia. Szli już dosyć długo. Długowłosy zastanawiał się, czy przypadkiem nie kręcą się w kółko. Zwłaszcza, że zdarzało im się czasem cztery razy pod rząd skręcić w prawo… Podziemia tworzyły jeden wielki labirynt. Kiedy już stracił wszelką nadzieję, że kiedykolwiek dotrą do celu, Marco zatrzymał się. [Ren: No nareszcie! Te tunele to się chyba ciągną pod całym Patch] Nie Ren, nie ciągną… Tylko:

a)    Marco wpadł na „genialny pomysł” i długo kluczył, żeby zmylić Hao.

b)   Marco ze swoim fanatyzmem tak się rozmarzył o różnych sposobach torturowania Hao, że nawet nie patrzył gdzie idzie.

c)    Marco to idiota i zgubił się we własnej piwnicy.

{Choco: Wysyłajcie swoje odpowiedzi o treści A,B lub C sms’em na numer ½x√2 lub w komentarzach!} Cóż.. Zobaczymy co zwycięży w głosowaniu… Wracając do opowiadania…

         Znaleźli się w niewielkim, ciemnym pomieszczeniu, którego wyposażenie stanowiły: stare krzesło, lampa (o ile lampą można nazwać żarówkę przymocowaną do sufitu jakimś kabelkiem) i niewielka wnęka w ścianie.

         Zgodnie z domysłem Hao, klatka opadła na ziemię w wyżej wymienionym fragmencie pomieszczenia. Obecni w lochach członkowie X-laws odbyli krótką naradę, po której John z niezbyt zadowoloną miną usiadł na krześle. Meene skierowała się w stronę korytarza, którym tu przybyli. Po kilku krokach odwróciła się i pytająco spojrzała na okularnika.

- A ty nie idziesz?

- Zaraz do was dołączę. Chciałbym tylko… zamienić słówko z naszym gościem.

- Jak chcesz. Ale ja nie będę na ciebie czekać. Straszny tu zaduch. Spotkamy się w Białej Sali.

         Po tych słowach, zniknęła za zakrętem. Hao ze znudzona miną przypatrywał się, jak okularnik przykuca przy klatce. Ukazując swoją pogardę dla osób tego pokroju, rozsiadł się wygodniej, opierając plecami o pręty i zakładając nogę na nogę.

- Zakładam, że raczej nie zechcecie mnie wypuścić? – zaczął kpiąco długowłosy.

- Nie – zaśmiał się Marco. Hao westchnął.

- Co w takim razie planujecie?

- Mamy kilka propozycji… Tobie jednak radziłbym zachowywać się stosownie i nie próbować żadnych numerów.

- Och, doprawdy…?

- Owszem, gdyż od dzisiaj Cebin Mendel zostaje oficjalnym „cieniem” twojego braciszka…

         Oczy Hao rozszerzyły się. Czuł jak cała krew odpływa mu z twarzy.

- Cc..co.. Co chcesz przez to powiedzieć?

- Jeden numer, a Yoh pozna co znaczy słowo „cierpienie”. A ty będziesz tego świadkiem. Dowiesz się wreszcie, jak to jest, gdy cierpi ktoś bliski – odpowiedział Marco, po czym wyprostował się wybuchając fanatycznym śmiechem.

         Miał właśnie wyjść z pomieszczenia, gdy zatrzymał go głos Denbata.

- Serio muszę tu siedzieć przez cztery godziny?

- Tak. Potem ktoś cię zmieni – blondyn zamyślił się na moment. Zaraz potem wyciągnął coś z kieszeni i rzucił towarzyszowi. – Masz, poczytaj jak będziesz się nudzić.

         Po tych słowach ruszył w kierunku korytarza i zniknął za zakrętem. Hao usłyszał, jak John szeptem odczytuje tytuł książki:

- Marco Lasso, „1001 sposobów na pozbycie się największego zła świata”.

♥♥♥

         Tymczasem w niewielkim mieszkanku, które (dzięki ingerencji pewnej blondynki) i tak było większe niż większość domków w Patch, trwała zabawa na całego. Szamani imprezowali, zupełnie jakby już wygrali cały turniej. Picollo lało się strumieniami, głośna muzyka rozsadzała bębenki, a chipsy i inne niezdrowe jedzonko znikały z talerzy i misek w mgnieniu oka. Nikt o dziwo nie zauważył, że jeden z imprezowiczów wcale się dobrze nie bawi.

- Horo! Hej, Horo!! – Yoh próbował przekrzyczeć „śpiewającą” Jeniffer Lopez. – Możemy pogadać?!!

- Sorry stary, ale zaraz zacznie się konkurs „kto zje najwięcej pączków” i nie chcę go przegapić! Później pogadamy!

Szatyn podszedł do Choco, jednak, gdy spróbował coś do niego powiedzieć, o mały włos nie oberwał wielkim plackiem bananowym w twarz. Nie powiodła się też próba skontaktowania się z Renem, który ze względu na „święto” dostał od siostry zwolnienie z szlabanu na mleko i był zbyt zajęty nadrabianiem kilkudniowych zaległości, aby zdać sobie sprawę, że ktoś do niego mówi. Manta również był zbyt zajęty oczyszczaniem się z bananowego kremu (wiecie już, w kogo trafiło ów nieszczęsne ciasto). Faust, jak to Faust, świata nie widział poza Elizą i chyba nawet nie zdawał sobie sprawy, że wokół niego trwa impreza.

Wtem, Yoh zderzył się z kimś. Gdy podniósł wzrok, zobaczył, że stoi twarzą w twarz ze znanym nam członkiem rady.

- Silva? – zdziwił się chłopak. – A, to wy nie szukacie Hao?

- Hao? A po co? Pewnie jak zawsze teleportował się gdzieś po walce – odparł sędzia nie patrząc na słuchawkowego. – Ryu już wszystko opowiedział. Dobrze się spisałeś.

- Co? Ryu wam opowiedział? Yyy.. tego.. dziękuję..

- Przepraszam cię na moment, ale widzę, że pojawiła się nowa dostawa bekonowych chipsów. Wolę pójść tam teraz, bo później zawsze zostają same szczypiorkowe. A tych, to ja nie trawię.

Yoh oszołomiony patrzył, jak Silva dzielnie przepycha się przez tłum (bo, żeby było jasne, było tam też mnóstwo innych szamanów. Chyba z pół stadionu…). Odprowadzając członka rady wzrokiem, Yoh nie zauważył biegnącego gdzieś Choco, przez co sam został zepchnięty na kanapę (a właściwie, to biedaczek przeleciał przez oparcie, głową lądując na kilku pokruszonych szczypiorkowych chipsach). Spędził kilka chwil w tej nietypowej pozycji, gdy nagle poczuł szarpnięcie. Minutę później został już wyciągnięty na dwór przez Annę. Zdziwił się nieco, widząc, że zaczęło się już ściemniać.

- Dzięki za pomoc – powiedział szatyn siadając na ganku.

- Nie ma sprawy – odparła blondynka sadowiąc się obok.

- Wiesz Anno… Myślę, że jest coś o czym…

- Nie musisz nic mówić. Wiedz, że jestem z ciebie bardzo dumna.

- Ale nie o tym…

- Ćśś… - dziewczyna położyła mu palec na ustach. – Na dziś miałeś już za dużo wrażeń. Lepiej wcześniej się połóż.

Zrezygnowany chłopak przestał już próbować i posłusznie wrócił do środka. Po drodze usłyszał kawałek rozmowy.

- …i wtedy mistrz Yoh sparował cios. Hao był zaskoczony i coraz bardziej zdenerwowany. Użył całego swojego Foryoku do ostatecznego ciosu. Na tę obronę mistrz również zużył resztę mocy i walka zakończyła się remisem. Zmęczony mistrz Yoh opadł na kolana, a wściekły Hao gdzieś się teleportował. Resztę historii już znacie - szatyn był nieco zszokowany, gdy rozpoznał, że głos mówiącego należał do Ryu.

- Wow… Znasz tę opowieść z takimi szczegółami… - odezwał się jakiś dziewczęcy głos.

- Musisz być bardzo bliskim przyjacielem Yoh… - dodała inna osóbka.

Yoh wyjrzał zza komody, która uprzednio posłużyła mu za osłonę przed wzrokiem podsłuchiwanych i zobaczył motocyklistę siedzącego na kanapie w towarzystwie dwóch uroczych szamanek wsłuchujących się w każde jego słowo. Na ten widok Yoh przewrócił tylko wzrokiem. Jednak usłyszana wypowiedź wysokiego przyjaciela, zasmuciła go i przypomniała o ogromnym bólu w sercu. Sam trochę się dziwił, że dotychczas nikt nie pytał go o walkę. Teraz już wiedział, że wszyscy za prawdziwą uznali historyjkę opowiadaną przez Ryu… Ale nawet, mimo to, nie był pewien, czy zapytany o pojedynek opowiedziałby prawdę. Jak na razie wiedział tylko jedno – gdzieś tam Hao jest więziony przez X-laws i tylko on, Yoh o tym wie i może go ocalić.

Starając się nie zwracać niczyjej uwagi, szatyn wślizgnął się do sypialni i wyciągnął małą karteczkę. Nabazgrał na niej kilka słów, by następnie przypiąć do pasa Harusame. Stanął na parapecie, obejrzał się jeszcze raz na pokój i leżącą na jego łóżku kartkę, po czym wyskoczył w ciemną noc.

- Idę po ciebie braciszku.


Na dzisiaj tyle jeśli chodzi o opowiadanie :)
Ach tak, wszystkie osoby, które posiadają konto na bloggerze lub konto google i wchodzą na nie regularnie, polecam dodanie się do obserwujących -->
No dobra, to teraz parę obrazków (pewnie i tak wszystkie już widzieliście, ale może chociaż jednym Was zaskoczę...) ^.^

Ten jest po prostu przepiękny *.* Ale.. wie ktoś może kim jest ta osóbka na środku?

Mam nadzieję, że się podobało ^.^
W następnej notce obrazki z Renem :)
Pa!