8. Uwięziony

Ohayo!

Mam dla Was smutną (chociaż dla mnie nie smutną) wiadomość - jestem już zdrowa, co oznacza, że wracam do szkoły i będę mieć mniej czasu na pisanie (chociaż w zeszycie to ja piszę na przerwach i lekcjach xD) No, ale na przepisywanie.... Notki postaram się umieszczać dość często. Póki mam wenę, liczę, że nie zejdę poniżej 1 notki na dwa dni. A już na pewno nie 2 notek na tydzień xD Więc chyba nie będzie tak źle. 

Chciałabym też serdecznie powitać Mię, która jest najnowszą czytelniczką bloga. Mam nadzieję, że Cię nie zawiodę ^.^

Obrazki, tym razem z Renem *.*, pod notką.

Rozdzialik dedykowany Akane, w zamian za obietnicę pokazania Kiku Hondy (Japonii) w lepszym świetle^^. Jak się pewnie domyślacie, jej blog jest o Hetalii - moim drugim ulubionym anime (zaraz po SK oczywiście xD). Problem jest taki, że dziewczyna naprawdę fajnie pisze, a nie ma prawie żadnych czytelników. Dlatego apeluję do Was - wejdźcie i zerknijcie na hetalia-poland-love.blogspot.com - może się akurat spodoba? ^.^

Ale się rozpisałam... No nic, zapraszam na rozdział :)

8. Uwięziony

Sam do końca nie wiedział, gdzie ma iść. Póki co, nogi niosły go same. On tymczasem próbował sobie przypomnieć, gdzie mogą stacjonować X-laws. Kiedyś, przypadkowo natknął się na Lyserga wychodzącego z alejki we wschodniej części wsi… Z tego, co było mu wiadomo, prowadziła ona na kawałek otwartej przestrzeni. „W sam raz na obóz” – pomyślał Yoh. Skierował się więc w tamtą stronę. Po kilku próbach udało mu się znaleźć odpowiednią dróżkę. Przy lekkim, księżycowym świetle nie było widać zbyt wielu szczegółów, ale nawet tak dało się dostrzec wyraźne pozostałości po niedawnym obozie. Gdzieniegdzie mocno ugnieciona trawa, jakieś śmieci i krąg wypalony przez ognisko. A więc ktoś tu był. Tylko skąd wziąć pewność, że tym kimś byli akurat X-laws? Zrezygnowany Yoh podszedł nieco bliżej. Zaklął cicho, gdy przypadkowo potknął się o jakiś twardy przedmiot. Zaintrygowany postanowił przyjrzeć mu się bliżej. Okazało się, że była to niewielka deseczka z wyrzeźbionym wizerunkiem młodej dziewczyny. Portret nie był może zbyt piękny, ale i tak widać było, że ktoś się nad nim napracował. W prawym dolnym rogu widniały inicjały „ML”. Trzymając drewnianą płytkę, Yoh wyczuł pod palcami jakieś zagłębienie po spodniej stronie. Odwrócił deseczkę. Jego oczom ukazał się wyrzeźbiony znak „X”, otoczony literami "L,A,W,S".

            Szatyn uśmiechnął się z ponurą satysfakcją. Może i miał rację, jednak „stróżowie sprawiedliwości” już dawno się stąd wynieśli. Nie wiedział, co robić dalej. Nie było tu żadnych poszlak, które mogłyby pomóc w określeniu obecnego miejsca pobytu szaleńców w białych mundurkach. Wiedziony impulsem, wspiął się na jedyne w okolicy drzewo. Znalazł sobie wygodną gałąź i rozsiadł się. Nawet nie wiedział, kiedy Morfeusz zabrał go do swojego królestwa.

♥♥♥

            Znudzony Hao siedział w klatce i bawił się niewielkim płomyczkiem przerzucając go z jednej dłoni do drugiej. John Denbat na dobre odłączył się od rzeczywistości zaczytując się w książce ofiarowanej przez Marco. Ognisty szaman, co jakiś czas przyłapywał go na krótkich spojrzeniach pełnych… współczucia? Długowłosy wolał nawet nie wiedzieć, jakie kary mógł wymyślić dla niego Lasso. Minuty mijały nieznośnie wolno. Z nudów, Hao zaczął wsłuchiwać się w myśli czytającego członka X-laws.

            „…kogoś z jego rodziny. Jeżeli zobaczysz w oczach ofiary strach, wiesz że jesteś górą. Najlepiej uwięzić również osobę, na której zależy twojemu wrogowi. Wtedy posiadasz pewność, że masz go w garści. Gdy ofiara nie uwierzy, że jesteś w stanie zrobić jej przyjacielowi krzywdę, udowodnij to. Najlepszym sposobem jest…”

            Długowłosy aż się wzdrygnął i natychmiast przestał słuchać. Uznał, że słuchanie o sposobach tortur nie jest najlepszym sposobem na spędzanie czasu. Zwłaszcza, gdy jest się skazańcem… Co za szczęście, że nie był aż tak zmęczony, by stracić kontrolę nad reishi!

            Wtedy do pomieszczenia wszedł Chris Venstar.

- Przyszedłem cię zmienić – powiedział ciemnoskóry.

- Taak!!! Zmiana! Nareszcie! O dzięki ci Królu Duchów!!!

- Aha…

- No co?! Myślałem, że przyrosnę tu do krzesła…

- Nie narzekaj. Marco kazał przekazać, że masz naoliwić drzwi komnaty żelaznej damy.

            Uśmiech momentalnie zniknął z twarzy jasnowłosego X-laws.

- Dlaczego zawsze ja?! Ten olej jest taki obrzydliwy! I cuchnie!

- A bo ja wiem… No nic, teraz ja się tu ponudzę.

- Chcesz może poczytać? Marco zostawił mi książkę…

- „1001 sposobów…”? Już czytałem. Niedawno wyszła druga część – „2002 powody, żeby wstąpić do X-laws” – Chris pomachał towarzyszowi przed nosem dosyć grubą książeczką w śnieżnobiałej okładce.

            John spojrzał na nią ze zgrozą i bez słowa wyszedł z pomieszczenia. Venstar natomiast usiadł na krześle i pogrążył się w lekturze. Po kilkunastu minutach bezczynności, Hao ponownie wywołał niewielki płomyk. Zaczął formować z niego sylwetkę brata. Udało się mu nawet uchwycić tą wyluzowaną pozę i uśmiech. Uśmiechnął się smutno. Żałował, że to wszystko tak się potoczyło…  Gdyby zrozumiał to wcześniej… Ale właściwie dopiero od niedawna przestał czuć jakąkolwiek urazę do Yoh. Zupełnie jakby ktoś wyrwał z niego tę część odpowiedzialną za nienawiść… Nie widział już wcale sensu w swoim królestwie szamanów. Nadal chciał chronić naturę, ale nie zabijać. Nikogo. Już nigdy więcej.

- Co to jest?! – usłyszał nagle krzyk zaledwie metr od siebie. Jego strażnik z wściekłością pomieszaną z lękiem wpatrywał się w małą postać Yoh spoczywającą na kolanie siedzącego Hao.

- Yyy… Płomień? – spytał inteligentnie szatyn, zbity z tropu naglą reakcją ciemnoskórego.

- Zgaś to natychmiast!!!

- W porządku… Nie denerwuj się tak, bo dostaniesz zmarszczek.

- Ja się nie denerwuję!

            Mimo swoich zapewnień, odetchnął głośno z ulgą, gdy miniaturka młodego Asakury zniknęła.

- Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że plan Marco wypali – powiedział nagle Venstar.

- Tak?

- No… Tak. Myślałem, że jesteś mniej… uczuciowy.

- Doprawdy?

- Nom. Właściwie to zawsze myślałem, że jesteś strasznym, żądnym krwi mordercą, a nie zwykłym dzieciakiem o potężnej mocy, który w dodatku chodzi w tej głupiej pelerynie…

- Tak? – ognisty szaman ignorował wredne docinki swojego rozmówcy.

- Noo… Ale to Marco zawsze powtarzał, że jesteś największym złem tego świata… Hej, a może zrobimy sobie razem zdjęcie? 

- Nie… dzięki.

- Ale tak serio, to przez ciebie przegrałem dziesięć dolarów!

- Serio?

- Założyłem się z Meene, że nie dasz się złapać w pułapkę, a tu proszę…

- Pewnie mnie nie wypuścisz, jeśli zwrócę ci przegraną? – zapytał sarkastycznie Hao.

- Taa… Ale chyba tylko Meene wierzyła, że ten chory plan wypali… Nie sądziliśmy, że poświęcisz swoje życie dla tego słabego Yoh Asakury…

- Tak? – w ognistym szamanie zaczęła wzbierać wściekłość.

- No jasne! Jakby tak pomyśleć, to on był strasznie naiwny. Uwierzyłby każdemu, gdyby tylko „wyraził skruchę”. Głupi dzieciak…

- Licz się ze słowami!!! – wybuchnął rozgniewany do granic możliwości Hao. Oczy płonęły mu nienawiścią, a wokół niego pojawiły się groźne płomienie.

            Nie myśląc już nawet o ochronie zapewnianej przez klatkę, członek X-laws odsunął się szybko. Jakby tego było mało, do pomieszczenia wszedł właśnie Marco. Był, delikatnie mówiąc, lekko zszokowany zastałą sytuacją. Po jednej stronie wściekły Hao otoczony ogniem, z drugiej kulący się pod ścianą przerażony Chris.

- Nie wiem, o co poszło, ale miarka się przebrała – wycedził blondyn z nienawiścią patrząc na długowłosego. – Wiesz chyba, co to oznacza.

            Ogień momentalnie zniknął. Szatyn poczuł jak opuszczają go wszystkie siły, a krew odpływa z twarzy. Bezwładnie osunął się na ziemię. Był załamany. Przeklinał się w duchu za swoją lekkomyślność. Jak mógł dać się tak łatwo wyprowadzić z równowagi? No ale nie mógł przecież pozwolić, żeby ktoś mówił tak o Yoh. Yoh… Teraz to on będzie cierpiał. Przez jego głupotę! Jednak chyba żadne cierpienie fizyczne nie będzie w stanie równać się z bólem w sercu, jaki odczuwał teraz Hao. Spuścił głowę. Poczuł jak do oczu napływają mu łzy.

- Przepraszam Yoh… Przepraszam…

♥♥♥

            Obudziło go… dosyć bliskie spotkanie z ziemią. Na szczęście gałąź, którą wybrał na legowisko, nie wisiała wysoko. Naszemu szamanowi nic się więc nie stało. No… prawie nic…

            Leżał nieruchomo na brzuchu i, o ile to możliwe, zabierał się ponownie do spania (on to wszędzie potrafi zasnąć). Z błogiego, sennego nastroju wybiło go nagle pojawienie się ciężkiego, białego buta w zasięgu jego wzroku. Zaskoczony uniósł wyżej głowę i zobaczył jeszcze fragment alabastrowego munduru.

            Jedynym, co zapamiętał z późniejszych wydarzeń, był tępy ból z tyłu głowy i czyjś głos:

- Mamy go. A teraz do bazy.

♥♥♥

            Minęło kilkanaście minut. Marco z pomocą dzwonka wyroczni skontaktował się już z innymi X-laws. Venstar nadal miał dość nieobecne spojrzenie i wyglądało, że zbyt szybko się z tego szoku nie otrząśnie.

- Chris? Myślę, że lepiej będzie jak wrócisz na górę. Resztę twojej zmiany weźmie John. Już dałem mu znać – wskazał na swoje turniejowe urządzonko. – Kocham te unowocześnione przez Gryffith’a dzwonki wyroczni!

            Chwilę później do lochu wpadł zdyszany Denbat.

- Przybyłem najszybciej jak się da. Co się stało?

- Nieważne. Masz teraz wartę.

- Znowu? – zapytał płaczliwym tonem. – Za co?

- Za nic. Zastąpisz Chrisa. Chodź Chris, idziemy – powiedział Marco i razem z oszołomionym Venstarem ruszył do wyjścia. – A co do ciebie… - zatrzymał się na chwilę i spojrzał w stronę Hao, który od pewnego czasu nie ruszał się, tylko siedział przyciskając głowę do kolan. – Widzimy się za godzinę.

            Po tych słowach wyszli zostawiając ognistego szamana i załamanego Denbata samych. Kiedy tylko zniknęli, John podszedł do ściany i zaczął w nią walić głową. Zaintrygowany Hao podniósł na chwilę wzrok i przysunął się nieco bliżej do prętów od strony pomieszczenia. (Głupie zdanie, ale nie wiedziałam jak to ująć xD)

- Czy coś nie tak? – zapytał.

- Coś nie tak? Czy coś nie tak?! – powtórzył za nim jasnowłosy, dziwnie piskliwym głosem.- Nie! Nic się nie stało, co miałoby być nie tak? Och, no jasne! Musiałem przez pół godziny oliwić te koszmarne zawiasy, a potem przez piętnaście minut zmywać smar z rąk! Nie potrafię odezwać się do dziewczyny, która mi się podoba, muszę siedzieć tu przez kolejną godzinę! – mówiąc to spacerował szybkim krokiem od ściany do ściany. – No i jeszcze TO! – nagle podetknął dwie wyciągnięte z kieszeni książki pod sam nos Asakury. Obie miały śnieżnobiałe okładki i tytuły wypisane krwistoczerwonymi literami. „1OO1…” i „2002…” – książki Marco. Uwagę Hao przykuły przybite na obwolutach pieczątki z tekstem „X-laws. Lektura obowiązkowa”.

- Biedaku… - powiedział długowłosy ze współczuciem.

- I z nich będzie kartkówka! – rozpaczał dalej członek X-laws.

- Przepytać cię? – zaproponował Hao.

- Może byś się, choć trochę tym przejął?!

- Przejmuję się! Tylko to nie jest takie proste, gdy samemu ma się dużo większe problemy!

- Tak? A niby, jakie? – zapytał z niedowierzaniem strażnik.

- To nie ciebie więzi banda jakichś psycholi!

- Och… No tak… Racja.

- Ale ja wcale nie ignoruję twoich problemów. Jak chcesz to opowiadaj, na przykład o tej dziewczynie. Lepiej się poczujesz, jak to z siebie wyrzucisz.

- Może i racja…

- Opowiadaj. Ja mam czas… - westchnął ze smutkiem Hao.

Na dzisiaj to tyle :)
Gomen! Wiem, że 85% to dialogi... :(

Szczerze mówiąc przyznam się, że następny rozdział trudno się pisze i raczej nie będzie najlepszej jakości... No trudno, zostawiam to Waszej ocenie :)

A teraz zgodnie z obietnicą - obrazki z Renem!

Ostatnio kilka godzin spędziłam na DeviantArt wyszukując obrazki z SK... Mam ich ponad 400! Powiedzcie tylko w komentarzu kogo chcecie w następnej notce:

a) Yoh

b) Hao

c) Yoh & Anna

Tym razem Asakura Twins nie będzie w wyborze, bo inaczej co notkę musieliby być bliźniacy xD

Dziękuję i przesyłam buziaki :*